BE SAFE IEDEREEN (CORONA 4)

Het is nog maar een anderhalve week geleden dat ik het traject voor het laatst aflegde, maar alles is anders nu. De lente trekt zich van de zachte lockdown niets aan en gaat gewoon verder met openbarsten. Er is bijna geen verkeer maar omdat ik geregeld achter een tractor blijf hangen, doe ik er bijna even lang als anders over om naar Avelgem te rijden. Het is vrijdag, halverwege de voormiddag, en bij de warenhuizen waar ik langs rijd, staan overal rijen mensen met winkelkarretjes aan te schuiven. Ook bakkerijen en slagers kondigen zich al van ver aan door de klanten die er voor de deur in file staan te wachten. In Wielsbeke is er politiecontrole, de wagen voor me moet aan de kant, ik mag doorrijden. In Anzegem zie ik een beer die opgehangen werd in een boom, zijn kop in een strop, en stel me voor hoe moegetergde ouders door het lint zijn gegaan.

De parking oogt verlaten. Een troosteloze aanblik die schril afsteekt tegenover de opnieuw tot leven komende tuin die er naast ligt, waar verschillende fruitbomen bloesems dragen en de magnolia op zijn mooist is. Waarschijnlijk voor het laatst, want nu het gebouw een nieuwe eigenaar heeft, zal deze tuin plaats moeten maken voor een parking.
Het is koud in de winkel, de verwarming is uitgeschakeld en er hangt een ijzige kilte in de grote ruimte. Alles staat hier nog net zoals toen ik de laatste keer vertrok. Ik hoor de duiven trippelen in de goten.

Ik kom de winkelgsm halen, en zoek de telefoonnummers van de medewerkers bij elkaar. Daarna rijd ik terug naar huis. Lange, lege straten. Een vrouw is haar ramen aan het boenen, iets verder schuurt een man de stoep. Overal witte lakens die hangen te wapperen. Ook in Oostrozebeke controleert een politie patrouille de weinige bestuurders die uit de andere richting komen.
Nu de coronacrisis aanhoudt, werd er centraal beslist dat elke kringloopwinkel via WhatsApp in contact probeert te blijven met zijn medewerkers. Om eens gedag te kunnen zeggen en op een eenvoudige manier informatie door te sturen. Maar vooral om te voorkomen dat kwetsbare en eenzame collega's wegkwijnen in deze opgelegde afzondering.

Eerst bel ik de medewerkers één voor één op om te horen hoe het met ze gaat. De meesten lijken in winterslaap en nemen niet op. Jan twijfelt nog om WhatsApp te installeren, hij is wantrouwig tegen alles wat met Facebook te maken heeft. Marjan is er ondertussen achter gekomen dat ze geen corona heeft, iets waarvoor ze vreesde nadat ze een dag met een vriendin optrok van wie later bleek dat ze besmet was. Arno verlangt om weer aan de slag te kunnen want 'als dat hier nog lang zal duren zal ik gek worden' zegt hij. Ali klinkt ontspannen, beheerst, zoals altijd. Ook met Jalal is alles goed. Bij degenen die onbereikbaar zijn, spreek ik een boodschap in. 's Avonds stuur ik een eerste bericht naar iedereen, dat de sluiting tot 19 april verlengd wordt, en krijg meteen enkele ok's terug, en 'be safe iedereen' van Lola. Het heeft bijna iets apocalyptisch.