Passie

We zaten in Firenze, en ik dacht aan Il Postino, Cinema Paradiso, A Room With A View... en we genoten met volle teugen van de romantiek die in de lucht hing, de schaars geklede meisjes op hun scooters, knietjes parmantig bij elkaar gebracht, zittend op het puntje van hun zadel.
De jongens in kostuum met das en helm, toeterend om de argeloze toeristen die vergeten waren dat ze zich op straat bevonden aan de kant te jagen, en we dwaalden door steegjes en staken pleintjes over, bekeken en genoten van de passionele gebarentaal van de Italianen.
We hadden onze gids op de kamer gelaten en er geen idee van waar we waren, behalve in Firenze natuurlijk, en besloten - het was halverwege de namiddag - om enkel nog terrasjes te bezoeken.
We bestelden een drankje en schreven brieven naar huis, zo romantisch voelden we ons, dat we onze geliefden wilden verrassen met een brief uit Firenze.
We kwamen in een kroegje terecht waar de jonge uitbaters in een felle woordentwist verwikkeld zaten die we aanvankelijk nog met een wat uitbundig gesprek verwarden en die ze enkel onderbraken om ons te bedienen. Het deerde ons niet, althans niet in het begin, maar na een uurtje was de pret er een beetje van af. Naarmate de woorden bitser klonken verminderde hun werklust, en steeds meer wachtende mensen die op het terras plaatsgenomen hadden, begonnen boze blikken naar binnen te werpen en verdwenen opnieuw, zonder dat ze iets te drinken hadden gekregen.
Pogingen om de twee af te leiden, bijvoorbeeld door hen de kaart van Firenze voor te leggen en te vragen waar we ons nu bevonden, of waar zich een goed restaurantje in de buurt bevond, werden genegeerd.
Toch vertrokken we niet, gebiologeerd door het spervuur aan klanken die heen en weer door de ruimte geslingerd werden, en waarbij nu eens zij, dan weer hij aan de winnende hand leek. We stelden ons voor hoe alles met evenveel passie weer bijgelegd zou worden.
Even later waren we op straat aan het overleggen welke richting we zouden nemen, toen de waard ons achterna kwam met een kleine plattegrond in z’n hand.
“Here you are”, zei hij, en tekende een cirkel op de kaart.
“Here is restaurant”, en tekende een tweede cirkel.
“Real Toscane Restaurant.”
Hij kwam wat dichterbij.
“Only for people from here. No tourists”.
De laatste woorden sprak hij traag en plechtig uit, alsof hij ons uitverkorenen deelachtig maakte aan een goed bewaard geheim.
“ Say that Frederico send you.”
Het mocht duidelijk wezen dat dit laatste niet onbelangrijk was.
Toen liep hij terug naar binnen, en terwijl we bekwamen van de plotse interventie, hoorden we hoe de woordenwisseling hernam.
Dankbaar voor de tip die we hadden gekregen, verdwenen we in de richting van ‘The real Toscane restaurant’, terwijl het vermoeden rees dat het met die twee nooit meer goed zou komen.