Wilco (woensdag 30 mei, Vooruit)

Wilco, de Amerikaanse, uit Illinois afkomstige altrockgroep fleurt al jarenlang te pas en te onpas m’n dagen op. Ze doen dat op basis van hun verstoorde, vervormde country rock, verschroeiende Americana met een psychedelisch tintje. Ik hoorde voor het eerst van de groep van Jeff Tweedy - in een ander leven samen met Jay Farrar het creatieve duo achter Uncle Tupelo - dankzij een vriend die me wees op hun tweede album ‘Being There’. Sindsdien ben ik een devoot fan, en maakt hun muziek deel uit van de soundtrack van m’n leven. Trouw schaf ik mij hun werk aan, en ben nog nooit ontgoocheld geweest.
Door tal van toevalligheden slaagde ik er niet eerder in de groep live aan het werk te zien. Toen bekend werd dat ze ter ere van hun nieuwste cd ‘Sky Blue Sky’ naar de Vooruit in Gent afzakten, trachtte ik zo snel mogelijk een kaartje te bemachtigen dat ik met een magneet aan de koelkast bevestigde, en iedere morgen bij het ontbijt ontroerd gadesloeg.
Toen ik die bewuste avond m’n wagen een kwartier voor aanvang in de nabijheid van het kunstencentrum wist te parkeren, voelde ik dat er niets meer mis kon gaan. Het werd één van die zeldzame keren dat m’n voorgevoel me niet in de steek liet.
Na een wat stroef en stuurs voorprogramma waardoor ik gemakkelijk in de eerste rijen voor het podium kon postvatten, namen Jeff Tweedy en z’n - deels vernieuwde - band Wilco het podium in. Ze begonnen de set met ‘Side With The Seeds’, een prachtige ballad uit het laatste album waarin Tweedy, gezegend met een natuurlijke cool en een bezwerende blik, z’n stem van z’n mooiste kant liet horen, afgewisseld met grofkorrelige gitaarpartijen.


Tweedy, ex-migrainelijder & ex-depressieveling, beweert momenteel in interviews herboren te zijn en eindelijk verlost van z'n demonen. Promotiepraatjes voor de pers? Bij elk nieuw werkstuk een nieuw verhaal?
Hoe dan ook, het nieuwe album klinkt minder experimenteel en een stuk toegankelijker dan we gewoon zijn maar gelukkig ligt het niveau wederom hoog, dus mij hoor je niet klagen.
Ze zouden er in totaal acht nummers uit brengen; ‘Impossible Germany’ zorgde voor vervoering in de beste Eagles traditie, ‘Sky Blue Sky’ voor een nostalgisch droommoment. Hoewel de nieuwe songs live overtuigden, misten ze – niet meer dan logisch eigenlijk – de nonchalante souplesse waarmee het oudere werk het concert naar een hoger plan tilde. Zinderende versies van ‘Muzzle Of Bees’, ‘Hummingbird’ en ‘Spiders (Kidsmoke)’ uit ‘A Ghost Is Born’, het volmondig meegezongen ‘Jezus, Etc.’ en het euforische ‘Heavy Metal Drummer’ uit Yankee Hotel Foxtrot: het waren enkele van die parels die voor een algemene adrenalinestoot onder de aanwezigen zorgde. In de tweede bisronde werd in schoonheid afgesloten met bevlogen versies van ‘Misunderstood’ uit Being There en ‘On And On And On’ uit het laatste album. Tweedy blijkt een bevlogen performer en een concert van Wilco een avontuur dat blijft nazinderen, en met pijl en hart op de schouder dient te worden getatoeëerd.