BETOVERD

T wos byna middn in n nacht en we zoatn an toag, elk mè ne kaffie. Voar uus stoend r n meiske n bitje voarover geboogn héel geconcentréerd slagroom up Irish koffies te persen. Oalf in doalinge zoate k stille te kykn. N joeng diengne dat uus doavés vriendluk oentvangn a woaby dat nie upviel dat t plichtmoatig wos. N fris oanzichtje, naturel, ne verleegn glimlach en bloend oar, in ne stéert geboendn. N bitje gegeneerd besefte k da k zoate te kykn noa die bléke welvingn an de boovnkant van eur schorte, moa k verwende mezelvn en k liete myn oogn baadn in die weelde.

M an die n oavnd moetn uptreedn up n kermesse n twoasn in de Westoek. Zukn kléen oederwets zoaltje voe geméentelukke féestn. Buutn wos t r ne ralley bezig. De minsn – in n oastje upgemakt voe de vrydagoavnd - zoatn roend groate toafels (n bitje lik in ne rifter) en woarn gecharmeerd moa an toch méer goeste voe te babbeln. Moa we zoagn ier en doa toch n twie die probeerde voe mè toegeneepn oogn en n gefronst voarooft deur t geroezemoes te luustern. Busmins vroagt aandacht en da wos ter nie echt. Oal is t dat r achternoa wok minsn woarn die, toet up stroate toe, kwamm zeggn oe tof da ze t gevoenn an, en da t jammer wos dat er nie méer interesse wos.

Wuk wil je? We wistn van te voarn dat t nie de sjuuste plekke wos voer uus – n kermesse verdomme - en toch kunn we zoa moeiluk van néen zeggn… We peizn oalsan: we moetn da wok ne kée gedoan een... Moa éegluk moe n we da vermydn: d organisoatje lopt r ambetant van, en de minsn een oast compasje mè joe…
Binst da w uus pertanks gejeund an; k zoage der n uutdoaginge in voe enthousiast te bluuvn, en Thomas wos in groate forme, en in zyn beste humeur van vandjoare. Der gieng praktisch nietn verkéerd en achternoa a we zels t gevoel da we van bepoalde nummers uuze beste versies an gebrocht…

Moa we kroamdn in n recordtempo up, en we makten da w weg woarn. K moeste n dag d erup tieluk uut myn kaf voe te werkn, t wos n eure noar uus met n oto en ka éegluk nog géern ne kaffie gedroenkn. Oal deure goan woare k lanst n plekke gepasseerd woadeure da k besefte da k de Westhoek noasde: de begroeiinge lanst de gevel, de verluchtinge in de skowte, allez, oales dei joe goeste krygn voe binn te goan.

En doa woarn we dus noartoe gereen oal werekéern, en t wos moa toen da we binn giengn da w deure ann dat éegluk n restoarant wos. Ne strakke doenkeroetnen toag mé n reke barstoeln voarn up ne doenkere vloer, en doaneevnst de zoale hélegans in parket: t dei modern an, moa t a wok n twuk klassieks. Up n achtergroend een droamerig, verroaderluk romantisch jazzpianootje; Gil Evans, 'Waltz For Debbie'. De gastn zoatn der up under gemak te babbeln an under toafeltjes. K roake gegrild vlées.

Thomas wos n éestn by n toag, en j informeerde u wier wok geweune n kaffietje kostn drienkn. N bloend meiske begoste mè te zeggn da da normoal nie gienk, moa vandoage wos t lik géen probleem; k verstoene t nie moa k trokke t my nie an. Ze pakte n poar platteaus weg en wieder trokkn ne barstoel achteruut.
T wos dus uuzne beste noavnd nie gewist. Controarje, m an nog nie dikkenst zoa teegn uus tandn gèt. Moa t wos gepasseerd, en we woarn te moe voe uus nu nog druk te moakn. Doaby, noaste weke stoenn we in Watou, mè d oopninge van t kunstnfestival in Dirks Verzet, en achter uus wos t ‘My Future Family’. Kée die gastn oal n poar kéern gezien, da koste nie mis goan.

We keuvelden n bitje, n boas lei Horace Silver up, 'Song For My Father'. De kaffiemachine sloeg géekn an en of (de minsn begostn of te roendn, de keukne wos oopn toetn tienn en nu wos t elfnoalf) en we besteldn ne twiddn kaffie. We kéekn noa da meiske binst da z uuze kaffietjes miek mè eurne rugge noar uus toe, en myne blik zakte noar eur poepke. T wos lik de perfectie zelve, en k woare pertank nie droenke. Moa ka n lastige weke gèt, vele moetn werkn en k woare moe en tenn, en t wos lik ne cadeau, ier meugn zittn. T verschil mè van woa da we kwoamn koste nie grodder zyn en k voelde ne warme, gelukzoalige roes deur my trekkn. K a doa eurn kunn bluuvn zittn; ortn noa die muziek en noa Thomas, nippn van ne kaffie, kykn noa t béeld van da meiske.

Ze zette de kaffietjes voar uus neuze en t koekske wos n oentgoochelinge, van da droog déeg zoender smoake verpakt in antraciet of n okerkleurig zilverpapierke lik of da j in véel cafees of restaurans krygt – n bitje sjieker, n bitje dierder – moa t besande nie, en k oate t mè plezier up. De madam van t restaurant – moeiluk voe eurne leeftyd te skattn – wos bezig n groendeke wyn te skynkn in van die groate visbokoaln en ommèdekée zei ze: 'Charlotje, zoe j de reekninge willn briengn noa toafle zestiene?' Ze zei da zoa skoane, zoa zochtjes, dat t in myn oogn oalene moa eur dochter, of eur kléendochter koste zyn.

T knikske van t meiske da voar uus stoend wos byna nie te zien, moa da wos wok nie noadig. We volgden oalf bewust iedere beweginge da ze makte – binst da w noavnd evalueerdn, besproakn uuzne set voe noaste weke in Watou, en stoen n stille by wuk da we nu nog mè Busmins wilden doen – lik diene n uul die up ne n dag in uuzne noteloare zat, en in trance kéek noa iedere beweginge da k voa zyn neuze makte mè myn and.

'Zyn t géen goe pintjes da k getapt é?' zei da meiske ommèdekée. Ze trok uus van diepe an uus oar noa boovn. 'Wablief' zeie k. 'Ut géen goe pintjes zyn da k tappe? Ge zyt toch over die pintjes bezig?' 'Sorry' zeie k, 'kée doa nie up gelet'. Ze wréef over eur voaroofd en dei vermoeid eur oogn toe, en liep ton weg mé die pintjes. We stoenn were mè uus voetn up de groend. We babbelden nog efkes deure, moa de betoveringe wos weg. K zoage oe da Charlotje ne Dafalgan in ne glas woater dei. K oate myn twidde koekske up; k a chanse, t wos n woafelke.

We sléerdn van uus krukke, bedankten en liepn noa buutn, in n doenkern noar uus ootos. Thomas zei: 'Ik kon mijn ogen toch niet afhouden van de dochter van de waardin!'
'Ik wok niet' zeie k.
'Jammer van die pintjes.'