Op de foto gaat ze verloren
achter mijn rood ogende vader,
een danseresje op één been,
het hoofd gebogen in een aureool
van armen.
Nadat ze vrolijk het voorwiel trof,
schommelend aan mijn stuur,
bracht ze rinkelend verslag uit
van de imperfecties
in het wegdek.
Verlegen lijmde ik haar bijeen,
dichter bij volmaaktheid
zou ik nooit komen,
en was verrast toen moeder
me op barstjes wees.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten