ADAPTER

 Ik liep achterwaarts de winkel in, een lederen driezit tussen de verstrooide klanten door naar de meubelafdeling manoeuvrerend met Nesar tegenover me, die het lompe ding mee hielp sturen en me telkens waarschuwde wanneer er een wandelend obstakel achter me opdook. We hadden het meubelstuk ruggelings op twee karretjes gekanteld. Bij de muziekafdeling hield een bejaarde man ons staande.

'Pardon, ik zou deze singeltjes graag beluisteren maar dat schijfje ontbreekt, je weet wel, zo'n adaptertje? U weet ook niet waar het ligt zeker?'

Ik controleerde het toestel waarmee je zowel cd's, langspeelplaten als singles kon voorbeluisteren. Een hoofdtelefoon zorgde ervoor dat je niet gestoord werd door Radio 1 die overal in het gebouw uit de luidsprekers schalde, maar ook dat jij, hoe hoog je het volume ook zette, op jouw beurt niemand stoorde. Helaas, de puck was nergens te bespeuren.

'Oei... Ik vrees dat iemand het ding meegenomen heeft.'

'Echt? Wie doet nu zoiets?'

'Iemand die zijn eigen adapter kwijt is zeker? Maar je hebt gelijk, het is flauw… Nu, we krijgen geregeld een platenspeler binnen; de eerstvolgende keer kijk ik of er nog eentje bijsteekt en die gaan we dan recupereren.'

Terwijl Nesar en ik onze tocht verderzetten en het lederen geval tussen de rekken door loodsten, zag ik hoe de man de bijeen gezochte singeltjes ontgoocheld terugzette.

Enkele dagen later was hij er weer.

'En? Nog geen pick-up binnen gekregen?'

'Nee. Je weet het hier ook nooit hé. Soms krijg je er een tijdlang bijna elke dag eentje binnen en dan gaat er een hele maand voorbij en niets meer, alsof men in het geheim met elkaar afgesproken heeft. Maar misschien zit er nog een singeltje met zo'n zwart sterretje in het aanbod, je weet wel, zo'n inzetstukje?'

Vol goeie moed begon hij de twee bakken singels te controleren, maar ik zag hem even later naar buiten lopen, hoofdschuddend de schouders ophalend toen hij me zag.

Een kleine week later keek ik plots op van mijn bezigheid en daar stond hij opnieuw, in de muziekhoek, met zijn duim en wijsvinger een cirkel vormend waarbij hij me vragend aankeek. Ik schudde het hoofd.

En vanmorgen was hij er opnieuw. Ik bewonderde zijn volharding, maar de moed zonk me ook een beetje in de schoenen.

Onterecht, zo bleek even later.

'Nog altijd niets?'

'Nee', zei ik.

'Kijk hier,' hij taste in z'n broekzak en haalde twee houten schijfjes tevoorschijn, 'ik heb ze zelf gedraaid. Eentje om meteen te gebruiken, en eentje in reserve.' Hij klapte het deksel van de platenspeler omhoog, plaatste een puk over de pen, nam een singeltje, haalde het uit het hoesje en liet het over de zelfgemaakte houten puck zakken. Hij zette de naald op de plaat die meteen begon te draaien en zei, met een voldane grijns op het gezicht en de hoofdtelefoon reeds in zijn handen: 'Voilà, voorlopig kunnen we weer naar muziek luisteren.'