woensdag 9 januari 2008

Kodak



Bij mijn eerste communie kreeg ik van een voorzienige tante een kleine, goedkope fotocamera, en één filmrolletje. In die eerste jaren als fotograaf was het me geraden zuinig met film om te springen. Het aanleggen van een voorraad werd van huis uit geboycot, en je kon er zeker van zijn dat wanneer je roekeloos te werk ging en foto’s verspilde aan banale onderwerpen, je later gegarandeerd enkele uitgelezen momenten aan je neus voorbij zag gaan.
De liefde voor de fotografie heb ik van mijn moeder. Foto’s die ons leven weergeven als een verstilde film, van onze geboorte tot we het huis uitgaan; tientallen fotoalbums vol heeft ze, waarin de jeugd van mijn broer, zussen en ik werd vastgelegd. Dat alles, zonder uitzondering, gefotografeerd met een kodak; waarmee anders?
Het gelijknamige apparaat was toen zo populair bij huis, tuin en keukenfotografen dat de merknaam synoniem werd voor een fotocamera. Nonkels die pronkten met hun Canon op communiefeestjes, hippieneven die gewichtig deden met hun Practica + toebehoren op een popconcert van een lokaal groepje, of de beroepsfotograaf die voor de krant een foto van mijn vader nam ter ere van zijn zoveelste overwinning met de vinken; ze waren zonder uitzondering op stap met een kodak.
Vandaag heb ik mijn Sony Cyber-Shot 10.1 megapixels - een stukje hoogtechnologisch vernuft ter grootte van een sigarettenpakje - altijd bij + een extra batterij en een geheugenkaartje van 1 gigabyte. Daardoor heb ik ruimte voor zo’n vierhonderd foto’s in grootste kwaliteit.
Hoewel wij ondertussen geëvolueerd zijn, is mijn moeder blijven hangen. Als ik langsga, en de kinderen van mijn zus zijn op bezoek, vraagt ze nog steeds of ik mijn kodak mee heb. Over haar eigen digitale toestel is ze niet te spreken. Ze beweert dat haar kodak van een “slecht merk” is.

Tegenwoordig heb ik mijn camera bijna continu in aanslag; een ziekelijke, uiterst besmettelijke aandoening waar ik kort na aanschaf door getroffen werd, en waar mijn huisgenoten niet over te spreken zijn. Naar het schijnt draagt zo’n digitaal toestel het virus in zich, maar dat vertellen ze er niet bij, die verkopers.
Toch heb ik het gevoel dat ik de beste foto’s nog steeds misloop. Zoals onlangs, toen het voor het eerst sinds tijden weer eens had gevroren. Terwijl ik naar de bakker liep, passeerde me een bestelwagen, en pas nadat hij voorbijgereden was, realiseerde ik me wat ik had gezien. Het voertuig had de nacht duidelijk in open lucht doorgebracht, want hij was volledig met ijs overdekt. Aan de kant van de chauffeur was in de voorruit een minuscuul kijkgaatje gekrast, maar voor de rest zat alles dicht. Op de zijkant stond een ouderwetse, vertrouwen inboezemende familienaam en daaronder: ‘Uw specialist in diepvriesinstallaties’.
En de reiger, die verkleumd, met één poot ingetrokken op de pergola stond, en terwijl ik naar mijn fotoapparaat greep, sierlijk voorover dook toen er werd aangebeld.
Of zoals vandaag; het vriest nog steeds en stadswerkers strooien zout opdat het verkeer vlot zou verlopen. Maar in het natuurgebied waar ik de hond uitlaat is daar niets van te merken. Samen lopen we over het weerbarstige gras, en af en toe houden we even stil. Nu eens omdat zij zich in eendenuitwerpselen moet wentelen, dan weer omdat ik een foto van een bevroren spinnenweb wil nemen. Het LCD schermpje geeft aan dat ik ruim honderd foto’s heb genomen, en de batterij is nog niet eens halfleeg. Bomen in de sneeuw, grillig krullende ijsplanten, meeuwen die over water lopen, of borden die het vissen verbieden in de uitgestrekte ijsvlakte. Plots vliegt iets over me heen; diep en intens blauw zoals de ogen van Henry Fonda in ‘Once Upon A Time In The West’, maar dan alsof er een lampje in brandt, draadloos. Hier kan Bernadetje van 't Gazetje met haar kerstversiering niet tegenop. Even sta ik perplex; het fladderen van de vleugels gaat gepaard met een licht trillend gezoem, maar door de snelheid kun je daar niets van zien; gewoon een kleine, oplichtende blauwe vogel die vastgeklonken lijkt in een luchtbel. Tegen de tijd dat ik mijn kodak heb afgesteld, is hij verdwenen.

Gepubliceerd in Verlaine

Geen opmerkingen: