(18 mei)
Gisteren mochten we met Busmins aantreden op de verjaardagspecial op het zijpodium - The Tingling Square - van het Kokopelli Wereldmuziekfestival. Kokopelli beleefde zijn negende editie, The Tingling Square mocht vijf kaarsjes uitblazen. Muziek is altijd al een passie geweest maar dat ik op een gegeven moment zelf op een podium zou staan had ik ook niet verwacht. De gedachte dat ik voor een groep mensen zou staan waarvoor ik iets moest doen of zeggen zorgde er ooit voor dat ik al dagen van tevoren worstelde met ‘podiumvrees’, zeg maar gerust dat ik in mijn broek scheet van bangheid en hoe goed ik mijn zegje ook voorbereid had, het moment zelf draaide altijd uit op een catastrofe. Ik keek naar al die ogen, stelde me voor wat die verschillende hersenmassa’s die erachter zaten op dat ogenblik dachten, en daar ging mijn speech. Plots viel ik stil en hoe ver ik ook rondkeek in de ruimte in mijn hoofd, er viel geen woord, zelfs geen letter te bespeuren. Eén grote lege ruimte.
Omdat ik in een boekhandel werkte en we vaak boekvoorstellingen organiseerden, heb ik me ingeschreven in de Roeselaarse academie Muziek en Woord waar ik voordracht ging volgen. En daarmee een proces in gang gezet waardoor die belachelijke angst in een korte tijd volledig verdwenen is. Ze is als een ongemakkelijke, lelijke jas van me af gevallen.
Het gebeurt natuurlijk nog dat ik nerveus ben, maar van zodra ik het podium op mag om aan onze set te beginnen, verdwijnt alle stress.
En we amuseren ons te pletter. En het is ook heerlijk om te ervaren hoe onze tekstjes op muziek, nu eens spoken word, dan cabarettesk of een liedje, in de smaak van het publiek blijken te vallen. Niet iedereen is even onder de indruk van ‘Platte Katte’, ‘Wuk Zeg Je’ of ‘Moa Veugeltjes Toch’, maar dat hoeft natuurlijk ook niet. Maar de blikken van de mensen die nadien blijven hangen om een hand te geven, en te zeggen hoezeer ze ervan genoten hebben, en of ze de teksten ergens kunnen lezen (zie de blog ‘een alledaagse verwarring’) maken het helemaal de moeite waard.
En zo’n zijpodium op een festival als Kokopelli is de perfecte setting voor ons: de mensen zijn blij eventjes te kunnen zitten en ondertussen nemen we ze mee naar het universum van Busmins. Niet te lang, niet te moeilijk maar met een vleugje poëzie waarin het banale van het alledaagse onder de loep genomen wordt en dan eigenlijk helemaal zo banaal niet meer blijkt. Het is maar hoe je ernaar kijkt. Maar misschien moet u gewoon eens komen kijken als we ergens in een kleine tent, een schuur of in open lucht - met onze caravanne als mobiel podium - staan te spelen.
In elk geval: MERCI! fijne mensen van The Tingling Square - Kokopelli, voor de fijne ontvangst, de perfecte organisatie en het heerlijke maal nadien! En tot volgend jaar!
 |
| foto: Koen Cornelus |
Geen opmerkingen:
Een reactie posten