De top dertig van zaterdag 22 november 1980 was nog maar pas begonnen of ze veroorzaakte reeds een hevige kortsluiting in mijn hersenpan. Het was iets na elf uur ’s morgens en de dampkap maakte zoals gewoonlijk een hels lawaai terwijl de vers gesneden frieten in de frietpot lagen te sudderen in het vet. Maar moeders nieuwe radio annex cassettedeck met aan weerszijden een gezond blozende luidspreker overstemde dit alles moeiteloos en wat begon als een akoestische folksong evolueerde naar harde rock terwijl de zanger het gepassioneerde relaas bracht van een date waarbij hij niet begreep 'why she walked like a woman but talked like a man'.
Zo maakte ik kennis met The Kinks en het bitterzoete 'Lola', hun omstreden nummer dat ze een decennium eerder hadden uitgebracht en dat toen voor enkele radiozenders niet door de beugel kon vanwege de suggestieve tekst waarin Ray Davies liet uitschijnen dat hij niet doorhad dat zijn ‘date’ een afspraakje met een travestiet betrof. Maar pas helemaal van de kaart was ik na een aflevering van Avro's Toppop waarin je de groep op tournee in de Verenigde Staten zag, in het Providence Civic Center in Providence, Rhode Island, en waar ze Lola brachten voor het meer dan tienduizend zieltjes tellende, uitzinnige publiek. Ray dolde eerst wat met de menigte waarna hij, zijn jongere broer Dave en de rest van de band de boel platwalsten. Wat moest het fijn zijn om zo'n oom te hebben!
Ik ging elke dag met de bus naar de vakschool in Diksmuide. Voor wie niet kon kiezen tussen hout en metaalbewerking, was er een jaartje voorzien waarin je kennis kon maken met beide vakken. Zo zaagde, vijlde en wreef ik een stuk hout tot er enkel nog een kraanvogel overbleef, en sneed, plooide en laste ik tot ik een metalen lantaarn bekwam die je aan de wand kon bevestigen en die licht gaf als je de stekker in een stopcontact stak. Van ver leken ze op de voorbeelden waarnaar we moesten werken, maar de vogel was niet helemaal symmetrisch en na een tijdje kwamen de laspunten van de lantaarn los. Nog steeds niet helemaal overtuigd koos ik uiteindelijk voor de richting hout en begon aan mijn tweede jaar.
Het maakte allemaal niets uit want het stond in de sterren geschreven dat ik de schoolbanken nog voor mijn veertiende verjaardag zou verlaten om via een leercontract stukadoor te worden in dienst van mijn vader. Maar op dit moment was niemand zich hiervan bewust want het idee had mijn vaders brein nog niet bereikt.
Toch was school die zaterdagmorgen niet meer dan een nare herinnering en dat dankzij deze koningen - lange tijd nam ik gewoon aan dat ‘kink’ een verbastering voor koning was, een beetje zoals wij in ons dialect ‘keunink’ zeggen. Later ontdekte ik dat de groepsnaam naar iets ondeugends en seksueels verwees. Toch denk ik nog steeds aan koningen als ik The Kinks hoor.
Toen deze godfathers van de Britpop alweer een tijdje uit de top dertig verdwenen waren kreeg ik voor mijn verjaardag een muziekcassette waarop het nummer Lola stond. Mijn enthousiasme temperde snel toen ik de cassette beluisterde; weg was de rock'n roll die van Lola zo'n sensatie maakte. Dit klonk helemaal anders, zo rustig, beheerst; was dit wel dezelfde groep? Ondertussen maakte ik kennis met 'Wonderboy', 'Autumn Almanac', 'Waterloo Sunset', 'Dead End Street', 'Dedicated Follower of Fashion'… Ik luisterde uit nieuwsgierigheid, uit ongeloof, en tenslotte omdat ik er maar geen genoeg van kon krijgen.
Die cassette heeft het uiteindelijk begeven maar het oeuvre van The Kinks kon niet meer kapot.
In 2002 kwam Dave Davies een spaghetti eten in het eetcafé dat ik samen met mijn vriendin uitbaatte. Dirk van 't Sjampetterke had hem meegebracht; Dirk bezat een vermaard muziekcafé in Roeselare en was nauw betrokken bij de programmatie van het Swung Festival waar Dave Davies met zijn band later die avond geprogrammeerd stond. De eeuwige strijd tussen de twee broers, Ray en Dave Davies, zowel verbaal als lijfelijk, had er jammer genoeg toe geleid dat ze elk hun eigen weg waren gegaan.
Er waren die avond opvallend veel onbekende passanten. Eén van hen vroeg de mythische gitarist, die met zijn lange jas en zwarte hoed op één van onze eetkamerstoelen plaatsgenomen had, om een gitaar te signeren ten voordele van een of andere benefietavond.
Sommigen beweerden nadien dat zoiets schering en inslag is, misbruik van de bovenste snaar, want dat zo'n gitaar daarna een fortuin waard is. Dat het ding, nog voor Dave Davies goed en wel het podium zou bestijgen, te koop zou staan op eBay. Het zal niet voor het eerst geweest zijn dat men al dan niet misbruik van hem probeerde te maken, maar onverstoord nam Dave Davies de gitaar aan en signeerde ze grootmoedig.
Ik heb de man die avond bediend maar niets gezegd over de invloed die hij met zijn muziek op mijn leven heeft gehad. Op zo’n momenten klap ik dicht. Waar moet je ook beginnen?
Maar dichter bij een koning ben ik sindsdien niet meer geraakt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten