DOCTEUR

'Patrron! Ne gelukkign nieuwjoare!'
Die stem!
Ik verlaat de sortering en ga kijken of het waar is, of het Richard is die gedag komt zeggen.
Een lange slungel die een eind boven me uitsteekt. Hij draagt een grijze muts die tot net boven zijn ogen komt. Een donkerblauw, hermetisch gesloten jack met de kraag over zijn kin, tot aan zijn mond.
Lange stelten in een skinny jeans.
Door die ingevallen wangen kun je de afdruk van zijn schedel zien. Toch maakt hij een vitale indruk.
'Patrron! Tis voe te zeg ne gelukkign nieuwjoare! En ne beetre gezoendheid dan van my!' Ik schud zijn benige hand.
Zijn vader is Franstalig en zijn moeder Nederlandstalig, of beter nog, West-Vlaamstalig.
'Hoe gaat het Richard?'
'Bèja, ke meuge nie kloag nie! Ja, tis ooltyd wel n twuk moa çava! Kyk, ken ierrch wel n zwellinge (toont zijn hals waar ik eigenlijk niet direct iets zie) en ierrch myn béen, das wok iets roars moa voe de réste, k zegge t: ik meugn nie kloagn!'
'Allez, Richard, fijn je eens te zien!'

'Haja, ik peizn ool lange ik moete kée goan noa myne noedn patrron. En k moest ierrch passeern en ozoa! Ja ke komn sjuuste van n docteurrch en je zeg, Rrichard, je goa gy were moetn werrkn! Tès nietn an te doene! Haja... Ut n docteurrch da zeg, ton goa k ik moetn werrkn zeekre?'
Hij steekt die benige schouders op. Ik heb Richard altijd sympathiek gevonden. Het scheelde geen haar of hij had zijn termijn hier uitgedaan, ook al heeft hij amper de helft van dat traject daadwerkelijk gewerkt. Wie hem voor het eerst ziet kan het misschien moeilijk geloven maar hij is een echte hartenbreker. Hij kan zo ontwapenend eerlijk uit de hoek komen.
Toch ben ik ook vaak kwaad op hem geweest. Een boosheid die voortkomt uit ontgoocheling. Omdat hij er weer niet was. Omdat hij opnieuw verstek gaf. Ik geef het niet graag toe maar soms was het een lijdensweg.
Wat doe je eraan? Als hij een doktersbriefje heeft?
Richard kon van de één op de andere minuut doodziek worden. Je wist 's morgens nooit of hij de avond zou halen. Hij werd lijkbleek terwijl je erop stond te kijken. Het was onmogelijk te achterhalen wat de oorzaak was, maar plots begon hij te schudden en te beven. Het verwonderde ons op zo'n moment bijna dat hij geen schuimende bellen begon te blazen uit neus en mond. Of plotseling in elkaar zakte.
Het is één van Richards grootste talenten: stante pede ziek worden.

'En tis wok doamee da k ne kée binn springe: voe te kykn uj gy géen werk zoed één voe my!'
'Hoelang is het geleden dat je hier gestopt bent Richard?'
'Ja t is, ik peis, wachte wei, ja, kweet nie, miskien drie joar nu?' Dat is een beetje overdreven. Het is exact een jaar en twee maanden.
'Om hier te kunnen werken moet je minimum vijf jaar werkloos zijn, weet je nog? Dus moest je nu werk vinden, moet je daarna weer vijf jaar werkloos zijn voor je hier opnieuw kunt beginnen.'
'Luuster, ik weetn da k vele ziek zyn, moarrch ziek of nie ziek, je meugt erup reekn, ik zoe toch komm werrkn! Zels ool zyn k doaziek! Ik zoe nie mée tuus bluuvn doavoarrn!'
'Ja Richard, maar dat is nu eenmaal één van de voorwaarden.'
'Oeie... Nog twée joarrch tuus zittn dus... Ik wete nie ut da goa lukkn voe da zoa lange te rekkn! Moa ke kunne t probeerrn ee! Miskiens mè ne nandern docteurrch!'