DOODVALLEN

‘Ik kan doodvallen.’

We zouden het vaker tegen onszelf moeten zeggen. Het houdt ons wakker, het relativeert, en het zorgt voor wat welgekomen surrealisme tijdens de dagdagelijksheid.
Doodvallen is gezond.
Het is ook de korte pijn. Dat zeggen mensen toch van iemand die plots, zomaar ter plekke doodviel: het is de korte pijn.
Ziek zijn is, afhankelijk van welk soort ziekte natuurlijk, de lange, de langere of de langste pijn.

Maar hoe kort ook, het doet nog altijd pijn natuurlijk.
Misschien dat de betrokkene - diegene waar het hier een allerlaatste keer om draait - behalve een plots opkomende, alles verpletterende migraine of enkele ongenadige steken in de borst, er niet zoveel last van heeft. Het zijn vooral de geliefden, zij die achterblijven, die er het hart van in zijn dat je er zo van tussenuit knijpt.

Gelukkig troost het hen ook een beetje te weten dat je niet geleden hebt. Geen lange, slepende lijdensweg, geen levens die zich decennia lang rond je ziekbed situeren, tot niet alleen jijzelf maar iedereen uitkijkt naar de dag dat je de pijp aan Maarten geeft. Want hoewel veel mensen leven alsof er nooit een eind aan komt, moeten we er - eerst of laatst - allemaal aan geloven.
Dus geef mij maar: doodvallen.

Wie beseft dat hij of zij elk moment kan doodvallen - doodzitten aan tafel en met je hoofd voorover vallen in je bord, of doodliggen als het bij nachte in bed gebeurt, het voelt als een eeuwige val - leeft een veel intenser leven. Staat vaker stil bij wat als gewoon ervaren wordt. Gaat met meer respect met zijn omgeving om. Geniet van elk moment.

Inzien dat je zomaar ineens pardoes kunt doodvallen helpt ook tegen elke vorm van materialisme, het najagen van grote, niet realiseerbare dromen, en om paal en perk te stellen aan je ambities. In plaats daarvan ontwikkel je een universele liefde voor alles wat leeft en te genieten van elk ogenblik. Het leven wordt dieper, meer gelaagd, vriendschappen inniger en dierbaarder. Het is een medicijn tegen cynisme en frustraties, tegen teleurstellingen en middelmatigheid.

Er zijn mensen die denken dat doodvallen een scheldwoord is: ‘ik hoop dat je mag doodvallen!’ Het lijkt op onverschilligheid in zijn bruutste vorm maar het is eigenlijk grote liefde. Diegene die het zegt houdt van je en wenst je, hoe wreed het op het eerste gehoor ook klinkt, enkel het beste toe, in de vorm dus van de korte pijn.

En hoewel je er zelf niets van zult merken, kun je alleen maar hopen dat je op dat moment geen alleenstaande bent die nooit bezoek krijgt en in een klein appartementje woont. Zonder kloppend hart vergaat een lichaam razendsnel en evolueert bij kamertemperatuur in amper twee weken tijd tot een borrelende blubber vol krioelende beestjes.
En zo wou je nu ook weer niet in de krant.