CREEP THROAT

Dankzij het nieuws konden we het staatsbezoek, dat Donald Trump deze week aan het Verenigd Koninkrijk bracht, gewoon vanuit onze kringloopwinkel volgen. Niet dat Almas of ik speciale aandacht voor de gebeurtenis hadden, maar toevallig bleek er een luidspreker te hangen in de omgeving waar we samen meubelen monteerden. Een dag eerder, met de wagen op weg naar huis, hoorde ik hoe Sadiq Khan, burgemeester van Londen en niet echt een aanhanger van Bully Boy, reeds een veeg uit de pan kreeg. Via een tweet werd de Londense burgervader uitgemaakt voor ‘stone cold loser’. Dit terwijl de landing van Hair Force One op Brits grondgebied nog volop bezig was.
De aanval is ‘s mans beste verdediging.

Als aftredend Premier May zich zorgen had gemaakt over het bezoek van de CEO van Trumpland bleek dit thans nodeloos; Mr. Orange prees haar verdiensten, vaderlandsliefde en beklemtoonde dat de band tussen Engeland en de Verenigde Staten unbreakeble was. Hij beloofde - in het zicht van de Brexit - een 'fenomenaal' handelsakkoord in petto te hebben dat de Britten tot drie keer meer zou opleveren dan de huidige situatie.
Het bezoek van The World’s Greatest Troll aan het Verenigd Koninkrijk lokte nochtans heel wat negatieve reacties los bij de Engelse bevolking. De pracht en praal waarmee de president ontvangen werd zette kwaad bloed en duizenden mensen trokken de straat op om hun afschuw uit te spuwen. Tijdens een persconferentie, draaide Don Triumpf de zaken om: 'Betogers? Ik zag enkel mensen die me enthousiast verwelkomden!'

Verwonderd aanhoorde ik dat dunne, hese stemmetje tijdens het nieuws. Hoe is het mogelijk dat iemand voor het oog van heel de wereld iets kan ontkennen wat tegelijkertijd plaatsvindt, en daar niet op afgerekend wordt? Een narcist, die bovendien ook nog eens openlijk racistisch en seksistisch is, en die volgens diverse media - zoals The Washington Post - dagelijks meer dan twintig flagrante leugens voor waarheden aan de wereld verkoopt. Het zou interessant zijn om eens na te gaan hoeveel corrupter de wereld geworden is sinds Creep Throat aan de macht is.

Om de een of andere reden moest ik denken aan mijn vader zaliger. Niet aan de dementerende man die aan het eind van zijn leven overal bang van geworden was, maar de kerel waar ik met een leercontract bij werkte. Hij was stukadoor en samen voorzagen we een aantal ruwbouwwoningen met plakmes en truweel van een laag pleister waardoor ze bewoonbaar werden. Politiek interesseerde hem niet en hij bemoeide zich enkel met zijn eigen zaken. Het dagelijkse, zware werk relativeerde hij met humor. Zo verzuchtte hij geregeld: ‘Was mijn vader maar minister geweest!’
Niet dat hij een hoge dunk had van de verkozenen des volks, het ging hem enkel om het financiële aspect en het was vooral als grap bedoeld, maar er klonk ook een droevige ondertoon in door.
Hoewel het verslag van zijn jeugd niet misstaan zou hebben in ‘de helaasheid der dingen’ en hij zwaar worstelde met de zinloosheid van het bestaan, was hij een vakman en haalde graag eer van zijn werk. En op den duur waren we zo goed op elkaar ingespeeld dat niemand doorhad dat we de draak met ze staken.

Wat zou hij Trumpdozer toen geweldig gevonden hebben! Iemand die zichzelf én de hele wereld open en bloot te kakken zet. En aangestoken door vaders enthousiasme zou ons hele gezin er plezier aan beleefd hebben. Want je kunt maar beter lachen dan huilen - zo dachten we toen nog.

Hoe dan ook, een gelukkige vaderdag, pa!