Ik was van thuis vertrokken, richting Avelgem. Het was een weekdag en net zeven uur dertig, dus ik was mooi op schema. Vijf minuten later vertrekken wordt al snel een kwartier langer onderweg, dankzij de drukte die vanaf dan met de seconde toeneemt. Onderweg moet ik twee keer een rotonde rond, vijf maal naar rechts, zes maal naar links en sta ik zeven keer aan te schuiven aan de lichten.
Het nummer ‘9 to 5’ van Dolly Parton schalde uit de boxen, en ondertussen bedacht ik hoe achterhaald het concept ‘dagwerk’ vandaag geworden is. Want ik heb nog nooit een dagmens ontmoet, ik ken alleen maar ochtend en avondmensen. En weekendmensen natuurlijk, maar die zijn hors categorie en vallen buiten competitie.
Het nummer ‘9 to 5’ van Dolly Parton schalde uit de boxen, en ondertussen bedacht ik hoe achterhaald het concept ‘dagwerk’ vandaag geworden is. Want ik heb nog nooit een dagmens ontmoet, ik ken alleen maar ochtend en avondmensen. En weekendmensen natuurlijk, maar die zijn hors categorie en vallen buiten competitie.
Wat als er nu eens ochtend en avondwerk was? De eerste groep begint iets eerder en kan dus vroeger naar huis vertrekken, en de tweede groep start later en werkt het verschil dan langer. Dit alles natuurlijk op vraag van, en waar mogelijk, en vooral in het belang van de werknemer die hiermee zijn of haar bioritme volgt wat de fysieke en mentale gezondheid ten goede zou komen, en het misschien ook wat zuurstof kan geven aan onze dichtgeslibde wegen.
Ik weet wel dat er nu al op sommige plaatsen een glijdend uurrooster geldt, waarbij werknemers tussen een vroeg aanvangsuur en laat afsluituur kunnen beslissen wanneer ze beginnen en stoppen met werken, zolang ze de tijdsduur van een werkdag respecteren, maar tot nu toe enkel toepasbaar op uitzonderingen, voor de happy few dus.
En er zijn natuurlijk ook de fabrieken die sinds mensenheugenis handig gebruik maken van de flexibiliteit die ze hun medewerkers opleggen en dat ze het 2, 3, 4, 5 en 6 ploegenstelsel noemen - naargelang de nood, en helaas enkel in het belang van vraag en aanbod - bioritmes hierbij ten allen tijde negerend. Ik ben er zelf vele jaren lang het slachtoffer van geweest.
En er zijn natuurlijk ook de fabrieken die sinds mensenheugenis handig gebruik maken van de flexibiliteit die ze hun medewerkers opleggen en dat ze het 2, 3, 4, 5 en 6 ploegenstelsel noemen - naargelang de nood, en helaas enkel in het belang van vraag en aanbod - bioritmes hierbij ten allen tijde negerend. Ik ben er zelf vele jaren lang het slachtoffer van geweest.
En daarom misschien dus toch geen zo’n goed idee, want stel je voor dat het vroege of late startmoment geen keuze meer is maar vriendelijk doch met aandrang opgelegd wordt; wanneer zullen partners elkaar dan nog eens zien tijdens de (werk)week, laat staan dat ze ’s avonds ooit nog samen kunnen eten en de dag bespreken, een ritueel dat we hier boven alles koesteren.
Nee, sorry van uw tijd maar in ons aller belang: vergeet bovenstaande maar weer.
Nee, sorry van uw tijd maar in ons aller belang: vergeet bovenstaande maar weer.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten