Maar we mogen niet klagen zeggen de mensen weleens nadat ze een lange
rij klachten hebben geformuleerd. Daarmee bedoelen ze dat het altijd nog
erger kan.
Toen de actie 'Dertig dagen zonder klagen' aangekondigd werd, dacht ik eerst dat het idee uit de koker van onze beleidsmakers kwam. Dat kwam doordat ik op zoek ging naar wie het meeste baat had bij zo'n actie. Dertig dagen zonder zagen, in stilte verder kunnen werken aan ondoorgrondelijke verklaringen waarmee mist gespoten wordt over onverkwikkelijke zaken en praktijken terwijl de massa eventjes dankbaar rondloopt op blote voeten, goede daden verricht en complimenten afvuurt.
Uiteindelijk bleken de bedenkers van de actie twee goed bedoelende dames te zijn.
De laatste jaren is het besef gegroeid dat, als de mensheid het nog een tijdje uit zal houden op deze wereld, het dankzij de vrouw zal zijn. 'Vrouwen aan de macht' dus, al klinkt deze slogan dan weer misschien teveel als iets dat aan een mannelijk brein ontsproten is. Liever opteer ik voor 'Vrouwen aan het roer'.
Het is onze enige kans.
Hopelijk hebben ze het nog niet opgegeven. Want wanneer ons landelijk bestuur als verkozenen door het volk de mensen in de kou laat staan door incompetentie en geklungel, lijkt het eerder alsof ze zich van dit wraakroepende schouwspel afkeren met een actie als 'Dertig dagen zonder klagen'.
Nog niet zolang geleden ging de wereld verbaasd opgekeken hebben bij wat er zich momenteel aan de politieke top van ons landje afspeelt. Je zou het op gewenning kunnen steken dat er niet veel interesse meer is voor het zoveelste schandaal, de zoveelste ruzie. Maar het is helaas veel erger dan dat. De waarheid is dat het er in de ons omringende landen jammer genoeg niet veel beter aan toe gaat. En dat hebben we allemaal te danken aan de 45ste Amerikaanse president, Donald Trump.
Wat hebben we toch gelachen, om die malle verschijning, die omhooggevallen parodie op de Amerikaanse droom. Wat waren we geschokt toen al die gekke Amerikanen op hem stemden en hij naadloos opging in dat witte huis. Het zal zijn tijd maar duren dachten we terwijl hij de ene na de andere blunder beging. De hele wereld keek verbijsterd naar die man die enkel zei wat hij dacht en deed wat hij wou. Zijn potsierlijke onhandigheid, zijn platvloersheid, zijn onmetelijke ego en complete gebrek aan schaamte haalden een tijdlang dag na dag het journaal.
'Ze zullen die man toch neerleggen?' opperde iemand uit ons kennissenkring. 'Dit kan toch niet blijven duren?' We deden alsof we het niet hoorden maar keerden ons met vochtige ogen van het treurspel af. En toen was het plots geen nieuws meer. We waren eraan gewend geraakt.
En we hadden niet door dat het geklungel hem alleen maar populairder had gemaakt. Hij was er het levende bewijs van dat Jantje Lul kan promoveren tot de absolute god van donder en bliksem.
In 'Being There', een film uit 1971 van Hal Ashby gebaseerd op een roman van Jerzy Kosinsky, wordt de wat simpele tuinman Chance, vertolkt door Peter Sellers die er een Golden Globe mee won, door een samenloop van omstandigheden en eigenlijk zonder dat hij het beseft, voorgedragen als de volgende president van Amerika. Het is grotesk, absurd en verontrustend tegelijk. Gelukkig was het maar een film.
Ik moet er vaak aan denken als ik naar Trump kijk. De pellicule is vlees geworden. Maar was Chance nog een lamme goedzak, dan is Trump eerder de verpersoonlijking van het kwade.
Elke dag hopen we dat het zijn laatste is in dat witte huis en constateren ondertussen dat de schade die hij toebrengt niet meer ongedaan kan worden gemaakt. Zijn toorn is als een virus dat overal ter wereld toeslaat, wereldleiders en hun entourage infecteert en lustig verder woekert. Overal wordt haat getwittert en liegt men de waarheid bij elkaar. En iedereen lijkt klaar te staan om het wapenarsenaal van a tot z uit de kast te halen en er op ouderwetse wijze nog eens vol tegenaan te gaan.
De aarde lijkt vandaag een kolkende zee waarop we ons staande proberen te houden terwijl er aan iedere teen een piranha hangt te zwalpen en de haaien in aantocht zijn, gevolgd door kwaadaardige walvissen.
Maar we mogen niet klagen.
Toen de actie 'Dertig dagen zonder klagen' aangekondigd werd, dacht ik eerst dat het idee uit de koker van onze beleidsmakers kwam. Dat kwam doordat ik op zoek ging naar wie het meeste baat had bij zo'n actie. Dertig dagen zonder zagen, in stilte verder kunnen werken aan ondoorgrondelijke verklaringen waarmee mist gespoten wordt over onverkwikkelijke zaken en praktijken terwijl de massa eventjes dankbaar rondloopt op blote voeten, goede daden verricht en complimenten afvuurt.
Uiteindelijk bleken de bedenkers van de actie twee goed bedoelende dames te zijn.
De laatste jaren is het besef gegroeid dat, als de mensheid het nog een tijdje uit zal houden op deze wereld, het dankzij de vrouw zal zijn. 'Vrouwen aan de macht' dus, al klinkt deze slogan dan weer misschien teveel als iets dat aan een mannelijk brein ontsproten is. Liever opteer ik voor 'Vrouwen aan het roer'.
Het is onze enige kans.
Hopelijk hebben ze het nog niet opgegeven. Want wanneer ons landelijk bestuur als verkozenen door het volk de mensen in de kou laat staan door incompetentie en geklungel, lijkt het eerder alsof ze zich van dit wraakroepende schouwspel afkeren met een actie als 'Dertig dagen zonder klagen'.
Nog niet zolang geleden ging de wereld verbaasd opgekeken hebben bij wat er zich momenteel aan de politieke top van ons landje afspeelt. Je zou het op gewenning kunnen steken dat er niet veel interesse meer is voor het zoveelste schandaal, de zoveelste ruzie. Maar het is helaas veel erger dan dat. De waarheid is dat het er in de ons omringende landen jammer genoeg niet veel beter aan toe gaat. En dat hebben we allemaal te danken aan de 45ste Amerikaanse president, Donald Trump.
Wat hebben we toch gelachen, om die malle verschijning, die omhooggevallen parodie op de Amerikaanse droom. Wat waren we geschokt toen al die gekke Amerikanen op hem stemden en hij naadloos opging in dat witte huis. Het zal zijn tijd maar duren dachten we terwijl hij de ene na de andere blunder beging. De hele wereld keek verbijsterd naar die man die enkel zei wat hij dacht en deed wat hij wou. Zijn potsierlijke onhandigheid, zijn platvloersheid, zijn onmetelijke ego en complete gebrek aan schaamte haalden een tijdlang dag na dag het journaal.
'Ze zullen die man toch neerleggen?' opperde iemand uit ons kennissenkring. 'Dit kan toch niet blijven duren?' We deden alsof we het niet hoorden maar keerden ons met vochtige ogen van het treurspel af. En toen was het plots geen nieuws meer. We waren eraan gewend geraakt.
En we hadden niet door dat het geklungel hem alleen maar populairder had gemaakt. Hij was er het levende bewijs van dat Jantje Lul kan promoveren tot de absolute god van donder en bliksem.
In 'Being There', een film uit 1971 van Hal Ashby gebaseerd op een roman van Jerzy Kosinsky, wordt de wat simpele tuinman Chance, vertolkt door Peter Sellers die er een Golden Globe mee won, door een samenloop van omstandigheden en eigenlijk zonder dat hij het beseft, voorgedragen als de volgende president van Amerika. Het is grotesk, absurd en verontrustend tegelijk. Gelukkig was het maar een film.
Ik moet er vaak aan denken als ik naar Trump kijk. De pellicule is vlees geworden. Maar was Chance nog een lamme goedzak, dan is Trump eerder de verpersoonlijking van het kwade.
Elke dag hopen we dat het zijn laatste is in dat witte huis en constateren ondertussen dat de schade die hij toebrengt niet meer ongedaan kan worden gemaakt. Zijn toorn is als een virus dat overal ter wereld toeslaat, wereldleiders en hun entourage infecteert en lustig verder woekert. Overal wordt haat getwittert en liegt men de waarheid bij elkaar. En iedereen lijkt klaar te staan om het wapenarsenaal van a tot z uit de kast te halen en er op ouderwetse wijze nog eens vol tegenaan te gaan.
De aarde lijkt vandaag een kolkende zee waarop we ons staande proberen te houden terwijl er aan iedere teen een piranha hangt te zwalpen en de haaien in aantocht zijn, gevolgd door kwaadaardige walvissen.
Maar we mogen niet klagen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten