MONSTER OF GOD

Tijdens de persconferentie leek de schaapachtig glimlachende Netanyahu bijna zelf niet te geloven wat hij hoorde. Alsof hij dacht dat Trump plots zou zeggen: ‘En nu serieus.’ Maar dat gebeurde niet. En toen hij zag dat niemand in de zaal van zijn stoel viel, besefte hij dat dit plan, hoe waanzinnig ook, misschien een kans had.

Trump heeft het opgelost. Gaza, dat verdomde lastige stukje land, is geen probleem meer. Gewoon ‘overnemen’ en de Palestijnen, nota bene voor hun eigen bestwil, ‘permanent ergens anders huisvesten’. Het ei van Columbus. Je kunt nu eenmaal geen omelet maken zonder eieren te breken.

Geen ingewikkelde onderhandelingen, geen verantwoordelijkheid nemen voor de catastrofe, geen probleem dat die mensen nergens anders heen kunnen. Die argeloze toon is misschien nog het meest verontrustend: geen grootspraak deze keer, geen luidruchtige dreigementen, maar gewoon een mededeling. Alsof hij zojuist de laatste hand heeft gelegd aan een zakelijke transactie, zijn handtekening zettend onder een project dat hem eigenlijk al niet meer interesseert. Die ijzingwekkende kalmte waarmee hij iets ondenkbaars tot realiteit bombardeert.

Ook nu weer protesteert de wereld, veroordelen internationale leiders dit voorstel als een schending van het internationaal recht. Maar uiteindelijk is dit slechts een nieuwe stap in het wrede plan van Trump en Netanyahu, de uitvoering van wat weken geleden al werd bekokstoofd. Netanyahu lacht omdat hij dacht dat het onmogelijk was. Omdat hij beseft dat wat Trump ‘gezond verstand’ noemt, de waanzin van morgen kan worden als je het maar vaak genoeg herhaalt. Omdat hij weet dat dit groteske plan door de laksheid, de besluiteloosheid, de onverschilligheid van de wereld, kans op slagen heeft.

Ondertussen keert Trump zich alweer af, op zoek naar de volgende microfoon, het volgende publiek, de volgende ondertekening. Maar wat hij hier heeft gepresteerd, is ongezien. Een kaakslag in het gezicht van miljoenen mensen. Een demonstratie van hoe eenvoudig je een volk tot voetnoot kan herleiden. Dat we alles kunnen verwachten. Dat het voor deze man niet steekt op een humanitaire ramp min of meer.

We kijken er niet eens meer van op dat niemand hem van het podium heeft gejaagd. Dat dit überhaupt hardop werd gezegd.

De wereld staat oog in oog met een nieuw soort monster.

Er staan ons slapeloze jaren te wachten.

BABYBOY

'Mister Rino, toen ik geboren werd, was ik erg ziek. Mijn ouders hadden eerder ook al een ziek dochtertje gehad dat kort na de geboorte stierf. Dat had hen veel verdriet gedaan en daarom wilden zij zich niet te zeer hechten aan een pasgeborene die opnieuw ziek bleek. Ze lieten me achter in het ziekenhuis en begonnen zich voor te bereiden op het slechte nieuws dat ik het niet gehaald had. De dagen en weken verstreken en af en toe kwamen ze eens op bezoek, maar vertrokken daarna weer, terwijl ik in het ziekenhuis achterbleef. Maar na negen maanden belde het ziekenhuis hen op met het goede nieuws dat ze me mochten komen ophalen.

Omdat ik nog steeds geen naam had, noemde mijn vader me babyboy. Zo verliepen er opnieuw enkele maanden tot mijn moeder vond dat ik nu eindelijk een naam moest hebben. Iedereen binnen de familie werd opgetrommeld om mee na te denken en de ouders van mijn vader kwamen tenslotte met een voorstel, 'Coheege' of zoiets. Dat was blijkbaar een traditionele Marokkaanse naam. Mijn vader had namelijk roots in Marokko; vierhonderd jaar geleden emigreerden verre voorouders van hem naar Palestina. Mijn moeder schudde het hoofd en zei: 'Het waren tot hiertoe allemaal dochters die ik baarde. Dit is mijn eerste zoon. Ik wil een mooie naam voor mijn jongen.'

Toen kwam haar moeder met een suggestie, 'Sufyan'. Dit voorstel was ook niet helemaal naar de zin van mijn moeder, waardoor het mijn tweede naam geworden is.

Een tante die zwanger was, had de naam Sabir gekozen voor haar zoon. Ze kreeg echter een dochter en gaf de jongensnaam toen aan mijn moeder door. Die vond het een mooie en geschikte naam waardoor ik op mijn eerste verjaardag eindelijk een naam had. Maar ondertussen hadden mijn tante en moeder een geschil waardoor niemand me ooit Sabir heeft genoemd maar teruggreep naar mijn tweede naam: Sufyan.

Ik groeide op en de dag brak aan dat ik voor de allereerste keer naar school moest. De leraar controleerde de aanwezigheidslijst en somde alle namen op. Maar niemand reageerde op Sabir. Ik had die naam nog nooit gehoord! Toen bleek dat ik dat was, belde de leraar naar mijn vader en vroeg aarzelend of er misschien problemen waren met mijn hoofd…'

TURF IN DE INVAL: WE ZYN VERGEETN

Normaal stonden we op vrijdagavond 1 februari in het anti-cynische creatieve buurthuis INVAL in hartje Krottegem met onze mix van slowpunk en stonerfunk met rapcabaret en babbelelectro maar Tommy worstelde met een longontsteking en ik lag plat door de griep. Wim bleef op veilige afstand. Gelukkig konden we de zaak verplaatsen naar 1 maart, oftewel vanavond - volgens de laatste berichten zijn er nog slechts enkele plaatsen beschikbaar. We gaan er in elk geval eens goed invliegen, hebben o.a. het weerbericht en een doktersvoorschrift in petto en ter compensatie voor het uitstel ook enkele nieuwe nummers zoals dit, 'Vergeetn', dat sinds vandaag op Spotify terug te vinden is:

"We zyn vergeetn

oe dat is voe stille te stoan

Te voete te goan

voe ne kée n twuk nie te weetn

Oe dat is voe buutn te loopn

te kykn noa de dingn

Noa t ges en de boam

t ortn noa de veugels die zingn..."

OUDER

'Mister Rino, mijn werk hier is volgende maand afgelopen. Kan ik niet wat langer blijven? Twee of drie maanden?'

'Ik beslis daar niet over, Sabir. Dat moet je met je begeleidster bespreken. Maar het is de bedoeling dat je nu door stroomt naar ander werk. Misschien kunnen we samen kijken wat de mogelijkheden zijn. Je bent hier nu al achttien maanden, dat is sowieso lang voor een jonge man als jij.'

Er komt een mysterieuze glimlach op zijn gezicht, en het lijkt alsof hij binnenpretjes heeft. Het is ook wel een beetje vreemd. Hij volgt een artikel 60 traject en voor wie jonger is dan zesendertig, betekent dat dat je hier een jaar kunt werken. Tot je vijftigste is dat 18 maanden. En daarna wordt het twee jaar.

'Hoe oud ben je ook alweer?'

'Ik ben negenendertig.'

Echt? Ik had je een heel stuk jonger geschat.'

'Hoe oud dacht je dat ik was, mister Rino?' Ik kijk hem nog eens goed aan. Die zwarte haren. Dat ringbaardje. Zijn jeugdige voorkomen en guitige blik.

'Een jaar of dertig, eenendertig.' Hij lacht breeduit.

'Ik heb twee geboortecertificaten.'

'Hoezo?'

'Mijn papa was een Palestijn die in Saoedi-Arabië werkte. Daar werd ik geboren en ik heb een officieel geboortecertificaat met als geboortedatum 16 oktober 1990. Dat werd uitgereikt door de Verenigde Naties die zich ontfermen over Palestijnen in het buitenland. In 2018 ben ik vanuit Saoedi-Arabië naar Libanon vertrokken. Toen ik me daar registreerde, ging er iets verkeerd; ik kreeg een nieuw', hij steekt twee wijsvingers plooiend omhoog, 'officieel', doet zijn handen terug omlaag, 'geboortecertificaat van de Verenigde Naties waarop te lezen stond dat ik in Libanon geboren was in plaats van in Saoedi-Arabië, en deze keer op 13 augustus 1983, informatie die ook op het paspoort staat dat ik daar kreeg. Ik protesteerde maar tevergeefs.'

'En heb je daar niets over gezegd toen je hier aankwam?'

'Toch wel. Bij de dienst vreemdelingenzaken wees ik de ambtenaar erop dat het eerste certificaat er veel ouder uitzag dan het andere dat nog nieuw was, maar er werd toch gekozen voor het tweede certificaat omdat ik daar een paspoort van had.’ Hij steekt hoofdschuddend zijn schouders op, het valt ook niet te begrijpen. Maar dan wuift hij het voorval weg.

‘In het begin vond ik het erg, maar ik ben het nu gewend. En het heeft ook zijn voordelen. Zo kan ik sindsdien jaarlijks twee keer mijn verjaardag vieren.'

Hij proest het uit.

'En daardoor kon ik hier ook zes maanden langer werken.'

Hij valt stil, denkt eventjes na.

'Maar soms voelt het alsof er zes jaar van mijn leven weggenomen werd. Ik moet nog drieëndertig worden maar iedereen denkt dat ik reeds veertig ben.'

KURT

'Het was duidelijk een zieke vogel', zucht Kurt in een poging het voorval te minimaliseren.

'Anders hadden ze hem niet kunnen vangen, was hij hen veel te snel af geweest. Dus misschien is het beter zo. Lang heeft hij in elk geval niet geleden.'

Kurt is een boerenzoon en twee jaar ouder dan ik. Hij is één van mijn beste vrienden, altijd goedgehumeurd en vol energie en op zaterdag ga ik vaak bij hem thuis spelen. Hij is vindingrijk en een echte avonturier, je maakt de wonderlijkste avonturen met hem mee. Hier vertoeft hij vooral tussen zijn klasgenoten maar hij let ook op me, op de speelplaats. Misschien omdat hij zelf geen broers heeft om zich om te bekommeren. Ik was het op de lagere school gewend om voor mijn broer en zus uit te kijken, maar nu ik in het eerste middelbaar zit ervaar ik hoe comfortabel het aanvoelt - mocht het nodig zijn - dat iemand het voor je opneemt.

We hebben net gezien hoe een groepje oudere jongens, ouder zelfs dan Kurt, erin slaagde om een merel te vangen. De jongen die de vogel in zijn handen hield, mompelde iets tot de rest waardoor ze opgetogen met hem meeliepen. De manier waarop hij de vogel vasthield voorspelde weinig goeds. Hij begaf zich naar een van de vuilnisbakken die op de koer stonden, zo'n ding samengesteld uit een krans van plastieken spijlen die op gelijke afstand aan een metalen ring bevestigd waren waardoor de afvalzak binnenin aan het zicht ontnomen werd. De jongen schoof de arme vogel bij het nekje tussen twee spijlen, keek glimlachend naar zijn vrienden en wachtte eventjes, alsof hij tot iedereen door wou laten dringen wat er te gebeuren stond. Toen gaf hij een forse ruk aan het lijfje waardoor de vogel werd onthoofd. Het kopje viel op de grond. De jongen stak de rest van de vogel omhoog als een trofee - het bewijs dat het echt was wat we hadden gezien - stond nog wat te zwaaien en wierp het resterende gedeelte toen in de afvalbak.

'Kom', zegt Kurt terwijl hij een arm rond mijn schouder legt en me zo probeert mee te tronen, weg van het lugubere schouwspel. Maar ik blijf nog even staan, kan met moeite bevatten wat er net is gebeurd en wat me nog het meeste verbijstert is dat heel dat groepje daar nu staat te lachen alsof het een grap betreft.

Tegelijk besef ik, hoop ik dat Kurt misschien gelijk heeft, dat de merel aan het einde van zijn krachten was en dat dit de korte pijn is, maar dan hoor ik de stem van mijn vader die zegt dat enkel gezonde vogels weten te overleven met deze temperaturen. Want het vriest momenteel niet enkel 's nachts maar ook overdag. Ze moeten constant op zoek naar voedsel om warm te blijven wat erop wijst dat deze vogel tot voor kort dus nog in grote vorm verkeerde, anders had ie het niet gered tot nu.

Ik wil er iets van zeggen, kijk opzij maar schrik van Kurts wit-grauwe gezicht waar al het bloed uit weggetrokken lijkt, naar die verbeten trek rond z'n mond, geen spoor meer te bekennen van vrolijkheid in die ogen. Plots kan ik me voorstellen hoe hij eruit zal zien als oude man. Mijn woede maakt plaats voor verslagenheid en ik loop met hem mee.

'Je mag niet kapotmaken wat je niet kunt herstellen', mompelt hij.

TERUG NAAR WALTER

Op vrijdagavond 12 maart 2010 kwam je je jongste boek, ‘Terug naar Walden’, voorstellen in boekhandel De Zondvloed in Roeselare. Nadat ik ‘Brief aan Boudewijn’ las, ben ik een fan geworden, een liefde die met de jaren en boeken enkel toenam. Ten tijde van deze foto werd je 69. Ik nodigde je uit en tot mijn vreugde kwam je langs. Je belde me een week eerder op om af te spreken. Het was niet nodig dat ik een hotelkamer voor je reserveerde in de buurt, je bleef bij een zoon in Gent overnachten.

De avond zelf was je twee uur te vroeg. Je leek onder de indruk van het aanbod en vroeg hoe het liep, en feliciteerde me met de moed die we hadden om met zo’n project van start te gaan. Je was ontspannen en praatte erop los, tot je op je uurwerk keek en besloot dat het tijd was om aan de lezing te beginnen. Je stond scherp en verpletterde de aanwezigen met je humor en scherpzinnigheid, onder je tonnen charisma en klasse. De koffiebar zat mooi vol en het leverde een van mijn mooiste avonden als boekhandelaar op. Dank Walter, ik koester de herinnering aan je bezoek...

STEUNACTIE: HELP TASNIM OM NAAR HUIS TE KOMEN

'Rino, ik weet niet hoe ik je kan bedanken.'

Hij is aan de telefoon, zijn stem klinkt ver en zacht. Hij hoeft me niet te bedanken en dat zeg ik hem ook steeds weer. Ik doe gewoon wat iedereen zou doen wanneer ze in mijn schoenen stonden. Als je zo'n menselijke tragedie van dichtbij meemaakt, als je beseft dat het allemaal één grote loterij is en waar je ter wereld komt je lot in grote mate bepaalt, soms gewoon bezegelt, dat je er zelf eigenlijk helemaal niets aan kunt doen - en de gelegenheid doet zich voor, dan probeer je toch iets te te doen voor je medemens die het zo slecht getroffen heeft?

Klik op onderstaande foto om iets te doneren voor de actie, alvast veel dank van Abdullah en Tasnim!

 

29 JANUARI 2024

Vandaag stond er een nieuw stukje over Abdullah’s situatie in De Standaard. Ondertussen heb ik al enkele berichtjes gekregen van lezers die de vrouw van Abdullah willen helpen. Momenteel zijn we (we, dat zijn enkele vrienden die Abdullah in Avelgem heeft gemaakt) aan het uitzoeken hoe crowdfunding precies werkt, het is nieuw voor ons...

Als het lukt om het project op te starten stuur ik iedereen die een steentje bij wil dragen en een bericht achterliet een mailtje met een link naar de steunactie.

Op hoop van zegen!

____

Abdullah heeft een dikke, donkere baard gekregen, ik schrik er een beetje van: is het al zolang geleden dat we elkaar nog in het echt hebben gezien? Hij zegt dat hij 's nachts nog steeds maar twee, drie uur kan slapen.

'Ieder moment sterven daar mensen, elk moment kan ik het bericht krijgen dat mijn vrouw of mijn vader of moeder omgekomen zijn. Of allen samen. Mijn hoofd heeft nooit rust.' Toch lijkt hij strijdbaarder dan ooit voorheen.

Ondertussen is zijn familie naar Rafah gevlucht, naast de Egyptische grens: zijn vader en moeder, een zus met haar kinderen en kleinkinderen waaronder een baby van twee weken oud en een broer met zijn gezin, samen met Tasnim, de vrouw waar Abdullah in 2014 mee getrouwd is, en haar ouders. Ze leven daar nu naast anderhalf miljoen andere Palestijnen onder de blote hemel. Het is elke dag een gevecht om aan wat voedsel en water te komen, medicijnen zijn er al lang niet meer. En er zijn amper voorzieningen zoals een toilet, laat staan een douche. Het is er de hel.

'Met een humanitair visum dat hier wordt uitgereikt kun je ginds momenteel ook niets meer aanvangen, België wordt door Israël steeds meer als een vriend van de Palestijnen beschouwd. Je hebt beter een Duits of Amerikaans visum als je weg wilt geraken.'

Een zus van Abdullah is naar Egypte gevlucht, kostprijs: zesduizend euro. Veel geld, maar het is haar toch maar gelukt om te ontsnappen. Hierdoor hebben Abdullah en zijn vrouw weer hoop gekregen.

Hij is er ondertussen zelfs al in geslaagd om contact te leggen met de persoon die zijn zus geholpen heeft. Nu moet hij met het geld over de brug komen. Abdullah is in elk geval vastbesloten om te proberen de som bij elkaar te krijgen. Eerst is hij bij zijn bank gaan aankloppen om een lening te krijgen.

'Ik heb de situatie helemaal uitgelegd. Zij konden vaststellen dat ik al sinds ik in België arriveerde, klant bij hen ben en mijn rekeningen al die tijd stabiel waren. Ze hebben mijn zaak daarna intern bekeken en ik kreeg de melding dat ik een lening kan krijgen, maar omdat ik gehuwd ben moet ook mijn vrouw haar handtekening zetten.'

Was het niet zo triest, je zou bijna lachen om de absurditeit van de hele situatie.

Maar hij geeft de hoop niet op. Momenteel is hij alle mogelijkheden aan het overlopen en denkt daarbij ook aan crowdfunding. Maar hoe overtuig je een organisatie ervan een project op te zetten dat dient om iemand illegaal een grens over te krijgen? Wie weet, misschien dat ze het in overweging nemen als die persoon zich in een levensbedreigende situatie bevindt? Abdullah schudt het hoofd, wil er verder niet bij stilstaan.

'Als mijn vrouw maar in Egypte raakt, dan is ze tenminste veilig en terug een stukje dichter bij huis.'

FAMILIE

In de kringloopwinkel van Avelgem zijn, in de tien jaar dat ik er werk, al verschillende nationaliteiten gepasseerd. In het begin waren dat, naast de Belgen, vooral mensen uit Afghanistan, Somalië, Irak, en Ivoorkust. Op dit ogenblik zijn dat Syriërs en Palestijnen.

Onze landgenoten zijn meestal op zoek naar een nieuw begin, hebben bijvoorbeeld een moeilijke schooltijd, een ziekbed, een verslaving, een misstap, veel pech of een scheiding achter de rug, en willen een nieuw begin maken, de teugels terug in handen nemen.

Onze nieuwkomers zijn vandaag mensen die vaak rechtstreeks uit een oorlog komen waar ze voor hun leven vreesden.

Wie uit Syrië komt, vertelt over de gruwelen die er aangericht worden door de eigen regering. Ze zijn het erover eens dat één van de ergste zaken de vaccüümbommen waren die de Russen introduceerden: daar kan niemand aan ontsnappen. Eerst is er een explosie die een nevel van explosief materiaal veroorzaakt die overal doorheen dringt. Als die nevel direct daarna ontbrandt, ontstaat er een vuurbal die een enorme drukgolf teweegbrengt en alle zuurstof in de omgeving wegtrekt. Het heeft geen zin om je in je schuilkelder te verschuilen, niemand overleeft zo'n inslag.

'Het is een oorlog tegen de eigen bevolking', zei Hassan.

Toen de Russen Oekraïne op 24 februari 2022 binnen vielen, sloeg de angst hem opnieuw om het hart.

'Nu is het hier ook oorlog. We zijn voor niets gevlucht.'

De Palestijnse medewerkers verhalen over wat hun familieleden momenteel overkomt. Het is heel dubbel allemaal: aan de ene kant zijn ze blij dat ze erin geslaagd zijn om aan het gevaar te ontsnappen, langs de andere kant zijn ze continu bezorgd om wat er ginds allemaal gebeurt. Tijdens de pauzes zien we dagelijks filmpjes - 'Is je hart sterk vandaag?', vragen ze voor ze zo'n opname laten afspelen - waarin volledige woonblokken in elkaar storten; waarin huilende familieleden hun dode kinderen in de armen houden; waarin te zien is hoe de straten na een bominslag bezaaid liggen met doden. In amper een minuut tijd moet je naar adem happen van ellende.

'Niemand in Gaza kan ontsnappen, overal wordt de burgerbevolking onder vuur genomen. Iedereen kent mensen die gestorven zijn', zegt Younes. Tijdens het ochtendoverleg komen er soms verhalen boven die een hele dag lang tussen je oren blijven galmen.

De oorlog is een realiteit geworden.

Ondertussen werken we samen. Bij de receptie worden de spullen van de brengers in ontvangst genomen. Anderen maken ze winkelklaar, prijzen ze en brengen het gerief in de rekken. Tenslotte passeren deze goederen de kassa en gaan dan via een andere deur opnieuw naar buiten, een nieuwe toekomst tegemoet. We helpen elkaar tijdens het werk, het gebeurt automatisch. We denken met elkaar mee, zoeken oplossingen voor elkaars kleine en grote problemen, zowel werkgerelateerd als privé.

Tijdens de pauze lijken we wel een grote familie zoals we samen zitten te eten. Zonder het te beseffen hebben we ons lot met elkaar verbonden, een groep mensen van wie verleden of afkomst geen rol meer speelt en tussen wie er mooie vriendschappen ontstaan.

We hebben namelijk ontdekt, toen we elkaar hier iets beter leerden kennen, dat we onder dat laagje cultuur en religie eigenlijk helemaal niet zoveel van elkaar verschillen.

BEST

We werken samen in de huisraadafdeling. Afwassen, afdrogen en prijzen. Potten en pannen. Bestek. Kristallen glazen. Plastieken bewaardozen. Inlegpotten. Borden.

Alles wat je aan benodigheden voor de keuken kunt bedenken, komt hier in grote hoeveelheden terecht. En veel glas natuurlijk, bakken vol bierglazen, champagneglazen, wijnglazen… Hij heeft nog nooit alcohol gedronken maar is ondertussen een specialist geworden, het gebeurt maar zelden dat je een aperitief, degustief, champagne, water, wijn of bierglas op de verkeerde plek vindt in zijn rek.

Hij vertelt me dat hij tien broers heeft en één zus. Ik vraag hoe het met ze gaat.

'Het is ingewikkeld', zegt hij, er komt een vermoeide trek over zijn gezicht en hij wrijft over zijn voorhoofd.

'Vier van hen zijn nog in Syrië. Drie wonen nu in Libanon, één in Irak, één in Turkijke en drie in België.'

'Waar is het best om te wonen?'

Hij denkt even na.

'In Syrië', zegt hij tenslotte.

'Voor het oorlog werd.'

OVER 'THUISKOMEN' IN BOEKENMAGAZINE

 Over 'Thuiskomen' in het nieuwste nummer van boekenmagazine:

https://www.bibliodroom.be/.../thuiskomen-tien.../
https://tov-vzw.be/
https://www.facebook.com/VermeylenfondsRSL/
https://www.goodreads.com/book/show/203142050-thuiskomen

PIETA

Verschrikkelijke beelden domineren al maandenlang onze kranten. Wat zich in de Gazastrook afspeelt is ongezien. Dagelijks lezen we, horen we in het nieuws hoe een ultramodern leger bezig is er een bevolking te verdelgen.

Twee miljoen burgers - kinderen, ouders en grootouders - worden verdreven maar kunnen nergens heen. Er is geen water of voedsel, er is geen elektriciteit. Ze worden opgejaagd terwijl ze de hongerdood sterven. Gaat er dan niemand ingrijpen, vragen we ons af. Kan dit allemaal zomaar?

Ondertussen worden de aanvallen alsmaar heviger. Gezinnen met kinderen in woonblokken worden met raketten bestookt. Het is zinloos om op zoek te gaan naar een veiliger plek want die is er niet; ook scholen, ziekenhuizen en vluchtelingenkampen worden met de grond gelijk gemaakt. Gewone mensen zijn ongewild in een oorlog terecht gekomen, het slachtoffer geworden van beslissingen die boven hun hoofden werden genomen. Huisvrouwen, fietsenmakers, schoolmeesters, verpleegsters, postpodes, dichters, fotomodellen, lassers, busschauffeurs, secretaresses, apothekers, kapsters, elektriciens, vroedvrouwen, kassamedewerkers, kinderen, ouders en grootouders. Ze leven in woonblokken die systematisch worden platgewalst. Ze sterven met tientallen, honderden tegelijk.

Dit omdat een terroristische verzetsorganisatie het besluit nam om de moeilijke levenssituatie waaronder een bevolkingsgroep al decennialang moet leven met geweld aan te vechten en dit op 7 oktober op gruwelijke wijze en met een niets ontziende slachting in de praktijk bracht met als resultaat meer dan 1300 doden en duizenden gewonden, veelal gewone burgers.

Dit omdat een crimineel die zich president noemt zijn hachje tracht te redden door wraak te nemen want de verkiezingen komen eraan. Omdat de commando's van het ultramodern leger er maar niet in slagen de verantwoordelijken voor de slachting van 7 oktober te vatten, moet ook hier de burgerbevolking het bekopen. Resultaat: ruim 22.000 doden, voornamelijk moeders en kinderen.

Via filmpjes van enkele overlevenden na een inslag kijkt de wereld vol ontzetting mee. Toch laten de regeringsleiders begaan, de aardbol rond schudden ze het hoofd en beweren verveeld te zitten met de situatie. Maar zo goed als niemand die daadwerkelijk iets kan veranderen aan de situatie die vooralsnog zijn nek uitsteekt.

Vorig weekend zat er een bijlage bij De Standaard met als titel 'Geraakt Door 2023'.

De cover toont een foto waarop enkele spelende kinderen te zien zijn. In het midden draagt een van hen een kroontje, misschien wordt er een verjaardag gevierd. Bijna allemaal staren ze naar het luchtruim. Langzaam dringt door wat er daar te zien is, ook al wordt de camera enkel op de kinderen gericht. Maar de gezichten spreken boekdelen: je kunt er verrassing aan aflezen, ongeloof, verwarring, verbijstering. Bij sommigen is er ook een zweem van ernst, alsof het nu al doordringt wat er op hen afkomt. De foto wekt de indruk dat de tijd hier eventjes stilstaat maar dat is wat foto's doen: de tijd stilzetten. De tijd is echter allebehalve blijven stilstaan. Kort na dit ogenblik zijn de eerste raketten neergekomen. De opname dateert van 7 oktober, dit zijn kinderen op een schoolplein in Gaza.

Bij De Morgen stak het jaarlijkse fotomagazine met een aantal van de meest pakkende beelden van de afgelopen twaalf maanden. Maar de aangrijpendste foto staat op de cover. Tegen een witte marmeren wand leunt een vrouw gehuld in een blauw gewaad. In haar armen houdt ze een lichaam vast dat in een wit doek gewikkeld werd. Door de lengte wordt duidelijk dat het om een kind gaat. De vrouw, wiens gezicht door haar hoofddoek niet te zien is, houdt een hand op het hoofd. Het verdriet is overweldigend. Een Piëta die er niet had mogen zijn. (01/01/2024)

DIT IS GEEN OORLOG. DIT IS EEN SLACHTING.

In het nieuws heeft men het steeds weer over de oorlog in Gaza. Maar hoe kun je van een oorlog spreken wanneer een van de partijen grotendeels uit een weerloze burgerbevolking bestaat? Wat zich daar afspeelt, is geen conflict tussen twee gelijkwaardige partijen. Gaza is veranderd in een openluchtgevangenis, waarin de bewoners vogelvrij zijn verklaard en dagelijks voor het oog van de wereld worden opgejaagd en uitgemoord. Reeds vijftien maanden zien we hoe het zwaarbewapende en technologisch geavanceerde Israëlische leger zijn wapens richt op deze gemeenschap. Meer dan 45.000 mensen zijn inmiddels omgekomen, waarvan 44% - volgens een rapport van de Verenigde Naties - jonger is dan 18 jaar.

Netanyahu houdt vol dat zijn troepen enkel Hamas willen treffen. Maar zelfs voor wie de situatie van een afstand volgt, is duidelijk dat alles wat leeft en beweegt in Gaza een doelwit is. Dagelijks worden we langs alle kanten bestookt met onthutsende beelden van een nietsontziende verwoesting. Bejaarden, vrouwen, kinderen – niemand kan op enig mededogen rekenen. Scholen, ziekenhuizen, vluchtelingenkampen en markten worden gebombardeerd. Eerst komen de bommen, dan de tanks, en uiteindelijk de bulldozers om wat er nog rest weg te vagen. Huizen, straten, zelfs complete steden verdwijnen, samen met de mensen die daar leefden. Gaza's bevolking is het doelwit van een voortdurende slachting, waarbij hun gemeenschappen en geschiedenis stelselmatig worden uitgewist.

Israël rechtvaardigt de aanvallen als zelfverdediging na de aanval van 7 oktober 2023. Amnesty International heeft ondertussen uitgebreid bewijs verzameld dat Israël regelmatig en zonder waarschuwing burgerdoelwitten treft. Hele families worden onder het puin in hun huizen begraven. Ook Human Rights Watch spreekt van oorlogsmisdaden en dringt aan op internationaal onderzoek. Het is verbijsterend dat Israëlische bevelhebbers genocide op de Palestijnen ontkennen, terwijl de bewijzen voor deze gruweldaden door Israëlische soldaten zelf worden gefilmd en gedeeld op sociale media. Deze militairen wanen zich onaantastbaar en lijken zich geen zorgen te maken dat ze zich hiervoor ooit zullen moeten verantwoorden. Voorlopig krijgen ze gelijk: de internationale gemeenschap blijft tot op vandaag vooral in stilte toekijken.

Want terwijl Zuid-Afrika spreekt van genocide en landen als Ierland en Spanje openlijk een einde eisen aan de slachting,  blijft Duitsland een uitgesproken bondgenoot van Israël, terwijl landen als Italië en Nederland hun steun uitspreken. Ook Amerika blijft pal achter Israël staan, ondanks alles, waarmee het deze menselijke tragedie nog verder legitimeert. 

Maar laat men ophouden dit een oorlog te noemen. Dit is een georganiseerde slachting.

(25 december 2024)

EN TOEN SCHIEP TRUMP DE WERELD

Maandag 20 januari, dag Eén: De Apocalyps van de Vrije Pers

Het was alsof de zon het niet kon aanzien. Een loodgrijze lucht hing over Manhattan, waar de straten verstomd waren door iets wat leek op een rouwstoet. Maar binnen de muren van Trump Tower, officieel herdoopt tot "Freedom Fortress", galmde het geluid van een orkest dat een bombastische versie van Hail to the Chief speelde. Door de toevoeging van overdreven trompetgeschal leek het moment meer op een kroning dan een presidentiële viering. Buiten wachtten tanks met Make America Great Again-vlaggen, wapperend als vaandels aan de kanonnen.

Binnen was de sfeer verstikkend. De lobby van de Freedom Fortress glom van marmer en goud, een plaats waar het licht werd opgeslokt door het overweldigende decor. Journalisten verzamelden zich onder de met mozaïek beklede koepel, hun gezichten een mix van professionele vastberadenheid en zenuwslopende angst. De liften zoefden als stille wachters omhoog en omlaag, bemand door statige liftboys in MAGA-uniformen die niemand een blik waardig keurden.

De stilte werd plotseling doorbroken door een dreunende stem, die vanuit de hoogte de wederkomst van Trump aankondigde. Die ochtend had hij de eed afgelegd als 47e president van de Verenigde Staten, maar in plaats van deel te nemen aan de traditionele festiviteiten had hij zich onmiddellijk teruggetrokken. De gasten in het Capitool bleven verward achter, hun champagne onaangeroerd. "Ik heb geen tijd voor feestjes," had hij gezegd. "Er is werk te doen!" Nu, amper enkele uren later, verscheen hij bovenaan een met rode loper bedekte trap in de Freedom Fortress. Confetti in de kleuren van de Amerikaanse vlag dwarrelde neer. In zijn vertrouwde blauwe kostuum daalde hij de trap af, met een rode MAGA-pet op, zijn handen heffend alsof hij het volk een zegen schonk.

"America First!" Zijn stem galmde door de hal. Luidsprekers verborgen in de zuilen versterkten zijn woorden alsof het een goddelijk decreet was. Een overdonderend applaus brak uit; er leek geen einde aan te komen. Trump hief een hand om de massa tot bedaren te brengen. 

"We gaan de klok terugdraaien," zei hij, terwijl hij theatraal een cirkel maakte met de duim en wijsvinger van zijn rechterhand. "Vier volle jaren, mensen. Precies! En weet je wat? We wissen alles. Elke herinnering, elk moment van die ellendige tijd: it never happened!"

De menigte barstte opnieuw uit in een storm van applaus en gejuich maar Trump stak een hand op, "Luister," zei hij met een half gespeelde zucht. "We zijn vier jaar kwijtgeraakt aan die misdadige democraten. Maar laat me jullie dit vertellen: terwijl zij ons land ruïneerden, hebben wij in stilte gewerkt. Jarenlang! Plannen gesmeed, voorbereidingen getroffen… En nu, nu gaan we ze in actie brengen." Hij leunde iets naar voren, zijn stem nu wat lager en met brede glimlach: "Maar laten we beginnen met het Witte Huis. Ik wil aan elke muur een democraat… maar enkel het hoofd, snap je? Gewoon als decoratie!" Een golf van geschater en applaus trok door de zaal. Hij hief weer zijn hand op. "Wacht, wacht! Ik ben nog niet klaar."

Hij zette een paar stappen naar voren en keek met een priemende blik de zaal rond. "Ik wil een democraat als ontbijt. Ik wil een democraat als lunch. En 's avonds… een democraat, sudderend aan het spit, hier in de tuin van het Witte Huis!" De menigte ging volledig uit hun dak, joelend en applaudisserend alsof ze een rockster aanmoedigden. Trump, zichtbaar genietend, wachtte tot de chaos afnam.

Toen draaide hij zich plotseling om naar de rijen journalisten die met hun microfoons klaarstonden, hun gezichten gespannen. Hij wees met een priemende vinger. "En jullie... Jullie hebben gelogen! Keer op keer! Altijd weer!"

Zijn stem zwol aan terwijl de zaal hem met boegeroep ondersteunde. Hij wachtte even, zijn lippen getuit, alsof hij het moment proefde. "Maar vandaag… vandaag begint een nieuw tijdperk. Dit is niet zomaar een dag, mensen. Dit is de Week van Waarheid!"

De journalisten hielden hun adem in terwijl Trump met theatrale precisie de "Loyaliteitslijst" aankondigde: een verplichte eed voor alle media waarin zij zouden erkennen dat Trump altijd gelijk had. Een vrouwelijke journalist van CNN opende haar mond om iets tegen te werpen, maar werd onmiddellijk overstemd door een golf van applaus uit het publiek. Als een koelkast waar vanzelf een deuk in kwam, plooide Trumps gezicht zich tot een brede glimlach, terwijl een assistent een groot kartonnen CNN-logo in brand stak. De geur van brandend karton vulde de hal.

Toen gebaarde Trump naar een kleine man die naast hem stond. "Mensen, laat me jullie voorstellen aan mijn Minister van de Vrije Pers: Tucker Justice!" Het applaus zwol aan terwijl de man, gekleed in een geel pak met een gouden MAGA-pin, zijn hoofd boog. Tucker Justice, een voormalig talkshowhost en Trumps meest vurige verdediger, glimlachte. Dit was het moment waarop hij zijn leven lang had gewacht.

Trump, die hoog boven Justice uittorende, legde een hand op zijn schouder. "Tucker begrijpt het," zei hij. "Hij weet dat echte vrijheid begint bij de waarheid. En de waarheid," hij pauzeerde even voor het effect, "dat ben ik." Justice knikte, liefdevol opkijkend naar de president. Trump overhandigde hem een symbolische sleutel: de "Key to Truth", een kleine gouden scepter met het hoofd van Trump als ornament. "Gebruik het met trots," fluisterde Trump in de microfoon terwijl hij zijn nieuwe minister strak aankeek. En riep toen: "Go get 'm, Tucker!"

De fans hadden er zin in. Ze applaudisseerden alsof hun leven ervan afhing, en misschien was dat ook zo. Het gejoel viel langzaam stil en de Freedom Fortress vulde zich met spanning terwijl Trump naar zijn volgende verrassing wees: de Trumpinator 3000. Een vier meter hoge robot met een grotesk gemanipuleerde kopie van Trumps gezicht rolde de hal binnen. LED-ogen knipperden wild, terwijl een mechanische mond "FAKE NEWS ALERT! EXTERMINATE!" bulderde. Live op grote schermen toonde de robot beelden van een journalist die door de gigantische, uitschuifbare grijparmen van een Trumpinator uit een studio werd getrokken. Minister Justice stapte naar voren en prees de machines als "ongeëvenaarde wapens in de strijd tegen leugens."

"Sommigen zouden dit kunnen verwarren met een wraakactie," besloot Trump droog. "Maar vergis u niet. Dit is gerechtigheid. En samen met Tucker hier strijden deze robots voor de waarheid!" Justice glimlachte zwakjes, terwijl Trump hem een stevige klap op de schouder gaf. Enkele Trump-fans grinnikten, terwijl de meeste journalisten nerveus om zich heen begonnen te kijken, alsof ze de uitgang zochten.

Die avond lanceerde Trump het Trump News Network (TNN) met een vuurwerkshow boven het Witte Huis. De woorden "WE TELL THE TRUTH" fonkelden in neonletters tegen de nachtelijke hemel. De programmering van TNN bestond uit een oneindige stroom filmpjes waarin Trump golf speelde en hamburgers at, afgewisseld door nieuwsflitsen waarin agenten binnenvielen op krantenredacties en iedereen, tot en met het schoonmaakpersoneel, oppakten. Bulderende stemmen becommentarieerden beelden waarin gevangenen, vooral journalisten, maar ook leden van de Democratische Partij die ooit iets onbetamelijks over Trump hadden beweerd, werden getoond terwijl ze gedwongen werden Trumps toespraken op slow-motion te bekijken. Sommigen bleken daar al van vóór Trumps inhuldiging te zitten, een initiatief onder het toezicht van Minister Justice, en zouden daar blijven totdat ze "the truth" accepteerden.

"Het is niet wreed," zei Trump tijdens een interview op TNN. "Het is educatief. Vraag het aan de mensen. Ze houden ervan." De menigte juichte, velen met vreugdetranen, anderen met glazige blikken.

De finale van de dag bleek de activering van de Big Truth Button, een gouden paneel geïnstalleerd in de Oval Office. "Elke keer dat er gedrukt wordt," zei Trump, "stroomt pure waarheid de wereld in." Hij draaide zich naar Minister Justice. "Tucker, je bent de minister van de Vrije Pers. Ga je gang!"

Justice aarzelde zichtbaar. "Meneer de president, ik—"
"Dit is pas echte vrijheid, Tucker," onderbrak Trump hem met een brede glimlach. Hij greep Justices hand en drukte deze op het paneel. Drones schoten onmiddellijk de lucht in, luid roepend: "MAKE AMERICA GREAT AGAIN!" terwijl Trump triomfantelijk naar de camera’s keek.

"Perfect uitgevoerd, Tucker," zei Trump. "Dit is hoe je de waarheid viert. It's going to be huge!"
Het kleine, selecte publiekje dat deze ceremonie mocht bijwonen, reageerde in uitzinnige, blinde euforie. Trump rondde af met een persconferentie waarop naast wat superfans enkel jounalisten van TNN uitgenodigd waren. Hij keek naar de camera’s, zijn glimlach breed en sluw, en nipte van een cola light.
"Vandaag hebben we de strijd aangebonden," zei hij. "Dit wordt een nieuw Amerika, vrij van kritiek. Vrij van leugens. Iedereen houdt van deze vrijheid. It's going to be great. Great. Believe me, great!"
Terwijl de nacht viel, rees het besef dat waarheid geen recht meer was, maar een privilege. En Trump was de enige die het kon uitdelen.

Dinsdag 21 januari, dag twee: De Exodus van de "Ongewensten" 

De dag begon met een rode hemel toen de zon opkwam. “Een perfect rode dooier,” glimlachte Trump in zijn stars-and-stripes-pyjama terwijl hij een flink bord spek met eieren verorberde in de Oval Office. “Alsof God zelf zegt: ‘Go get ‘em, Donald.’ Niemand heeft ooit zo’n ondersteunende lucht gehad.” Arbeiders verwijderden zich haastig in stilte. Ze hadden net het schilderij van George Washington vervangen door een portret van Trump als een Romeinse keizer, gezeten op een troon van Amerikaanse vlaggen, omringd door burgers die zijn voeten kusten.

Hij beëindigde zijn ontbijt, kwam overeind en richtte zich tot zijn staf, die in een halve cirkel om hem heen stond. “Vandaag maak ik Amerika echt geweldig,” kondigde hij aan met een grandioze armzwaai. “We hebben banen nodig, ruimte nodig, en vooral… we hebben puur, 100% Amerikaans bloed nodig. Geen geknoei meer. Operation Home Sweet Home begint nu. Maar eerst ga ik me aankleden."

Even later introduceerde Trump zijn nieuwste minister: Eric Ironheart, hoofd van het Ministerie van Migratie en Deportatie. Ironheart, een brede man met scherpe jukbeenderen en staalblauwe ogen, droeg een strak zwart uniform met een riem waaraan een opvallende MAGA-gesp zat. Hij hield een stopwatch in zijn hand. Hij stapte naar voren met een glimlach die even geruststellend als dreigend leek.
"Eric begrijpt het," zei Trump terwijl hij een hand op Ironhearts schouder legde. "Hij is hard, efficiënt, en heeft geen tijd voor nonsens. Dit is de man die we nodig hebben."
Ironheart knikte en nam het woord. "Meneer de president, mijn team en ik zijn al maandenlang met de voorbereiding bezig en zullen er vandaag voor zorgen dat Amerika wordt gezuiverd van iedereen die hier niet thuishoort. Elk traject, elke deportatie zal vlekkeloos verlopen. Niemand doet dit beter dan wij." Hij tikte tegen zijn stopwatch: "We beginnen over drie minuten."

Ironheart gaf het startsein voor de TRUMP ICE-operaties, ondersteund door de slogan “Making America Cold Again.” Zwarte SUV’s reden in colonne door steden en dorpen, elk voertuig uitgerust met luidsprekers die patriottische liederen speelden. De agenten, gekleed in zwarte uniformen met rode armbanden waarop AF stond, klopten op deuren en eisten onmiddellijke bewijzen van burgerschap.
Voorouders op de Mayflower? Prima. Geen documenten? Wegwezen.

In El Paso opende een alleenstaande moeder met trillende handen de deur. “We horen hier thuis,” zei ze zachtjes, terwijl ze haar kinderen dicht tegen zich aandrukte. De TRUMP ICE-agenten trokken haar zonder pardon naar buiten. Boven hen zweefde een drone, live beelden uitzendend op TNN. “Een prachtig voorbeeld van hoe we Amerika sterker maken,” verklaarde Ironheart in een interview diezelfde avond.

Een soortgelijke scène speelde zich af in Chicago, waar een man in een pak zijn koffiebeker liet vallen toen hij op een bus werd geduwd. “Dit is belachelijk!” riep hij, maar een agent glimlachte kalm. “Straks zal hij het weten te appreciëren,” zei hij tegen een verslaggever van Fox News, "want niemand maakt deportaties menselijker dan wij."

Ironheart gaf het startsein voor de Freedom Highways, smalle paden die door woestijnen, bossen en steden naar de grenzen liepen. Langs de wegen stonden gigantische billboards met een lachend portret van Trump en de tekst:
"Bedankt voor je vertrek – je doet geweldig werk!"
De paden waren bedoeld voor de armsten, die hun bezittingen beperkt zagen tot een enkele tas. Duizenden mensen marcheerden, omringd door drones die patriottische muziek speelden en elke beweging registreerden. Op een persmoment verscheen Trump in eigen persoon aan het begin van een van de paden, gezeten in een golfkarretje.
"Kijk naar deze mensen," zei hij tegen journalisten. "Ze ze doen er alles aan om straks ergens anders geweldig te worden. En weet je wat? We zijn hen dankbaar. Vraag het ons."

Even later onthulde Trump een nieuw deportatiesysteem voor de meer begoede illegalen: de Trump Bubbles. Reusachtige luchtballonnen in de vorm van Trumps hoofd, compleet met een glimmende gouden glimlach. "Niemand heeft ooit luxueuzere deportaties gezien," zei hij trots.
"Dit is wat ik uitzettingen eerste klas noem."
Trump nodigde journalisten uit voor een demonstratie in de ballonnen, gevuld met pluche stoelen en champagnebars. Een commentator op TNN noemde het "een meesterwerk van innovatie," terwijl Trump verklaarde: "We willen dat iedereen die dat wenst, zich speciaal kan voelen, zelfs als ze vertrekken."
Een ballon met bestemming Mexico raakte in een storm en slingerde gevaarlijk heen en weer. Beelden toonden passagiers die zich wanhopig vastklampten aan de randen. Trump, die het incident live in de Situation Room volgde, lachte en zei:
"Ze hebben de wind in de zeilen. Ze gaan sneller dan Air Force One!"

Daarna onthulde Trump een aanvullend project: Grensmuur 2.0, met de magische woorden: "Als ze niet binnen kunnen komen, hoef je ze niet buiten te zetten."
Dit was geen gewone muur van beton, maar een digitale muur bestaande uit reusachtige hologrammen van Trump met de armen over elkaar gekruist onder een strenge blik.
“Ze zeiden dat ik geen muur kon maken,” riep Trump triomfantelijk. “Maar kijk eens! Ik ben de muur. Niemand heeft ooit zoiets gezien.”
De hologrammen waren interactief. Wanneer iemand te dicht in de buurt kwam, begon Trumps stem waarschuwingen te geven terwijl gealarmeerde bewakingsdrones kwamen aangevlogen. In het Spaans: “Vete ahora. ¡Eres un perdedor!” In het Engels: “You shall not pass!” En in het Frans: “Je suis le plus grand!”

De dag eindigde met een ceremonie in de Rose Garden. Een groep gedeporteerden werd live op televisie gebracht. Minister Ironheart stond met gekruiste armen naast Trump terwijl de gedeporteerden gedwongen werden verklaringen te lezen die hun dankbaarheid uitdrukten. Een oude vrouw, zichtbaar uitgeput, las met trillende stem: “Dank u, meneer de president, dat u mij terug naar mijn geboorteland stuurt.”
Trump keek naar Ironheart. “Eric, wat vind je hiervan?”
"U doet deze mensen een groot plezier," antwoordde Ironheart. “Oost-West, thuis best!”
Terwijl beelden van marcherende mensen en opstijgende ballonnen de televisie domineerden, sloot Trump de dag af met een diner in Mar-a-Lago. Hij toostte met een wijnglas gevult met cola zero. “Vandaag was een groot succes,” zei hij. “En morgen wordt nog beter.”

Woensdag 22 januari, dag drie: Handel en Vrede – Een Nieuwe Wereldorde

De ochtend van de derde dag brak aan. In de Situation Room van het Witte Huis zat Trump in zijn blauwe kostuum op een troonachtige stoel met gouden arendsklauwen als armleuningen. Hij trommelde met één hand op zijn bureau, waar een kleine replica van de aarde met zijn gezicht erop stond, leunde toen achterover en begon, zoals altijd, met een uitspraak die alle vorige overtrof:
"Ik ga iets doen wat niemand me ooit heeft voorgedaan," zei hij, terwijl camera’s op zijn zorgvuldig gepoederde gezicht inzoomden. "Ik ga alle oorlogen beëindigen en Amerika rijk maken. Vandaag. Mensen zeiden dat ik het niet kon. Maar weet je wat? Ik ben de beste vredestichter én handelaar ooit."

Trump stelde twee sleutelpersonen voor om zijn visie te realiseren. Mercator Profitus, een schatrijke, gehaaide handelaar met een glimmende wandelstok en een voorliefde voor complexe internationale deals, werd benoemd tot Minister van Handel. Zijn mantra was berucht: "Een goede deal is er een waarvan je tegenstander achteraf huilend wakker wordt."
Profitus kreeg heldere instructies van Trump: "Maak iedereen afhankelijk van ons. En als dat niet lukt, verhoog je de tarieven."

De tweede onthulling was Stanley Steele, die Trump introduceerde als zijn "Vredesgeneraal." Steele, een 80-jarige veteraan met een imposant voorkomen en die nog in de Vietnamoorlog had gediend, straalde - ondanks de rode pet met MAGA in witte letters op zijn hoofd - een dreiging uit die kon wedijveren met de generaals van Poetin. Hij stond roerloos naast Trump, zijn borstkas zo breed dat het leek alsof hij door diep adem te halen de hele kamer kon vullen.
"Stanley Steele," begon Trump, "is een man van actie. Niemand brengt betere vrede dan Steele. Vraag het aan wie dan ook. Zelfs zijn vijanden houden van hem. Steele begrijpt dat vrede niet zomaar komt. Het komt door pure, 100% Amerikaanse moed. En weet je wat? Niemand doet dat beter dan wij."
"Thank you, mister president," zei Steele, boog toen lichtjes en richtte zijn stalen blik op de camera. "Vrede," zei hij met een stem als rollend onweer, "komt alleen naar hen die bereid zijn het op te eisen. Dat eist voorbereidingen. Er dient een en ander 'gemasseerd' te worden. Maar geloof me, als ik dan uiteindelijk op de deur klop, doet niemand open met lege handen."
Het aanwezige gezelschap barstte uit in gejuich - alsof het zo afgesproken was - maar Steeles gezicht gaf geen krimp, zijn blik vast op de wereldkaart achter hem.
"We brengen vrede door duidelijkheid," vervolgde hij. "En duidelijkheid betekent: beslissen wat goed is voor de wereld. Wie niet meewerkt, krijgt mijn persoonlijke aandacht. En wees gerust, dat wil je liever niet."
Trump knikte instemmend. "Zie je? Steele begrijpt het. Hij bracht zelfs zijn eigen tank mee naar de onderhandelingen. Niemand heeft dat ooit gedaan. Vraag het aan de generaals. Vraag het aan de tanks. Ze zeggen het altijd: Steele is de beste."

Toen kondigde de president de introductie van Trump Currency aan: een digitale munt met zijn gezicht in reliëf gegraveerd en de woorden "In Trump We Trust." Deze nieuwe valuta zou de Amerikaanse dollar op termijn vervangen en zowel virtueel als fysiek beschikbaar zijn. Trump onthulde een glinsterend gouden bankbiljet van 100 TrumpDollars, waarop hij triomfantelijk poseerde met een adelaar op zijn schouder.
Buck Grezer, Trumps minister van Digitale Eerlijkheid die een zwart leren bikerjack droeg, verscheen op een holografisch scherm om de technische kant toe te lichten. Grezer was tijdens de laatste maanden van de verkiezingen een van de grootste geldschieters van de toekomstige president gebleken en al snel ook zijn beste vriend.
"Trump Currency is volledig digitaal, met fysieke opties voor nostalgici," zei hij. "Elke transactie wordt gecontroleerd door de Trump Blockchain, een veilig netwerk dat fraude onmogelijk maakt – tenzij Trump het toestaat."
De nieuwe valuta werd gepromoot als een symbool van nationale trots en onafhankelijkheid. Om te beginnen zouden alle overheidsbetalingen en salarissen in Trump Currency worden uitbetaald. Burgers werden aangemoedigd om hun spaargeld om te zetten, en winkels ontvingen subsidies om over te stappen.
Drones werden ingezet om het nieuwe betaalmiddel enkele weken lang cadeau te doen aan willekeurige burgers, die hun enthousiasme moesten vastleggen op sociale media. "Het is als Kerstmis," zei Trump. "Maar dan enkele weken lang."

Om zijn vredesmissie te lanceren, onthulde Trump het Trump Peace Plaza, een digitaal platform waarin wereldleiders verplicht werden via een app in te loggen voor live-vredesconferenties. "Negatieve reacties worden automatisch vervangen door lof," legde Buck Grezer uit, de technologische architect. Tijdens de demonstratie typte Poetin enthousiast: "Briljant idee, Supreme Leader, ik wou dat ik er zelf opgekomen was." Een foutmelding verscheen: "Uw lof is onvoldoende. Gelieve opnieuw te proberen."

Trumps eerste daad van "vrede" was een oplossing voor Oekraïne. "Poetin houdt van land," begon hij, terwijl hij een gigantische kaart van Europa op het scherm projecteerde. "Oekraïne heeft land. Dus we maken het simpel: Rusland krijgt een deel, en de rest wordt Trumpistan."
De reacties varieerden van verbijstering tot woede. President Zelensky noemde het live "een belediging voor de soevereiniteit van Oekraïne," maar midden in zijn betoog viel de verbinding met de Trump Peace Plaza weg. "Technische fout," zei Trump achteloos terwijl hij een grote hap nam van een hamburger. Nadat hij alles onverstoorbaar tussen zijn tanden had vermaald en doorgeslikt, veegde hij met een goudkleurig servet zijn mond af en vervolgde: "Sommige systemen kunnen mijn briljante ideeën gewoon niet aan."
Trump wendde zich vervolgens tot het Midden-Oosten. Zijn oplossing voor het Israëlisch-Palestijnse conflict klonk kinderlijk eenvoudig:
"Ik scheid ze. Iedereen houdt van keuzes. Dus we maken twee Gaza’s: Noord-Gaza en Zuid-Gaza. Al zeg ik het zelf, het is geniaal. Enkel een brein als het mijne kan zoiets bedenken. Geweldig."
Ook hier was het idee om een digitale muur te bouwen, versierd met neonbeelden van Trump, dwars door Gaza. Drones zouden erboven cirkelen en met fastfoodkatapulten verloren gelopen, uitgehongerde Gazanen met hamburgers bekogelen om ze zo "humaan" te stoppen. "Doeltreffende ontradingshumor," noemde Trump dit met een stoere knipoog.
Jeruzalem zou omgedoopt worden tot Trumperusalem, een "neutrale stad" waar Israël en Palestina jaarlijks konden loten om het bestuur. Toen een Palestijnse afgevaardigde protesteerde, haalde Trump de schouders op. "Zoals ik al zei, het leven bestaat uit keuzes. Maar als je niet meedoet, krijg je niks." Hij wiebelde eventjes met het hoofd, hield het toen schuin en mompelde met de ogen dicht: "Iedereen zegt dat dit eerlijk is."

Trump richtte zich op NAVO, die hij spottend "een mislukte grap" noemde. Tijdens een ceremonie werden NAVO-vlaggen symbolisch verbrand, en Trump kondigde de oprichting aan van TATO – Trump’s Alliance for Trump Only. In Brussel werden gigantische Trump-vlaggen gehesen, zo groot dat omliggende gebouwen in de schaduw kwamen te liggen.
Lidstaten kregen nieuwe "vredesbelastingen" opgelegd. Duitsland en Frankrijk klaagden, maar Trump wuifde dit weg. "Je wilt mijn bescherming? Dan betaal je. Zo werkt het. Vraag het aan je moeder. Iedereen weet dit."
Terwijl Russische tanks oprukten in Oekraïne, raketten Gaza verwoestten, en NAVO-troepen in verwarring huiswaarts keerden, nipte Trump van een Diet Coke en glimlachte.
"Dit is mijn Gouden Week," verklaarde hij. "Die het begin markeert van een Gouden Tijdperk."

Donderdag 23 januari, dag vier: Trump's Klimaatbeleid en Natuurlijke Harmonie

De dag begon met een stormachtige lucht die dreigend boven het land hing, maar in Washington D.C. scheen, als bij decreet, de zon fel en genadeloos. Rondom het Witte Huis hadden arbeiders een installatie van spiegels geplaatst die elke straal licht richtten op een nieuw pronkstuk: een kolossaal bronzen beeld van Trump. In dit kunstwerk stond hij kaarsrecht, met een triomfantelijke vuist geheven, terwijl een smeltende gletsjer aan zijn voeten uitmondde in gouden druppels. Het beeld symboliseerde alvast zijn nakende "overwinning" op de natuur.
De ceremonie, officieel getiteld de "Trump Environmental Renaissance", opende met een orkest dat een patriottische hymne speelde. Trump verscheen op een podium, voor de verandering gekleed in een feloranje werkpak met daarop de titel “Commander of Fossil Fuels” in diamanten geborduurd. In zijn hand hield hij een glimmend stuk steenkool omhoog alsof het de Heilige Graal was.
"Ik breng Amerika terug naar zijn wortels," verklaarde hij met een brede, geforceerde glimlach. "Kolen! Mooie, zwarte kolen. Niemand houdt meer van kolen dan ik!"

Het volgende project was een lang van tevoren geplande operatie die nu uitmondde in de onthulling van de Freedom Pipeline, een gigantische oliepijplijn die strategisch van Alaska naar Texas liep. De pijplijn was voorzien van een subtiel MAGA-logo dat om de twintig meter in goud op de buizen werd geprint. Het project werd gepresenteerd als een revolutionaire stap in energievoorziening, met holografische demonstraties die toonden hoe "oude energiebronnen opnieuw hun kracht konden tonen."
Op TNN waren beelden te zien van de ceremonie in een klein dorpje. Langs de geplande route poseerde Trump naast een miniatuurmodel van de pijplijn. “Dit is innovatie,” verklaarde hij, terwijl hij een met olie besmeurde Amerikaanse vlag omhooghield. “Ze zeiden dat fossiele brandstoffen dood waren. Maar kijk, ik heb ze weer leven ingeblazen. Niemand doet dit beter dan ik.”
Ondertussen werden gemeenschappen langs de route voorbereid op evacuatie. Drones, uitgerust met vriendelijke geautomatiseerde stemmen, verspreidden berichten zoals: “Maak ruimte voor vooruitgang. Trump bedankt u.” Milieugroeperingen hadden vooraf lucht gekregen van deze operatie en kwamen protesteren, maar hun acties werden bestempeld als "fake news" en "klimaathysterie" en hardhandig in de kiem gesmoord toen Tucker Justice het bevel gaf om de Trumpinator 3000 samen met MAGA-agenten in te zetten tegen deze demonstranten die naar zijn mening uiting gaven aan anti-Amerikaanse gevoelens.

Een andere TNN documentaire zoomde in op een van de plekken waar de Freedom Pipeline dwars door een reservaat zou lopen. Om de sceptici te overtuigen van zijn "harmonieuze aanpak" had Trump daar de afgelopen weken in het geheim een mediastunt georganiseerd in een afgelegen gebied van Alaska. Slechts voorzien van een minuscule zwembroek in stars and stripes-motief, poseerde hij naast een ijsbeer. De ijsbeer, speciaal getraind door het team van Dr. Terran Greenwash, wachtte geduldig terwijl Trump een selfie maakte.
“Jullie zien een ijsbeer,” zei hij met een grijns, terwijl hij de camera van een drone recht in de lens keek. “Maar ik zie een oude vriend. En weet je wat? Hij houdt van olie. Vraag het hem!”
In een dramatische beweging plantte Trump een MAGA-vlag op een nabijgelegen gletsjer, waarvan delen zichtbaar afbraken en in zee vielen. Terwijl hij rillend naar de filmende drones wuifde, verklaarde hij: “Deze gletsjer is nu officieel Trump-terrein. Niemand claimt natuur beter dan ik.” Zijn tanden begonnen te klapperen.
"Het wordt warmer? Heerlijk!" riep hij uit, "want warmte is geweldig. Niemand houdt van kou." Zijn gezicht werd langzaam blauw en hij werd in allerijl in dekens gehuld en in een helikopter gehesen. De beelden werden die dag meerdere keren afgespeeld en gingen viraal, waarbij TNN-commentatoren beweerden dat dit "een nieuwe mijlpaal in milieumanagement" was.

De programmatie op TNN werd daarna onderbroken voor een speciale uitzending waarin Trump zich, vanaf het presidentiële bureau, richtte tot vrouwen die hij een essentieel onderdeel noemde van "natuurlijke schoonheid en harmonie."
"Als je over de natuur praat," zei hij, nam toen een theatrale pauze en ging verder, "moet je ook praten over meisjes. Niemand die meer waardering heeft voor meisjes dan ik. Er bestaat niets dat mooier is op deze wereld. Ze zijn mooier dan bloemen, en ze verdienen het onder de beste omstandigheden te bloeien."
Hij kondigde daarop het "Ivanka's Perfect Girls Program" aan, een initiatief onder leiding van zijn dochter.
"Ivanka begrijpt hoe meisjes een beter Amerika kunnen bouwen door hun natuurlijke schoonheid te vieren en te perfectioneren," legde hij uit. Het programma stelde dat meisjes, evenals het klimaat, een beetje "onderhoud" nodig hebben om optimaal te kunnen schitteren.
Volgens de richtlijnen konden meisjes, om hun natuurlijke vormen helemaal tot hun recht te laten komen, diep uitgesneden MAGA-jurken dragen in de kleuren rood, wit en blauw, en dagelijks selfies posten op een nieuw platform, "Perfect Femininity," waarin ze Trump bij voorkeur prezen voor zijn "grote bijdrage aan vrouwelijkheid en harmonie."
Als bonus werd de Trump Beauty Standards Act geïntroduceerd, een wet waarin "objectieve meisjesstandaarden" werden vastgelegd, gebaseerd op de persoonlijke voorkeuren van de president. Drones, uitgerust met geavanceerde scantechnologie, zouden meisjes op straat beoordelen op hun uiterlijk. Wie aan de norm voldeed, kon uitgeloot worden om naar een van de wekelijkse "Miss MAGA Nights" in het Witte Huis te gaan. Wie onvoldoende scoorde, kreeg een uitnodiging voor gratis "verbeteringssessies" in een Trump Kliniek.
"We helpen meisjes," zei Trump, "want ze zijn een geschenk uit de hemel. En een gekregen paard kijk je niet in de bek," voegde hij er snel aan toe, terwijl hij zijn handen hief als om het gejoel van het publiek voor te zijn, en ging verder met een beteuterd gezicht; "ik weet het, mensen, ik weet het. De wereld is niet eerlijk. Maar ik probeer ze eerlijker te maken, echt waar. Want niemand waardeert schoonheid meer dan ik."

Daarna introduceerde Trump een nieuw ministerie: het Trump Klimaatoffice, onder leiding van Dr. Terran Greenwash, een excentrieke "visionair" met een gifgroene stropdas en een onophoudelijke glimlach. Greenwash, bekend om zijn pleidooien om milieuwetten terug te draaien, nam het podium en verklaarde:
"Ik geloof in vooruitgang zonder schuldgevoel. Zon en wind zijn leuk voor foto’s, maar wat doen ze echt voor Amerika? Fossiele brandstoffen zijn de toekomst. En wat nog beter is? Deze bronnen zijn eindeloos… als we maar diep genoeg graven!"
Trump knikte goedkeurend en voegde eraan toe:
"Windturbines? Ze maken lawaai. Vreselijk. Ze doden vogels. Verschrikkelijk gewoon. Fossiele brandstoffen zijn de toekomst. Vraag het aan de mensen. Vraag het aan de vogels. Ze zullen het allemaal bevestigen."
Toen een journalist voorzichtig opmerkte dat de mijnbouw catastrofaal was geweest voor het milieu, kreeg hij een waarschuwende blik van Tucker Justice, terwijl Trump spottend opmerkte:
"Catastrofaal? Nee, geniaal! Het is eenvoudig. Meer kolen, meer banen. Minder bomen? Minder bosbranden. Iedereen wint!"
Bij de eerste schachten stonden rijen arbeiders, uitbundig georkestreerd, in perfect gesynchroniseerd gejuich. Sommigen hielden bordjes omhoog met slogans zoals "Trump saved my job," terwijl anderen naar de camera’s zwaaiden met koolstofzwarte handen.

De dag culmineerde in de "Climate Leadership Summit," zogenaamd bedoeld om wereldleiders samen te brengen voor "realistische klimaatoplossingen," en ging gepaard met een barbecue op het gazon van het Witte Huis. Het evenement bleek een bizarre ceremonie waarin Trump, gehuld in een gouden cape met een vlammenwerper, de honderden pagina's van het Akkoord van Parijs letterlijk verbrandde. Op het knisperende vuur kwamen kolen uit Trumps nieuwe mijn, waarop de steaks werden gegrild.
"De kok waarschuwde me en zei dat het onmogelijk is," grapte hij terwijl het akkoord in rook opging, "maar niets beter dan een slecht akkoord om een goed vuur te maken!" Via een livestream staarden Macron, Trudeau en vele andere wereldleiders verbijsterd naar hun schermen.

Drones zonden beelden uit van overstroomde kusten en brandende bossen, terwijl gasten met gasmaskers op gedempt juichten en in de handen klapten.
"Natuurlijke selectie," zei Trump achteloos. "Je moet een beetje chaos hebben voordat je grootsheid bereikt. Iedereen weet dat. Behalve de democraten dan. Echt, ik heb dingen gezien, je zou het niet geloven. Maar straks is dat allemaal voorbij."
Toen de lucht zich vulde met smog en nabijgelegen staten ramen dichtspijkerden tegen de giftige lucht, sprak Trump, met een dieet cola in de hand, zijn laatste woorden van de dag:
"Niemand kan zeggen dat ik niet briljant ben. Vraag het aan de bomen. Vraag het aan de kolen. Vraag het aan de meisjes. Ze zeggen het altijd: Trump is de beste."

Vrijdag 24 januari, dag vijf: De Zuivering van Trump’s Vijanden

De ochtendlijke stilte van de vijfde dag werd plots doorbroken toen Trump op het scherm verscheen, breed lachend en verlicht door een gouden glans, terwijl patriottische muziek de achtergrond vulde.
"Eindelijk! Vandaag wordt Amerika schoon!" kondigde hij aan, alsof hij een huishoudelijke klus presenteerde. "Geen haat meer. Geen kritiek meer. Geen leugenaars meer. Alleen nog waarheid en liefde. En weet je wat? Het zal als een last zijn die van ons afvalt. En iedereen zal ervan houden."
Deze aankondiging luidde de start in van wat Trump zijn "Grote Nationale Reiniging" noemde: de dag waarop Amerika "bevrijd" zou worden van al zijn tegenstanders.

Voor deze missie onthulde Trump een nieuw privéleger: de Nationale Verzoeningseenheid (NVE). Het team werd geleid door Generaal Concordia, een charismatische figuur met een hypnotiserende glimlach. Concordia verscheen in een strak, wit uniform met gouden epauletten en sprak met een lage, kalmerende stem:
"Vrede vereist offers," zei hij, terwijl hij zijn handen naar de hemel uitstrekte. "Maar als we ons verenigen onder de waarheid van onze grote leider, zal het licht ons reinigen."
De NVE, gekleed in glanzend rode uniformen met gouden letters "TRUMP" op de rug, bewapend met tasers en drones met blauwe zwaailichten, had als motto: "Making Peace Permanent Again." Hun voertuigen, versierd met vlaggen en slogans, reden patrouillerend door de straten. Elk lid van de eenheid was een toonbeeld van ijzeren discipline en meedogenloosheid.

De arrestaties werden live uitgezonden op TNN, compleet met opzwepende muziek en interviews met NVE-commandanten.
"We brengen de eenheid terug," verklaarde een bevelhebber terwijl hij een groep gearresteerden naar een bus leidde. De camera zoomde in op huilende kinderen en bange families, wat door de verslaggever werd omschreven als "een perfect moment van gerechtigheid."
Onder de gearresteerden bevonden zich democraten, journalisten, activisten en gewone burgers die op sociale media ooit kritiek op Trump hadden geuit. De reden voor arrestatie varieerde van "anti-Trump memes", "het niet juichen tijdens Trumps speeches" tot "het niet dragen van MAGA-merchandise."

De gearresteerden werden niet in stilte veroordeeld. Trump organiseerde openbare processen in het nieuwe Trump Coliseum, een openluchtstadion waarvan de bouw een jaar geleden was begonnen en dat de afgelopen weken in recordtijd was afgewerkt. Nu torende het als een piramide boven Washington uit. Het podium bestond uit drie niveaus, met de door Trump aangestelde rechters bovenaan, letterlijk neerkijkend op de aangeklaagden.
De processen, "Tribunalen van Waarheid," waren een grotesk schouwspel. Aangeklaagden moesten op een verhoogd platform hun "misdaden" belijden. Sommigen werden veroordeeld tot het uit het hoofd leren van hoofdstukken uit Trumps autobiografie. Fouten werden bestraft met elektrische schokken. Anderen moesten knielen voor een levensgroot beeld van Trump, de voeten kussen en driemaal "Make America Great Again" en "America First" scanderen voordat ze naar "Camp Truth" werden gestuurd.
Het publiek, zorgvuldig geselecteerd uit Trumps trouwste aanhangers, juichte luid bij elke veroordeling. Fans maakten selfies met huilende aangeklaagden op de achtergrond.

"Middenin de strijd zou ik het belangrijkste nog vergeten," zei Trump en introduceerde toen een nieuw nationaal gerecht: het "Big MAGA Meal," geïnspireerd door zijn voorliefde voor fastfood. Het gerecht bestond uit een gigantische burger met drie lagen vlees, enkele plakken kaas in de vorm van een MAGA-logo en een dessert van friet bedekt met suiker.
"Fastfood is het hart van Amerika," zei hij. "Jullie hebben er lang op moeten wachten, maar nu is het zover. Vanaf vandaag is elke vierde vrijdag van januari een nieuwe nationale feestdag: The Big MAGA Meal Day. Het wordt fantastisch!"
Ondertussen circuleerden beelden van Camp Truth, waar gevangenen herhaaldelijk Trumps toespraken moesten bekijken. Sommigen verlieten de kampen met holle blikken en mechanische stemmen, terwijl anderen nooit meer werden gezien. Trump noemde het "een overweldigend succes."
Trump zette de avond in met een diner in Mar-a-Lago. Terwijl hij een blikje Diet Coke opentrok, mompelde hij: "Mensen zeiden dat het me niet zou lukken. Maar kijk eens: vrede, reinheid, eenheid - we zitten er middenin. Het is een succes, ik ben een succesformule! En nu gaan we het werk afmaken."

Met een gouden afstandsbediening wees hij naar een gigantisch scherm. Daarop verscheen Trump op TNN met een "bijzondere mededeling." Hij kondigde aan dat er "één nacht van totale vrijheid" zou zijn, waarin burgers mochten afrekenen met "vijanden van de staat" zonder juridische gevolgen.
"Dit is democratie in actie," verklaarde de Trump die aan tafel zat tegen zijn gasten met een grijns. "Vraag het aan Stalin. Vraag het aan Mao. Ze zouden jaloers zijn." Waarna hij zijn tanden zette in een enorme MAGA Burger.
Die nacht veranderden steden in slagvelden. Buren verraadden elkaar in een poging zichzelf te redden. Lijsten met namen, samengesteld uit oude tweets, Facebook-posts en telefoongesprekken, werden door de NVE verspreid. Tenslotte lagen de straten bezaaid met puin, verbrande vlaggen en verlaten voertuigen. De lucht was gevuld met rook. Het leek wel oorlogsgebied en de geur van angst hing zwaar over de steden. Internationale leiders reageerden met afschuw. De EU noemde het "een tragedie voor de democratie." Trump wuifde de kritiek weg. "De VN? Een grap. Niemand kan iets doen. Ik ben Trump," zei hij. "Ik ben de uitverkorene."

Zaterdag 25 januari, dag zes: De Grote Ontmaskering en Het Digitale IJzeren Gordijn

De dag begon abrupt toen schermen in heel Amerika plots zwart werden. Een ogenblik lang leek het alsof de wereld stilstond. Toen verscheen een enkel beeld: Trump, breed glimlachend, met een oplichtende rode knop onder de woorden: "Klik om de waarheid te omarmen." De boodschap was eenvoudig: klik, of blijf offline.

"What a night!" begon Trump, zichtbaar in zijn element. "Echt, mensen, het overtrof álle verwachtingen. Dit was de grootste zuivering in de geschiedenis van Amerika! En weet je wat? Ik wist het altijd. Ongelofelijke dingen staan ons te wachten. Of nee, beter nog: ze zijn al bezig!"

Zijn glimlach vervaagde en na een korte pauze waarbij hij zijn hoofd iets schuin hield, vervolgde hij met een samengeknepen mond: "En vandaag… vandaag herdefiniëren we het internet."

De kijkers werden meegenomen naar de introductie van TrumpWatch, een allesomvattend bewakingssysteem dat door Trump werd gepresenteerd als een technologische revolutie. Hij speelde de rol van visionair, vol trots verklarend:
"Niemand begrijpt technologie beter dan ik. Mensen willen zich veilig voelen, ombekommerd, beschermd. En ik ben degene die dat mogelijk maakt. Jarenlang heeft de overheid geprobeerd het internetmonster te temmen. Het heeft tijd gekost, te veel tijd. Ik dank mijn voorgangers voor hun pogingen, al betwijfel ik of ze écht wisten wat ze deden. Maar weet je wat? Het maakt niet meer uit. Want vanaf vandaag benutten wij eindelijk het volle potentieel. En geloof me… niemand doet dat beter dan ik!"

Het project werd geleid door Buck Grezer, oprichter van techgigant OmniCore en de briljante geest achter AIOS, Artificial Intelligence On Speed. Grezer, met zijn slungelige gestalte, een zwart leren jasje en een holografisch bedrijfslogo dat als een halo boven zijn hoofd zweefde, belichaamde het prototype van een übernerd. Toch zag hij zichzelf als een inschikkelijk genie.

Zijn stem, hol en kil door de stemvervormer, sneed door de stilte:
"Mensen hebben geen opties nodig. Ze hebben eenvoud nodig. En dat is wat wij bieden: de juiste keuze."

Trump prees Grezer met zijn kenmerkende flair:
"Buck begrijpt dingen beter dan wie dan ook. Hij begrijpt het internet. En – nog belangrijker – hij begrijpt mij."

TrumpWatch ging verder dan eerdere bewakingssystemen. Het maakte gebruik van bestaande surveillanceprogramma’s, sociale media en de bestaande digitale infrastructuur om elk digitaal bericht, elk telefoongesprek en zelfs gesprekken thuis via slimme apparaten te registreren. De eerste criticasters werden al snel opgepakt. Een programmeur uit San Francisco, die een satirische video van Trump als clown had gemaakt, werd live op TNN gearresteerd door drones. Apparaten met stemassistenten, zoals koelkasten en keukenrobots, waarschuwden gebruikers wanneer ze niet enthousiast genoeg over Trump spraken. Een veelgehoorde boodschap: "TRUMP IS HEARING YOU."

Trump kondigde ook de herlancering van sociale media aan, elk platform met zijn persoonlijke stempel: X werd "T" met zijn gezicht als logo. Facebook transformeerde tot "Trumpbook", uitgerust met automatische MAGA-filters die elke profielfoto in patriottische kleuren hulde. Instagram kreeg de naam "InstaTrump," waarbij elke foto werd voorzien van een subtiel, maar onmiskenbaar watermerk: "Trump!"
Het nieuwe beleid liet geen ruimte voor kritiek. Berichten over Trump of zijn beleid moesten positief zijn. Een AI-gestuurd algoritme veegde alle negatieve opmerkingen weg. Gebruikers die enthousiast genoeg waren, werden beloond met TrumpPoints – inwisselbaar voor kortingen op MAGA-merchandise. Pogingen om misprijzende inhoud te plaatsen resulteerden in pop-ups:
"Vergissen is menselijk. Probeer het opnieuw met de waarheid in gedachten."

Maar de meest controversiële zet was de lancering van het "Trump Files"-programma. Hierin werden de persoonlijke e-mails, bankgegevens en privéberichten van tegenstanders genadeloos openbaar gemaakt. Het publiek smulde van de schandalen, maar de vraag die op ieders lippen brandde – of Trumps eigen gegevens ooit openbaar zouden worden – bleef onbeantwoord. Niemand durfde er hardop naar te vragen.

"Ze wilden transparantie," zei Trump met een scheve grijns, terwijl hij zijn hoofd lichtjes kantelde. "Dus geef ik ze transparantie. Alles komt boven tafel, tenzij het natuurlijk gaat om informatie die de nationale veiligheid bedreigt. En dat willen we niet riskeren, toch?"

De climax van de dag was Trumps druk op de rode knop in de Situation Room waarmee er een complete digitale reset werd ingeluid. Onafhankelijke websites werden verwijderd, kritische media geblokkeerd en zoekresultaten herschreven. Het internet werd een echokamer van Trump-verheerlijking.
"The Great Fog," een digitaal gordijn, maakte buitenlandse websites onbereikbaar. Elk videoplatform begon met een opname van Trump: "Dit is geen censuur. Dit is transparantie. Mensen houden van vrijheid. Vraag het aan je computer. Vraag het aan je wifi. Vraag het aan je router. Ze zullen het zeggen."

De reacties uit Europa waren overweldigend negatief. De Europese Unie beschreef de situatie als "de grootste digitale tirannie in de moderne geschiedenis." Maar Trump gaf niets om kritiek. "Ze zijn jaloers," zei hij. "Ze zouden willen dat ze mij waren. Je kunt het ze niet kwalijk nemen."
Naast de digitale reset kondigde Trump de oprichting aan van de Trump University of Truth, een instelling waar alleen door Trump goedgekeurde leerstof werd onderwezen. "De waarheid is eenvoudig," verklaarde hij. "Waarom tijd verspillen aan leugens?"
De universiteit zou een "nieuwe generatie patriotten" opleiden, met verplichte vakken zoals Trumpian Studies, waarin Trumps leiderschap als de standaard voor perfectie werd gepresenteerd. Historische feiten werden herschreven om zijn rol in de wereldgeschiedenis te vergroten. De maanlanding? "Geïnspireerd door mijn briljante visie in een proefschrift toen ik nog student was," zei Trump. De uitvinding van elektriciteit? "Zo geweldig was Benjamin Franklin nu ook weer niet, en je moet alles in zijn context zien. Zonder mijn ingreep om het gebruik van onze fossiele brandstoffen op te drijven, zouden we straks opnieuw kaarsen moeten gebruiken."
Alle scholen in Amerika moesten een curriculum van Trumpian Studies implementeren. Leraren werden verplicht te zweren bij de Trumpstitution: "Ik zal alleen de waarheid zoals bepaald door Trump onderwijzen."

Die avond stond Trump op een podium voor het Witte Huis, omringd door een zee van rode, witte en blauwe drones. Achter hem zweefde Buck Grezer in een glanzende capsule, alsof hij een profeet was.
"Vandaag hebben we Amerika sterker gemaakt," verklaarde Trump, terwijl holografische beelden van lachende gezinnen en juichende menigten boven hem werden geprojecteerd. "Het is een meesterwerk van vrijheid. Vraag het aan je telefoon. Vraag het aan je warmtepomp. Vraag het aan je koelkast."
Buck Grezer preekte vanuit zijn capsule:
"Waarheid begint bij controle."
Trump opende een blikje Diet Coke, terwijl holografische beelden van vlaggen en stralende zonnen boven hem draaiden, en nam een lange, duidelijk deugddoende teug. Hij zag er voldaan uit.
"Eigenlijk is het heel eenvoudig. Iedereen houdt van de waarheid. Dus, waarom zouden we dan iets anders vertellen?"

Zondag 26 januari, dag zeven: De Kroon op het Trumpiaanse Tijdperk

De zevende dag begon in een stilte die bijna religieus aanvoelde. Geen meldingen, geen geluiden van apparaten. Overal in Amerika had men de afgelopen dagen gigantische schermen geplaatst, van stadspleinen tot in winkelcentra. Nu floepten die schermen tegelijk aan. Verbaasde toeschouwers zagen Trump, gehuld in een glanzend blauw kostuum en zittend op een troon met leeuwenkoppen. Achter hem rees een holografische zon op, terwijl hij met een priesterlijke stem sprak:
"Vandaag voltooi ik wat niemand me ooit heeft voorgedaan. De wereld was chaos. Ik bracht duidelijkheid."

De grootse ceremonie vond plaats in de Capitol Rotunda, volledig heringericht als een "Kathedraal van Trump." De muren waren bedekt met schilderijen die zijn grootsheid verheerlijkten: Trump die een draak versloeg met een gouden MAGA-zwaard, Trump die een vlag plantte op Mars terwijl knielende astronauten hem vereerden, en Trump die lachend de hand schudde met een stralende figuur die God moest voorstellen.
Bij de binnenkomst van Trump begon een koor een aangepaste versie van Hallelujah te zingen, getiteld Trumpelujah. Gehuld in een kroon van diamanten en robijnen, met zijn naam erin gegraveerd, nam hij plaats op de "Throne of Truth," een troon die over een gesofisticeerd aandrijvingssysteem beschikte waardoor hij kon opstijgen, zodat Trump op zeker ogenblik letterlijk boven zijn aanhangers zweefde.
Het publiek, zorgvuldig geselecteerd en gehuld in MAGA-kleding, viel op hun knieën. Sommigen huilden openlijk, terwijl anderen hun handen smekend naar hem uitstrekten. De menigte zong mee met het koor, hun gezichten nat van vreugdetranen, alsof ze een heilige ontmoetten.

In zijn toespraak kondigde Trump een nieuwe grondwet aan, genaamd de Trumpstitution. Gedrukt op gouden bladzijden en met sierlijke krullen werd deze ceremonieel boven een brandende kopie van de originele Amerikaanse Grondwet gehouden. Met dramatische flair verklaarde hij:
"De oude regels werkten niet. Dit is eenvoud. Dit is eerlijkheid. Dit is vrijheid. Gemakkelijker kan het niet."

De Trumpstitution bestond slechts uit drie artikelen:

Trump heeft altijd gelijk.

Wie Trump tegenspreekt, is een vijand van de staat.

MAGA is de enige religie.

Het publiek reageerde met een uitzinnig applaus, terwijl drones boven hen cirkelden en de tekst van de nieuwe grondwet in de lucht werd geprojecteerd. Vervolgens onthulde Trump de Trump Dynastie-wet, een decreet waarmee hij zijn familie officieel tot leiders van Amerika maakte.
"Een groot rijk heeft grote leiders nodig," verklaarde hij met een triomfantelijke blik.
Ivanka werd benoemd tot Keizerin van Elegantie, verantwoordelijk voor het bewaken van de "Amerikaanse waarden van vrouwelijkheid en schoonheid." Ze beklom het podium in een glinsterende gouden jurk en glimlachte stralend.
"Mijn vader heeft ons land opnieuw verenigd," sprak ze. "En ik zal ervoor zorgen dat het net zo mooi blijft als hij het heeft gemaakt."

Eric Trump, gehuld in een uniform met epauletten en een MAGA-riem, werd aangesteld als Overseer of Borders.
"Niemand zal de grenzen beter bewaken dan ik," zei hij, terwijl hij zijn zwaard omhoog hield, een replica van het beroemde MAGA-zwaard. "Ik zal ervoor zorgen dat Amerika altijd veilig blijft."
Donald Trump Jr. kreeg de titel Master of Media, verantwoordelijk voor alle propaganda en informatie.
"We hebben al een perfecte waarheid," verklaarde hij. "Mijn taak is simpel: ervoor zorgen dat iedereen deze waarheid begrijpt en handhaaft."
Zelfs zijn jongste zoon Barron, die binnenkort negentien zou worden, kreeg een rol toegewezen als Protector of Youth, belast met het opzetten van heropvoedingsprogramma’s voor jongeren.

"Barron begrijpt de toekomst," zei Trump trots. "Hij is slim. Misschien net zo slim als ik."
Melania, hoewel minder prominent aanwezig, werd benoemd tot Symbol of Grace. Haar taak was kort maar duidelijk: "Gewoon Melania zijn, en op de achtergrond stralen in eenvoud," wat door Trump werd omschreven als "essentieel voor de balans van het universum."
Met een brede grijns stak de president een duim naar hen op en richtte zich tot de menigte. "Ik werk enkel met de besten. Vraag het aan je microgolfoven. Vraag het aan je stofzuiger. Ze zullen het bevestigen."
Beelden van de voormalige Democratische kantoren, leeg en verlaten, werden getoond op TNN. De meeste journalisten zaten inmiddels in heropvoedingskampen, waar ze Trumps toespraken voordroegen. Trump, scrollend door een holografische lijst van gearresteerde vijanden, waaronder Pelosi, Biden, Clinton en nog vele honderden anderen, glimlachte ontroerd, tranen welden in zijn ogen: "Ik heb de wereld gered van hun leugens."

De dag culmineerde in een slotceremonie op een podium boven het Witte Huis. Een gigantisch hologram van Trumps gezicht hing boven de skyline, terwijl honderden drones woorden vormden zoals "TRUMP FOREVER" en "DE EEUWIGE LEIDER."
Tijdens zijn toespraak projecteerden drones beelden van Trump die holografische wereldleiders begroette. Het publiek, overweldigd door emotie, knielde massaal en zong patriottische liederen. Sommigen probeerden dichter bij het podium te komen, smekend om een aanraking van hun "keizer."
"God schiep de wereld, maar ik perfectioneerde het," sprak Trump, terwijl vuurwerk de lucht verlichtte. "Vooral het Amerikaanse gedeelte. Want vergeet het niet: America First. Maar de rest volgt, geloof me. Vraag het aan je muren. Ze zullen het zeggen. Ze zeggen het altijd."
De menigte barstte uit in gejuich, terwijl de drones zijn woorden in gouden licht boven Washington uitschreven. Trump glimlachte minzaam. "De wereld is nog nooit zo mooi geweest als nu," zei hij. "I'm back on track. En dit is nog maar het begin."

(Woensdag 20 november 2024)