ZATERDAG

Onze winkelruimte lijkt bijna een combinatie van een overdekte markt en een pretpark: overal slenterende mensen, in hun eentje of in groepjes, met hun gezin of samen met vrienden. Sommigen kuieren traag of staan stil en staren in opperste concentratie naar de aangeboden goederen met een mandje aan hun hand waarin de meest uiteenlopende spullen steken. Een grote groep mensen heeft postgevat tussen de rekken met huisraad. Het is onduidelijk of ze samen horen, tot iemand in een voor mij onbegrijpelijke taal begint te praten. Plots barst een aantal van hen om hem heen in een felle lachbui uit, terwijl de anderen onbewogen verder winkelen.

Een ouder stel staat onderzoekend naar de kaders te kijken. Toevallig hebben we De Zigeunerin en Het Huilende Kind nog maar eens in huis - vaste waarden in ons aanbod. Een ander bejaard koppel lijkt zich te beraden over een in een soort grijsbeige kleur geschilderde dressoir. Ze discussiëren in het Avelgems met elkaar, de vrouw vindt de kleur blijkbaar maar niets. Daartussen zit er een gezin aan een ouderwets, rustieke eettafel, de man draagt een kleed en de vrouw is gesluierd. Ze bestuderen de tafel en praten zacht in het Arabisch terwijl de vier kinderen ongeduldig wiebelen op de rieten stoelen.

De grote hoeveelheid, dicht op elkaar staande fauteuils worden door een opkoper nauwgezet gecontroleerd op slijtage. Een in een diepe kus verzonken stelletje trekt er zich niets van aan.
Kinderen zitten elkaar achterna tussen de rekken. Wanneer het een beetje uit de hand dreigt te lopen, komt Anja ineens vanuit de sortering tevoorschijn. Ze hoeft alleen maar te kijken met die norse blik van haar om het gebroed tot bedaren te brengen. Geschrokken lopen ze terug naar de speelgoedafdeling waar het uitgestalde speelgoed ogenblikkelijk weer al hun aandacht opeist.

Overal wordt er gesnuisterd, gegrabbeld, getest, gebladerd en gepast. Sommige dingen staan pas in de winkel en zijn meteen verkocht. Andere zaken worden honderd keer vastgenomen en teruggezet. Spontane gesprekken breken uit tussen mensen die elkaar van haar nog pluimen kennen. Anderen lopen elkaar hier bijna dagelijks tegen het lijf, maar hebben nog nooit een woord gewisseld.
Aan de kassa staat een rij klanten lijdzaam aan te schuiven. Gelukkig is er 'Classics' op Radio 1: Na 'The One I Love' van REM volgen de Beatles met 'Eleanor Rigby' waarna we vakkundig naar het onaards mooie 'O Superman' van Laurie Anderson worden geloodst, waarmee er bij tenminste één aanwezige voor een licht euforische roes wordt gezorgd.

Hoe later in de namiddag, hoe drukker het wordt. De meesten houden netjes rechts bij het binnenkomen en het naar buiten gaan, twee bij momenten ononderbroken stromen mensen. Maar het deert niemand, iedereen lijkt uitgelaten en opgewekt, en ook de medewerkers zijn in een opperbeste stemming. Als echte professionals plooit de ene Afghaan de kledij op en tikt de andere codes en bedragen in. Nergens kun je uit afleiden dat de eerste hier een klein half jaar, en de tweede pas drie maanden geleden is opgestart. Ook aan de onthaalreceptie verloopt alles buitengewoon vlot. Mario neemt de zakken en dozen in ontvangst en maakt de wasmanden die de klant terug wil, in een mum van tijd leeg. De machine draait nu op zijn best.
Iets voor sluitingstijd krijgen de klanten te horen dat we dichtgaan en begeeft iedereen zich mak naar de kassa.

Wanneer de werkdag erop zit, zwaaien onze jongens en meisjes haastig ter afscheid, alsof ze vanavond nog op reis vertrekken, en ze hun trein, de boot of het vliegtuig moeten halen. Alsof het weken zal duren voor we ze terug zien. Ik loop door de ineens lege winkel waar de echo’s nog nagalmen.
Het is weekend.