PIJN

'Rino, ik morgen niet komen.'

Almas staat vertrekkensklaar, heeft net de inhoud van zijn tas getoond. Ik peil zijn gezicht want je weet het nooit met hem. Maar hij lacht niet, en nu ik erover nadenk, ik heb hem vandaag al gevraagd of er iets was omdat het me opviel dat hij karig met grappen is. Maar toen was er niets aan de hand.

'Ik heb pijn, hier, hier en hier.' Hij wijst naar zijn buik, borststreek en rug, en alsof hij mijn gedachten geraden heeft: 'Ik kan niet lachen want véél véél pijn! Morgen ga ik naar dokter.'

We staan naar elkaar te kijken. Hij heeft een eerlijk, open gezicht. Onschuldig zou ik bijna durven zeggen. Zo staart hij naar me, tot hij plots glimlachend de ogen neerslaat.

Ik deins terug, wijs naar zijn mond. Nu begint hij echt te lachen, maar houdt tegelijk zijn gekruiste armen tegen zijn buik waarbij er een pijnlijke grimas ontstaat. Hij maakt een afwerend gebaar.

'Stop, doet pijn. Ik weet niet wat is, moet naar dokter.'

'Heb je misschien aan sport gedaan dit weekend?'

Hij schudt resoluut zijn hoofd maar dan lijkt hij zich iets te herinneren en knikt.

'Ja, zondag, de hele dag sporten gedaan met vrienden! Cricket!'

'Cricket?' vraag ik verwonderd, 'is dat zo'n intense sport?'

'Ja!' Het is te moeilijk om uit te leggen.

'Dat is dan waarschijnlijk ook de reden dat je pijn hebt. Het is spierpijn.'

Hij knikt vaag, nadenkend, lijkt onder de indruk van mijn diagnose en ik zie dat hij mijn woorden overweegt.

'Maar mijn rug dan?' Ook al valt er niets te winnen, ik voel dat ik prijs heb.

'Daar zitten overal spieren Almas. Spieren die je in normale omstandigheden minder vaak gebruikt.'

'Maar zoveel pijn?'

'Troost je Almas, hoe meer pijn hoe groter de spieren!'

Hij lacht; het is pijnlijk om zien.

'Voor spierpijn moet je niet naar de dokter. Het zou kunnen dat het morgen al veel beter is.'

We lopen samen naar de deur.

'Ik kijken. Als morgen oké, ik komen.' 

De volgende morgen komt hij gezwind binnengewandeld.

'Heb je nog pijn?' vraag ik.

'Veel veel beter!' zegt hij. 'Jij goeie dokter!' Hij knipoogt, lacht schalks en loopt daarna de kleedkamer in.