De kat miauwde vannacht. Het is alsof ze verloren loopt. Ik stond op en ze zat in de keuken. Ze snorde toen ik haar streelde. Mao is een speciaal karaktertje. Je mag alleen maar over haar kopje strelen en dan nog enkel als ze in de juiste stemming is. Ze had een speciale relatie met Toots. Ze waren rivalen als er eten in de buurt was, maar voor de rest verliep alles rustig. Als onze teckel funky schommelend door het huis liep, wipte de kat soms mee op drie poten en tikte met de vierde bovenop haar kop. Ze lagen vaak samen te slapen, als twee in elkaar passende puzzelstukjes.
Soms zoekt ze in de tuin. Geritsel tussen de struiken. We horen haar miauwen. Roepen. En vanmorgen maakte ze een put op de plaats waar Tootsie graag putten maakte, plaste erin en liep weg zonder hem dicht te gooien. We beseffen dat ze haar eigen opsporingsmethodes heeft.
We hadden ons voorbereid op drie weken vakantie met onze zieke hond. We gingen proberen met pijnstillers om haar toch nog wat kwaliteitstijd te bezorgen. Misschien hielp het een beetje, had ze enkele goede dagen. Wie zei dat het niet kon? We zouden er het beste van maken.
Mijn hoofd zegt dat het tijd was, dat ze zichtbaar leed, dat we er goed aan hebben gedaan om haar te verlossen. Maar mijn hart protesteert, soms moet ik mezelf tot rede brengen. Ik wou dat ik haar nog een keertje vast kon pakken.
Als ik voorbij het pleintje rijd waar we gingen wandelen, speur ik de vlakte af, of ik haar nergens zie. Ik probeer aan tafel niet te kijken naar de plaats waar haar mandje stond. Als we eten, staren we naar ons bord en niet naar de lege plaats op de grond, tussen ons in. Toen ik gisteravond naar bed ging, schikte ik de kussens in een bepaalde volgorde, zoals ik vroeger deed voor we haar induffelden.
We doen alles opnieuw voor het eerst. Koken zonder dat ze naast ons ligt. Eten zonder restjes te verzamelen voor haar. Gaan naar plaatsen waar we haar altijd mee naartoe namen. Thuiskomen zonder dat ze ons begroet. Vertrekken zonder afscheid te nemen. Opstaan ’s morgens. ’s Avonds naar bed gaan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten