Je dikke jas komt weer van pas, vorige winter kwam hij de kast niet uit.
Een muts vond je, daarstraks, toen je bij de kachel stond, een beetje overdreven.
Dat je adem verdampt, vind je iets troostends hebben. Je weet ook niet wat het is. Het herinnert je misschien aan vroeger, aan thuis, de huiskamer waar omstreeks deze tijd een kerstboom stond en ze allemaal samen waren en dat dit normaal was en - maar je moet er nu ook niet te lang bij stilstaan. Eerst dit ritje overbruggen, je hebt nog een flink stuk af te leggen.
Oppassen hier, het wegdek glinstert een beetje en iedere donkere plek droomt nu van een bestaan als onafhankelijk ijsland.
Door alle doemberichten omtrent de opwarming zou je haast vergeten hoe koud het nog kan zijn.
Toch fijn als je bedenkt dat je je steentje bijdraagt, hoe microscopisch klein het ook is.
Had je nu maar je handschoenen aan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten