maandag 30 mei 2022

DAMOCLES

Het leven gaat hier nog steeds zijn gewone gangetje. Bij de ene deur zie je brengers in colonne goederen afgeven, via de andere komen de klanten vol enthousiasme snuisteren in het aanbod. Niets waaruit je kunt afleiden dat er iets verderop steden worden platgebombardeerd.
Hoe snel alles kan veranderen! Een goeie week geleden leefden de mensen ginds nog grotendeels net zoals wij hier. Maar de beelden die we op tv zien en de foto's in de krant laten niets aan de verbeelding over: jong en oud, groot en klein is daar middenin de hel beland.
Bovendien lijkt het plots tot de mogelijkheden te behoren dat we aan de vooravond van een nieuwe wereldoorlog staan. Het kan nog alle kanten uit maar steeds meer academische strategen uiten hun bezorgdheid.
De snelheid en eendracht waarmee Europa op de Russische invasie in Oekraïne reageert verrassen vriend en vijand, de sancties die getroffen worden overtreffen alle verwachtingen. Maar het zijn vooral zaken die vooraf reeds aangekondigd werden, dus Poetin wist min of meer waar hij aan begon. Het is de toon die het Westen hanteert die de experts zorgen baart: compromisloos en vernederend, oorlogszuchtig zeg maar - niet echt aangewezen als strategie bij een onvoorspelbare tegenstander die in een mum van tijd van gewiekst strateeg tot onberekenbare vuurbal evolueerde en straks misschien niets meer te verliezen heeft maar die wel over bijna de helft van het wereldwijde kernwapenarsenaal beschikt.
Op de radio hoor je de hele tijd: ‘Wie had er dat gedacht?’, ze draaien ‘Masters of War’ en 'Give Peace a Chance'.
De collega's proberen ondertussen de toestroom van spullen onder controle te houden. Want het heeft geen zin lang bij zaken stil te staan waarvan je toch niets in de pap te brokken hebt en de wagens blijven hier maar oprijden. Het is vakantie en het lijkt wel of de lente al begonnen is en de voorjaarsschoonmaak die ermee gepaard gaat; het ene na het andere overvolle voertuig wordt leeggemaakt. Het betreft het gebruikelijke gerief - kledij, huisraad, electro, boeken - waartussen deze keer opvallend veel scheurkalenders van 2022 steken, sommige zelfs nog in de oorspronkelijke plastic verpakking geseald.
Ik kan me wel vinden in de theorie van Jan die hieruit concludeert dat die dingen vorig jaar dus populair moeten geweest zijn als eindejaarscadeau. Tenminste, voor degene die een geschenkje zocht om te geven. Nu merken sommige gelukkigen voor wie het cadeau bestemd was dat ze niets hebben met het ding dat nog steeds ergens ligt te wachten, ze willen er vanaf waardoor ze nu hier belanden.
Kurt denkt dan weer dat ze afkomstig zijn van pessimisten.
Alvast enkele onderwerpen: 'Oma weet raad', 'Wiskunde Kalender', 'De Voetbal Scheurkalender', 'Mindfulness' en eentje met een voor deze tijden wat ongelukkig gekozen titel: '365 dagen positief' - geen wonder dat de mensen er vanaf willen!
Misschien moeten we vanuit de kringloopwinkel ook een kalender samenstellen; eentje vol verrassende tips rond hergebruik en het pimpen van meubeltjes, die de lezer twee keer na laat denken vooraleer hij of zij iets in de vuilbak kiepert en waarin geregeld wordt ingezoomd op het nut, de rol en de voordelen van sociale tewerkstelling, met suggesties hoe je met enkele eenvoudige ingrepen veel op energie kunt besparen, wat je in je eigen tuin kunt doen voor het milieu en natuurlijk doorspekt met anekdotes vanuit de kringloopwinkel...
Een kalender bovendien, die ondertussen ook nog eens inzoomt op onze themadagen, mooi meegenomen toch? Nooit mis je nog een actiedag. En mocht de ontvanger het ding niet lusten, wij ontvangen ze met open armen: kunnen we ze nog een keertje aanbieden en een liefhebber plezieren - over kringlopen gesproken!
's Middags zit iedereen aan tafel, in gedachten verzonken.
'Wat denk je?', vraagt Arno, plots opkijkend van dat schermpje op zijn gsm.
'Is Poetin gek of heeft hij gelijk?' Het is niet duidelijk wat hij zonet gezien heeft maar hij klinkt bezorgd.
De alledaagse beslommeringen eisen ons op maar op een onbewaakt moment dringt beetje bij beetje door dat er nu dus ook nog die andere realiteit is; hoe het zwaard van Damocles ons plots boven het hoofd hangt.
'Het hangt af van wie er gaat winnen', zegt Jan zonder te verpinken. En vervolgt, als hij de bedenkelijke rimpel op het voorhoofd van Arno ziet, die als bullshitdetector fungeert: 'Kijk maar in de geschiedenisboeken: de winnaar heeft altijd gelijk!'
Marjan is aan de bodem van haar yoghurtpotje aangekomen, nerveus schraapt ze de laatste restjes bijeen en lepelt het naar boven.
'Ik kan het gezicht van die man niet meer zien', sist ze.
Achmed is al een tijdje klaar met eten. Hij stopt zijn lege broodtrommel in zijn rugzak en zucht.
'Al vier jaar Rino,' zegt hij, ' al vier jaar ik wachten op mijn vrouw en kinderen. Eindelijk heb ik goed nieuws gekregen, zij mogen komen naar hier. Zij vluchten voor de oorlog in Syrië maar komen nu in nieuwe oorlog terecht. Tegen zelfde vijand!'
Hij heeft eerder al foto's laten zien van Russische bommen die in opdracht van Assad op burgerdoelwitten terechtkwamen en ik schrik ervan hoe het hier ondertussen al oorlog is in zijn hoofd. Klaarblijkelijk is iemand die dergelijke verschrikkingen reeds van nabij heeft meegemaakt een heel stuk minder verrast als wat onmogelijk geacht wordt plots toch een werkelijkheid wordt.

Geen opmerkingen: