SYNDICALIST

'Rino, wat is 'staken'?'
'Staken is niet meer willen werken. Bijvoorbeeld, omdat je denkt dat je niet genoeg geld verdient. Of omdat je vindt dat je teveel moet werken voor dat geld.'
'Ik wil staken!' Hij lacht.
'En waarom zou je staken?'
'Voor meer geld verdienen!'
'Maar als alleen jij staakt, zou het kunnen dat je baas gewoon een andere werknemer in dienst neemt. Een voorwaarde om je doel te bereiken is dat je collega's met je mee staken zodat de werkgever in de problemen komt. Misschien omdat het werk niet tijdig afraakt waardoor hij tenslotte toegeeft en meer wil betalen. Als je collega's ook vinden dat ze meer moeten verdienen, zullen ze misschien solidair zijn en meestaken.'
'Wat is 'solidair'?'
'Elkaar helpen. Zoals je een vriend helpt die problemen heeft. Maar het kan ook op het werk. Met de dag van de kringloopwinkel zijn we allemaal vrijwillig een uurtje vroeger begonnen, ook al hadden de meesten liever wat langer geslapen. Maar er was nog veel werk, teveel voor één persoon. Maar omdat iedereen wat vroeger kwam was het werk snel gedaan.'

'Maar die man zegt wij moeten staken en winkel sluiten.'
Hij wijst naar een bejaarde buurman die hier elke dag minstens een keer over de vloer komt. Die zwaait lachend terug, er zichtbaar genoegen in scheppend dat hij het vuur aan de lont heeft gestoken.
'Je moet nooit staken omdat iemand anders je dat zegt. Je moet een goeie reden hebben om te staken. Want als je te veel staakt, wordt er niet meer naar je geluisterd.'
'Maar ik wil staken met anderen!' Hij zwaait ongeduldig met die armen maar ik zie de pretlichtjes in zijn ogen.
Hij houdt me wel vaker voor de gek.
Het valt me op dat veel jonge mannen die het geweld ginds ontvluchten door naar hier te komen, zich na vele jaren nog steeds stroef bewegen en ongemakkelijk in hun vel zitten. Hij is pas twee jaar in België maar lijkt meer een vis in het water. Het is zijn groot gevoel voor humor denk ik, een glijmiddel waardoor alles hem een stuk gemakkelijker afgaat. En zijn gevoel voor taal natuurlijk.
'Staken is geen grapje', zeg ik ernstig. 'Een deel van de Belgische bevolking staakt omdat alles duurder wordt en het loon hetzelfde blijft. Ze willen meer geld aan het eind van de maand zodat ze weer evenveel kunnen kopen als vroeger.'

'Maar waarom bussen, én treinen, én vliegtuigen?'
Daar moet ik even over nadenken.
'Om de mensen die werken te beschermen bestaan er organisaties. We noemen ze een syndicaat. Of vakbond. Jij bent toch ook aangesloten?' Hij kijkt verrast en denkt na.
'The union?'
'Ja! En die hebben aan iedereen gevraagd om solidair te zijn en mee te staken. Ook de werkgevers zitten samen in organisaties. En de vakbonden willen deze werkgeversorganisaties via een grote algemene staking onder druk zetten voor hogere lonen, begrijp je? Maar jij bent net over de helft van je werkervaringstraject hier in de kringloopwinkel. Nog een klein half jaar en je kunt gewoon aan de slag bij een echte werkgever. Zou je niet beter wachten tot je een echte job hebt voor je aan staken denkt?'
'Is moeilijk', zegt hij aarzelend.
'Ik wil solidair zijn.'