Gevangenschap

“Kijk.”
Ze wijst een vogel aan.
Hij zit op een houten afrastering en fluit een deuntje.
En nog eens.
En nog eens.
We naderen tot op zo’n drie meter.
“Een vink”, zeg ik. “Waarschijnlijk een vogel uit gevangenschap.”
“Hoezo?”, vraagt ze, “Waarom denk je dat?”
“Z’n liedje is aangeleerd”, zeg ik. “Iedere keer gelijk aan het vorige. En de snelheid waarmee ze elkaar opvolgen: een typische vink uit een kooitje. Hij lijkt ook vertrouwd met mensen.”
Ik neem een foto, maar hij zit net iets te ver en het is te donker om in te zoomen, dus ga ik dichterbij.
De vogel vliegt op en gaat wat verder zitten.
Hij blijft zingen.
Ik besluit het enkel bij genieten te houden.
“Mooi hé”, zegt ze.
Het bekje te hemel gericht, het keeltje dat aandoenlijk trilt.
Ik vermoed dat hij de voorbije dag viert.
Het heeft iets triomfantelijks.
Plots vliegt hij op en verdwijnt.
We zijn zonder het te weten dan toch te dichtbij gekomen.
Deze vogel neemt geen risico’s meer.