RAMON IS VERLIEFD

‘Rino, ik moet om vier uur weg!’ Ramon staat naast me onder zijn mondmasker te hijgen alsof hij een heel eind gelopen heeft. We bevinden ons halverwege de middag en hij heeft net zijn pauze genomen.

‘Jij werkt vanavond toch tot 17.30 uur?’

‘Ja, ik weet, maar ik kan niet blijven... It’s very important!’

‘Wat is er vandaag gebeurd waardoor jij nu plots vroeger naar huis moet?’

‘Vanavond moet ik trouwen!’

We staren naar elkaar.

‘Ramon, je maakt toch een grapje nu?’ Hij schudt het hoofd.

‘Neenee, vanavond ik trouwen met mijn vrouw.’

‘En dat weet je nu pas?’

‘Nee, ik weet van gisteren maar was nog niet zeker.’

‘Wacht eens Ramon, ik begrijp er niets meer van. Jij bent hier toch alleen? En je hebt altijd gezegd dat je geen vriendin hebt?’ Hij snuift verontwaardigd.

'Ik veel vrienden!'

'Nee, niet 'vrienden' maar 'vriendin'! Dat is het meisje waarmee je samen bent.'

‘Is arrangement van mijn mama. Met mama en papa van meisje.’

‘Woont je mama niet meer in Somalië?’

‘Ja, mijn mama is nog daar, en mama en papa van meisje ook. Zij wonen in ander dorp maar niet ver.'

'En waar woont dat meisje dan?'

'Hier, in Kortrijk. Is heel belangrijk voor mij Rino! Ik moet gaan!’

‘En heb je dat meisje al gezien?’

‘Nee, Rino.’ Hij kijkt ongeduldig, is niet akkoord met dit kruisverhoor.

‘En hoe oud is ze?’ Zijn ogen draaien naar boven, hij tuit zijn lippen terwijl hij op zijn vingers telt.

‘Zij is vier jaar jonger dan ik, dus zij is… twenty-two!’

'Je bent absoluut zeker dat het geen grap is?'

'Jaja, is niet grabje!' Hij klinkt geërgerd, maar herpakt zich dan en met een hand op het hart, de ogen dicht en zijn hoofd een beetje schuin zegt hij plechtig, 'tonight I am a married man!'

‘Oké Ramon, dat is in elk geval een goeie reden om verlof te nemen. Maar dan werk je de komende drie dagen telkens tot half zes, oké?’

Hij lacht z'n prachtige witte tanden bloot, die mooi contrasteren met de donkere huidskleur van zijn guitige gezicht.

‘Dank u wel Rino!’

Wanneer hij vertrokken is, komt Andy vragen of het waar is dat Ramon naar huis is om te trouwen met een vrouw die hij nog nooit gezien heeft.

‘Hoe kan hij van haar houden als hij niet weet hoe ze eruit ziet?’, mompelt hij hoofdschuddend.

De volgende ochtend zit iedereen vol spanning te wachten tot Ramon binnenkomt en ik begin al te denken dat we hem vandaag niet te zien zullen krijgen als de deur plots opendraait en hij gehaast naar de kleedkamer loopt.

Daar kleedt hij zich om, stopt zijn eetwaren in de koelkast, neemt wat koffie en gaat zitten. Doet zijn mondmasker af. Alles min of meer zoals gewoonlijk. Marjan heeft genoeg van de geheimzinnigheid.

‘En Ramon? Ben jij nu getrouwd?’ We krijgen zijn breedste glimlach.

‘Ja, ik ben getrouwde man.’

‘Heb je haar nu al mogen zien?’

‘Ja, I'm fortunate! Is heel mooie vrouw!’ Zijn blik krijgt iets dromerigs terwijl hij zucht.

‘Je bent verliefd,' zegt Andy, ‘Ramon is verliefd!’, en geeft hem een stomp tegen de schouder die onze bruidegom wankelend opvangt. Iedereen lacht, Ramon lacht mee waarbij hij verlegen de ogen neerslaat.

En terwijl we overgaan tot de orde van de dag vraag ik me af of het dan misschien toch mogelijk is dat twee eenzame zielen elkaar hier vinden, duizenden kilometers ver van hun geboortegrond, dankzij wat hulp vanuit het verre thuisfront.