'Mag ik u storen?'
'Zeker mevrouw!'
'Die tuinstoel daar, zou die in mijn wagen kunnen?'
'Waar staat uw wagen?'
Ze wees naar de oprit, waar enkel een Ford Focus stond.
'Dat zou moeten lukken, maar we kunnen net zo goed even proberen!'
'Ja, want dat is bedrieglijk hé, zo'n stoel!'
Ik liep naar de Ford.
'Maar dat is mijn wagen niet, mijn wagen staat dáár!'
Ze wees een heel stuk verderop, naar de overkant van de straat waar een klein wagentje aan het openbaar zwembad geparkeerd stond.
'Maar om te laden mag u gerust oprijden.'
'Ja? Maar hoe moet ik hier dan weer af?'
'Je kunt hier gemakkelijk draaien hoor.'
Ze keek even om zich heen.
'Dat gaat me niet lukken... Ik ben niet zo sterk met de auto...'
'Als u dat wil, kan ik uw wagen hier keren.'
'Zou u dat willen doen?'
'Zeker, waarom niet!'
Ze haalde haar wagen, parkeerde hem voor de poort van de buren en overhandigde me de sleutels. Ik stapte in, schoof de chauffeurszetel iets achteruit, draaide het stuur helemaal om, reed achteruit en klaar was kees.
'Ja, ik ben zo'n angsthaas meneer.'
'Hier manoeuvreren is een gewoonte mevrouw.'
'Ja, mijn man ging dat ook gekund hebben, maar ja...'
Ik nam de dichtgeklapte tuinstoel; liep ermee naar haar koffer die ze openmaakte en schoof het ding er netjes in. De laadruimte leek ervoor op maat gemaakt.
'Goh, bedankt hoor meneer.'
Opgelucht gooide ze de koffer dicht.
'Moet je mij nu zien. Vorige week was ik hier voor het eerst met een vriendin, ik zou nooit alleen hebben durven komen. En nu heb ik hier een tuinstoel gekocht!'
'Wel, toch bijna mevrouw...'
'Ja juist, ik moet nog afrekenen!'
Ze opende het portier en nam haar handtas. Ik hoorde haar verzuchten.
'Het is toch niet gemakkelijk als je overal alleen voor staat. En ik ben eenentachtig...'
'Is uw man overleden?'
'Nee, maar hij zit in het rusthuis.'
'Al lang?'
'Twee maanden nu.'
'En zou hij nog terug naar huis kunnen komen?'
'Neen, ik heb lang gedacht van wel, maar hij is plots erg achteruit gegaan. Oorspronkelijk was het de bedoeling dat hij terug zou keren. Zes maanden geleden was er nog niets aan de hand. De kinderen hadden al eens gezegd: zou je niet verhuizen naar iets waar er minder werk aan is, en een stuk compacter? We wonen namelijk nogal ruim... We lachten dat weg!
Ik weet nog hoe we tegen elkaar zeiden: zolang we een beetje in de tuin bezig kunnen blijven... We hadden er geen idee van dat alles zo snel ging veranderen... En toen begon hij te sukkelen. Het begon met evenwichtsstoornissen, en toen raakte hij plots bijna niet meer recht... Maar ja, hij is dan ook al zesentachtig. En ik ben nog goed te been, maar om iemand overeind te helpen... En nu zit ik daar alleen in dat grote huis met al die spullen.'
Ze nam haar zakdoek en depte haar oude, vermoeide ogen droog.
'Via via vonden we een plaats in het rusthuis, eerst nog tijdelijk, tot hij er weer wat bovenop was. Geen haar op ons hoofd dat verwachtte dat hij daar ging moeten blijven! Maar op een dag besliste de medische staf daar om zijn medicatie eens volledig om te gooien, en de dag nadien herkende hij me niet meer! En hij is nooit meer de dezelfde geworden.'
Ze schudde haar hoofd.
'Maar die dokter is daar weeral weg hoor! Terwijl hij er nog maar pas in dienst was... Dat wil toch ook iets zeggen, niet?
Maar die pillen moet hij nu wel verder nemen. Je kunt daar blijkbaar niet zomaar mee stoppen. En die medicatie kost nu een veelvoud van vroeger. En dat rusthuis, dat kost op zich al zoveel! Tweeduizend euro per maand! Dat is toch niet normaal? En we hebben samen slechts een pensioen van tweeduizend vierhonderd euro! Gelukkig zijn we altijd spaarzaam geweest en hebben we wat opzij kunnen zetten... Nu, je beseft het op dat moment niet maar misschien is het maar normaal dat je geld spaart voor als je oud bent... Je gelooft dat ook niet tot het zover is. En voor jullie, jonge mensen, zal het alleen maar erger worden!'
We liepen samen naar de kassa. Ze rekende af.
'Amai, wat een mooi wiegje! Brengen de mensen dat zomaar binnen?'
'Alles wat je maar kunt bedenken komt hier terecht. Kent u de werking van de Kringloopwinkel?'
'Nee, vorige week was ik hier voor het eerst.'
'Wel, ik geef u dan eens zo'n folder mee. Want wij zijn niet zomaar een tweedehandswinkel...'
'Als ik thuis kom ga ik dat zeker eens lezen. En grote dingen, die niet in de wagen kunnen, hoe gaat dat dan?'
'Kijk, hier staat een telefoonnummer voor afhalingen. Via dat nummer kom je bij onze transportdienst terecht. Ze zullen eerst informeren over wat het precies gaat en daarna met u afspreken wanneer ze een vrachtwagen kunnen sturen.'
Ze keek nog eens naar de folder en knikte een paar keer.
'U zult uw autostoel terug vooruit moeten zetten.'
'Bedankt om te willen draaien voor me en te helpen met het laden.'
'Het is graag gedaan mevrouw.'
Ze keek nog eens achterom, en zwaaide naar me.
Haar bezorgde gezicht ontspande en ze glimlachte voor het eerst.
'Zeker mevrouw!'
'Die tuinstoel daar, zou die in mijn wagen kunnen?'
'Waar staat uw wagen?'
Ze wees naar de oprit, waar enkel een Ford Focus stond.
'Dat zou moeten lukken, maar we kunnen net zo goed even proberen!'
'Ja, want dat is bedrieglijk hé, zo'n stoel!'
Ik liep naar de Ford.
'Maar dat is mijn wagen niet, mijn wagen staat dáár!'
Ze wees een heel stuk verderop, naar de overkant van de straat waar een klein wagentje aan het openbaar zwembad geparkeerd stond.
'Maar om te laden mag u gerust oprijden.'
'Ja? Maar hoe moet ik hier dan weer af?'
'Je kunt hier gemakkelijk draaien hoor.'
Ze keek even om zich heen.
'Dat gaat me niet lukken... Ik ben niet zo sterk met de auto...'
'Als u dat wil, kan ik uw wagen hier keren.'
'Zou u dat willen doen?'
'Zeker, waarom niet!'
Ze haalde haar wagen, parkeerde hem voor de poort van de buren en overhandigde me de sleutels. Ik stapte in, schoof de chauffeurszetel iets achteruit, draaide het stuur helemaal om, reed achteruit en klaar was kees.
'Ja, ik ben zo'n angsthaas meneer.'
'Hier manoeuvreren is een gewoonte mevrouw.'
'Ja, mijn man ging dat ook gekund hebben, maar ja...'
Ik nam de dichtgeklapte tuinstoel; liep ermee naar haar koffer die ze openmaakte en schoof het ding er netjes in. De laadruimte leek ervoor op maat gemaakt.
'Goh, bedankt hoor meneer.'
Opgelucht gooide ze de koffer dicht.
'Moet je mij nu zien. Vorige week was ik hier voor het eerst met een vriendin, ik zou nooit alleen hebben durven komen. En nu heb ik hier een tuinstoel gekocht!'
'Wel, toch bijna mevrouw...'
'Ja juist, ik moet nog afrekenen!'
Ze opende het portier en nam haar handtas. Ik hoorde haar verzuchten.
'Het is toch niet gemakkelijk als je overal alleen voor staat. En ik ben eenentachtig...'
'Is uw man overleden?'
'Nee, maar hij zit in het rusthuis.'
'Al lang?'
'Twee maanden nu.'
'En zou hij nog terug naar huis kunnen komen?'
'Neen, ik heb lang gedacht van wel, maar hij is plots erg achteruit gegaan. Oorspronkelijk was het de bedoeling dat hij terug zou keren. Zes maanden geleden was er nog niets aan de hand. De kinderen hadden al eens gezegd: zou je niet verhuizen naar iets waar er minder werk aan is, en een stuk compacter? We wonen namelijk nogal ruim... We lachten dat weg!
Ik weet nog hoe we tegen elkaar zeiden: zolang we een beetje in de tuin bezig kunnen blijven... We hadden er geen idee van dat alles zo snel ging veranderen... En toen begon hij te sukkelen. Het begon met evenwichtsstoornissen, en toen raakte hij plots bijna niet meer recht... Maar ja, hij is dan ook al zesentachtig. En ik ben nog goed te been, maar om iemand overeind te helpen... En nu zit ik daar alleen in dat grote huis met al die spullen.'
Ze nam haar zakdoek en depte haar oude, vermoeide ogen droog.
'Via via vonden we een plaats in het rusthuis, eerst nog tijdelijk, tot hij er weer wat bovenop was. Geen haar op ons hoofd dat verwachtte dat hij daar ging moeten blijven! Maar op een dag besliste de medische staf daar om zijn medicatie eens volledig om te gooien, en de dag nadien herkende hij me niet meer! En hij is nooit meer de dezelfde geworden.'
Ze schudde haar hoofd.
'Maar die dokter is daar weeral weg hoor! Terwijl hij er nog maar pas in dienst was... Dat wil toch ook iets zeggen, niet?
Maar die pillen moet hij nu wel verder nemen. Je kunt daar blijkbaar niet zomaar mee stoppen. En die medicatie kost nu een veelvoud van vroeger. En dat rusthuis, dat kost op zich al zoveel! Tweeduizend euro per maand! Dat is toch niet normaal? En we hebben samen slechts een pensioen van tweeduizend vierhonderd euro! Gelukkig zijn we altijd spaarzaam geweest en hebben we wat opzij kunnen zetten... Nu, je beseft het op dat moment niet maar misschien is het maar normaal dat je geld spaart voor als je oud bent... Je gelooft dat ook niet tot het zover is. En voor jullie, jonge mensen, zal het alleen maar erger worden!'
We liepen samen naar de kassa. Ze rekende af.
'Amai, wat een mooi wiegje! Brengen de mensen dat zomaar binnen?'
'Alles wat je maar kunt bedenken komt hier terecht. Kent u de werking van de Kringloopwinkel?'
'Nee, vorige week was ik hier voor het eerst.'
'Wel, ik geef u dan eens zo'n folder mee. Want wij zijn niet zomaar een tweedehandswinkel...'
'Als ik thuis kom ga ik dat zeker eens lezen. En grote dingen, die niet in de wagen kunnen, hoe gaat dat dan?'
'Kijk, hier staat een telefoonnummer voor afhalingen. Via dat nummer kom je bij onze transportdienst terecht. Ze zullen eerst informeren over wat het precies gaat en daarna met u afspreken wanneer ze een vrachtwagen kunnen sturen.'
Ze keek nog eens naar de folder en knikte een paar keer.
'U zult uw autostoel terug vooruit moeten zetten.'
'Bedankt om te willen draaien voor me en te helpen met het laden.'
'Het is graag gedaan mevrouw.'
Ze keek nog eens achterom, en zwaaide naar me.
Haar bezorgde gezicht ontspande en ze glimlachte voor het eerst.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten