Het was zo'n hoek zoals je soms bij een kerk aantreft, waar afgevallen
bladeren samen met verdwaalde stukjes plastic en papiertjes op winderige
herfstdagen hysterisch en zonder op te geven achter elkaar aan in
eindeloze cirkels draaien. Maar nu lag er een hoop vuilnis waartussen
een hond liep en er zat ook een grasparkiet te midden de viezigheid.
Toen ik de hond iets beter bekeek zag ik dat hij merkwaardig genoeg op
een reptiel leek. De lange bek met die gigantische tanden klapte
mechanisch open en dicht terwijl de gepantserde kop de hele tijd heen
en weer bewoog. Hij snapte naar de parkiet en ik probeerde het ding weg te jagen door met mijn
boodschappentas te zwaaien.
'Ja' zei een man die daar ook rondhing, 'het is nochtans een heel braaf
dier hoor, werkelijk een droom van een hond. Maar toen is hij ziek
geworden, eerst blind en horen doet hij ondertussen ook niet meer. Het
is een ziekte die ook bij mensen voorkomt; heb je die film nog gezien,
The Elephant Man? Dat is de aandoening die hij heeft. Maar in dit geval
spreken ze van een Crocodile Dog. Je hoeft er niet bang van te zijn, hij
zal je niets doen.
Maar je kunt hem helaas niet met kinderen vertrouwen.'
Het laken woest van me af schoppend werd ik wakker.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten