Mijn assistente klaagde steen en been. En het was terecht dus moedigde ik haar aan.
'Doe maar' zei ik, 'nu het nog kan.'
'Hoezo' vroeg ze terwijl ze me niet begrijpend aankeek.
'Volgende week is het voorbij' zei ik. Dan begint 'Tournée Minder Gal', ofwel '30 Dagen Zonder Klagen'.'
Ze keek bezorgd.
'Het is niet zo dat we dan niet meer mogen klagen' verklaarde ik, 'maar we moeten het bewust doen zodat we er meer van kunnen genieten. Het beste is dat we bellen naar iemand, er alles wat op onze lever ligt in één keer uitgooien en dan weer inhaken.'
Ze fronste de wenkbrauwen en keek me aan met die blik waarmee ze me aankijkt als ze me niet gelooft. Want soms vertel ik dingen die niet waar zijn, ik geef het eerlijk toe. En dan kijk ik. Om te zien of ze erin trapt. Wat ze af en toe ook doet. Maar de laatste tijd steeds vaker niet en dan krijg ik dus die blik.
Ik moet eerlijk bekennen dat ik het eerst ook maar moeilijk kon geloven. Dertig dagen waarop je niet kunt klagen. Over dat er geen winters meer zijn. Of dat het te koud is. Dat de okselstick zo einde carrière is dat hij je oksels bijna lijkt te scheren. Over de eindeloze rij roet spuwende wagens waarachter je voor en na het werk staat aan te schuiven.
Over de 'niet liegende maar ook niet de volledige waarheid vertellende' Theo Francken.
Over het leger monsters onder ons bed.
Ik vroeg me af wie er meest baat heeft bij het feit dat de mensen eventjes niet mogen klagen. Wie hierachter zat. Pas toen ik de dames die met de actie op de proppen kwamen op de radio hoorde en daarna op tv zag raakte ik overtuigd van hun goede bedoelingen.
Als je af en toe dingen vertelt die niet waar zijn, dan geloven ze je op den duur ook niet meer als je iets vertelt dat wel waar is.
Het is iets dat Trump helaas nooit zal overkomen.
'De mensen die de actie 'Dertig Dagen Zonder Klagen' organiseren wijzen erop dat er een verschil is tussen bewust en onbewust klagen. En dat laatste willen ze weg' zei ik. 'Want volgens hen is het niets meer dan een besmettelijke, nare gewoonte. Bijvoorbeeld: je wordt wakker omdat de wekker afloopt en je denkt, 'die vervelende wekker, ik moet nodig een ander muziekje'. En: 'het bed is zo warm en ik heb nog geen zin om op te staan, mocht ik maar blijven liggen'. En, wanneer je de gordijnen opent: 'Wat is het weer grijs en donker buiten, en het zal waarschijnlijk de hele dag zo blijven'. Enzovoort, de hele dag door – dat soort chronisch klaaggedrag – daar moeten we vanaf, snap je?'
'Maar nu mag het dus nog eventjes?' vroeg ze, 'tot volgende maand?'
'Nee' zei ik, 'enkel tot volgende week. Vanaf maandag begint de actie'.
'Waarom' vroeg ze, 'waarom beginnen ze halverwege de maand? Kunnen ze niet aan het begin van een maand van start gaan?' en ze schudde vol onbegrip haar hoofd.
'Ja!' riep ik. 'Doe maar! Ga er maar voor! Goed bezig!'
In al mijn enthousiasme vergat ik dat 'Blue Monday', de maandag van de laatste volle week van januari, de reden was. De dag waarop veel mensen plots de weerbots voelen van de eindejaarsperiode en dan moedeloos en mistroostig zijn. Een goeie dag dus om te beginnen met de actie die heel gepast eindigt op 14 februari, met Valentijn.
Aan de dag daarna willen we nog niet denken.
'Doe maar' zei ik, 'nu het nog kan.'
'Hoezo' vroeg ze terwijl ze me niet begrijpend aankeek.
'Volgende week is het voorbij' zei ik. Dan begint 'Tournée Minder Gal', ofwel '30 Dagen Zonder Klagen'.'
Ze keek bezorgd.
'Het is niet zo dat we dan niet meer mogen klagen' verklaarde ik, 'maar we moeten het bewust doen zodat we er meer van kunnen genieten. Het beste is dat we bellen naar iemand, er alles wat op onze lever ligt in één keer uitgooien en dan weer inhaken.'
Ze fronste de wenkbrauwen en keek me aan met die blik waarmee ze me aankijkt als ze me niet gelooft. Want soms vertel ik dingen die niet waar zijn, ik geef het eerlijk toe. En dan kijk ik. Om te zien of ze erin trapt. Wat ze af en toe ook doet. Maar de laatste tijd steeds vaker niet en dan krijg ik dus die blik.
Ik moet eerlijk bekennen dat ik het eerst ook maar moeilijk kon geloven. Dertig dagen waarop je niet kunt klagen. Over dat er geen winters meer zijn. Of dat het te koud is. Dat de okselstick zo einde carrière is dat hij je oksels bijna lijkt te scheren. Over de eindeloze rij roet spuwende wagens waarachter je voor en na het werk staat aan te schuiven.
Over de 'niet liegende maar ook niet de volledige waarheid vertellende' Theo Francken.
Over het leger monsters onder ons bed.
Ik vroeg me af wie er meest baat heeft bij het feit dat de mensen eventjes niet mogen klagen. Wie hierachter zat. Pas toen ik de dames die met de actie op de proppen kwamen op de radio hoorde en daarna op tv zag raakte ik overtuigd van hun goede bedoelingen.
Als je af en toe dingen vertelt die niet waar zijn, dan geloven ze je op den duur ook niet meer als je iets vertelt dat wel waar is.
Het is iets dat Trump helaas nooit zal overkomen.
'De mensen die de actie 'Dertig Dagen Zonder Klagen' organiseren wijzen erop dat er een verschil is tussen bewust en onbewust klagen. En dat laatste willen ze weg' zei ik. 'Want volgens hen is het niets meer dan een besmettelijke, nare gewoonte. Bijvoorbeeld: je wordt wakker omdat de wekker afloopt en je denkt, 'die vervelende wekker, ik moet nodig een ander muziekje'. En: 'het bed is zo warm en ik heb nog geen zin om op te staan, mocht ik maar blijven liggen'. En, wanneer je de gordijnen opent: 'Wat is het weer grijs en donker buiten, en het zal waarschijnlijk de hele dag zo blijven'. Enzovoort, de hele dag door – dat soort chronisch klaaggedrag – daar moeten we vanaf, snap je?'
'Maar nu mag het dus nog eventjes?' vroeg ze, 'tot volgende maand?'
'Nee' zei ik, 'enkel tot volgende week. Vanaf maandag begint de actie'.
'Waarom' vroeg ze, 'waarom beginnen ze halverwege de maand? Kunnen ze niet aan het begin van een maand van start gaan?' en ze schudde vol onbegrip haar hoofd.
'Ja!' riep ik. 'Doe maar! Ga er maar voor! Goed bezig!'
In al mijn enthousiasme vergat ik dat 'Blue Monday', de maandag van de laatste volle week van januari, de reden was. De dag waarop veel mensen plots de weerbots voelen van de eindejaarsperiode en dan moedeloos en mistroostig zijn. Een goeie dag dus om te beginnen met de actie die heel gepast eindigt op 14 februari, met Valentijn.
Aan de dag daarna willen we nog niet denken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten