I.M. MARK HOLLIS

In die tijd werkte ik als nachtarbeider bij Louis De Poortere in de Diksmuidsesteenweg in Roeselare, waar de Colruyt nu een vestiging heeft. Nieuwsgierig na een recensie van Chris Schraepen in Het Volk werd het één van de eerste albums die ik op cd kocht. Toen ik ’s ochtends thuis kwam na een nachtje spinnen, luisterde ik graag nog eventjes in het duister met de hoofdtelefoon naar het meer dan twintig minuten durende The Rainbow of naar de overige drie nummers, ook toen mijn grootmoeder lag te slapen in onze woonkamer. Ze bracht de kerstdagen bij ons door en zou plots ernstig ziek worden. Ze stierf op kerstdag, nu alweer meer dan dertig jaar geleden, maar het lijkt alsof het gisteren was.

In 1986 stond Hollis met zijn band op het festivalterrein in Torhout. Ik heb ze gezien, maar een onuitwisbare indruk hebben ze toen niet gemaakt. De vlam sloeg pas over in 1988 met Spirit Of Eden waarop hij verder ging met waarmee er op The Colour Of Spring reeds werd geëxperimenteerd: new age, psychedelica, symfonische rock, jazz en klassiek, en dat alles teruggebracht tot die paar noten. Uitgepuurde weemoed.
Drie jaar later verscheen het al even wonderlijke Laughing Stock. In 1998 zou Mark Hollis ons nog eens verblijden met zijn gelijknamige solodebuut maar daarna was het helaas definitief voorbij. Alledrie de albums zijn ondertussen een goeie investering gebleken, ze worden nog met vaste regelmaat van hun plek in het cd-rek gelicht. En hoewel ook zijn jongste werk ondertussen meer dan twintig jaar oud is, klinkt het allemaal nog steeds even sprankelend als hoopvol.
En ten zeerste geschikt om iemand mee te troosten.