Kurt Vandemaele stond hier plots aan de deur. Misschien zegt dat u niets, Kurt Vandemaele die aan de deur staat. Maar in het verleden stond Kurt Vandemaele aan de deur van veel mensen bij wie u en ik bijvoorbeeld nooit aan de deur zullen staan. Zoals de deur van Robert Altman. Steven Spielberg. De vandaag wat omstreden deur van Woody Allen. Sommige deurbellen kende hij op den duur van buiten. De deurbel van David Lynch bijvoorbeeld. Die deur liep hij plat. David Lynch moest op een bepaald moment zelfs een nieuwe deur laten installeren.
Ik ga ze nu niet allemaal opnoemen, de deuren waarvan hij het adres gekregen had. Maar laat me het erop houden dat het er veel waren. En dat Kurt er altijd welkom was. De eigenaars van die deuren maakten open en staken Kurt een whiskey'tje in de hand, lieten hem lurken aan een dikke Cubaanse sigaar, en boden hem de beste plaats aan in hun gemakkelijkste zetel. En daarna vertelden ze hem hun leven, onverbloemd. Ik las die ontboezemingen. Hoe hij het onderste uit hun kan wist te halen! Soms kende ik de acteur of de regisseur niet eens, maar het was van Kurt Vandemaele, dus: ik las. Kortom, ik was een fan.
Adressen en deuren, ze beheersten op een bepaald moment zijn leven. Vandaag niet langer. De adressen kunnen hem gestolen worden. Maar hij is nog steeds verslaafd aan deuren. Van die deuren die hem toevallig opvallen. Hij zoekt ze op, tegenwoordig liever iets dichter bij de deur. En als ze hem bevallen, belt hij aan. Hij hoeft niet eens te weten wie er woont. En op een avond, enkele dagen geleden, stond hij hier dus aan de deur…
Geen opmerkingen:
Een reactie posten