vrijdag 23 november 2007

Verrassing



Op de bestelwagen van Jaak, de melkboer hangt een affiche, dus moet het wel waar zijn: Freddy Breck komt optreden! Mijn moeder heeft al zijn platen en elke zondagvoormiddag mag hij van haar zijn keel luchten in de huiskamer terwijl ze rond de tafel dansend het stof wegneemt. Uit protest trekt mijn vader naar de kroeg.
Jaak verzekert ons dat het geen grap is: de Duitse schlagerzanger komt binnen drie weken op zondagavond naar Zaal Riva. Dat is goed gezien zegt de melkboer, want met paasmaandag moet er niemand werken.
’s Avonds brengt moeder het voorzichtig ter sprake. Als dat geen verrassing is!
Vader tovert drie kaartjes uit zijn binnenzak.

We zitten helemaal vooraan in de parochiezaal. Is het van de hitte of van de opwinding dat mijn moeders gezicht rood kleurt? Op zo’n moment kun je een glimp opvangen van het kleine meisje dat in haar schuilt. Freddy betreedt het podium. Hij is net zo knap als op de hoezen van zijn platen. De muziek begint, maar er zijn geen muzikanten te zien.
“Ze zitten achter het gordijn”, zegt vader die een bleek grijsblauw kostuum draagt, “omdat Freddy Breck bang is dat de mensen te veel naar de groep zouden kijken”. Vader krimpt ineen, en maakt een afwerend gebaar naar moeder, die hem zonet een stomp gegeven heeft.
Freddy zingt ‘Rote Rosen’ met een magische glimlach en walst elegant over het podium.

Ik voel een vreemd gedreun in mijn slapen, en ben wat zweverig. Kleuren worden vager, geluid sterft weg en het bonzen in mijn hoofd wordt heviger, een langgerekte, misselijk makende dreun die maar niet ophoudt, ik ben een beetje draaierig, krijg het koud en hevige krampen doen mijn maag samentrekken. Plots geef ik over, enkele keren na elkaar. Als ik opzij kijk zie ik de schok in moeders ogen.
“Je kon toch naar buiten lopen”, sist ze, terwijl ze me met een zakdoek schoonveegt. Haar gezicht heeft een paarse tint gekregen. Van klein meisje tot koningin van Onderland. Er trekt een zure geur door de eerste rijen. Terwijl het geluid weer aanzwelt, zie ik enkele buurvrouwen een zakdoek uit hun handtas halen om voor hun neus te houden.
Moeder doet alsof ze het niet ziet, terwijl vader een Groene Michel opsteekt, en recht staat om me naar huis te brengen.

Hoezeer het me ook spijt, ik heb het gevoel dat ik het niet kon voorkomen.
Dat moeten mijn ouders nog twee keer tot hun schande ondervinden: een tweede keer bij Freddy Breck - die deze keer glimlachend knipoogt - en gelukkig voor hem, ook een keer bij Joe Harris.
Daarna mag ik thuisblijven.

2 opmerkingen:

pascal digital zei

Ik heb met belangstelling naar het 'Cornet'-trompetje rechts onderaan de platenhoes gekeken!

A propos, ik wou mijn waslijn posten, maar die blijkt ingehaald...

Rino Feys zei

Die drie stuks hingen daar al enkele maanden en er kwam geen kleedje, zelfs geen slipje meer bij, ik kreeg er zowaar tranen van in de ogen, dus heb ik alles opgeplooid en weggestopt.