Het is weer eens zo'n moment: ik ben aan de beurt aan de kassa in het warenhuis als ik gewarig word hoe iemand naar me staart. Ik kijk opzij en zie een man die naar me lacht.
'Hey!,' zegt hij, 'hoe is't?'
Hij kijkt recht naar mij, met z'n ene oog dan toch, het tweede kijkt een andere richting uit. Ik zou liegen moest ik beweren dat ik de man meteen herken en dat hij een muts en een mondmasker draagt doet er ook geen goed aan.
Ik ben redelijk goed met gezichten, maar het gebeurt wel eens dat ik iemand op straat, die vanop de fiets naar me zwaait, niet meteen kan plaatsen. Het zal iedereen wel overkomen maar toen ik een café uitbaatte kreeg ik het geregeld te horen; herkende je me niet? Ik zwaaide naar je en je zwaaide niet terug! Cafébazen die hun klanten niet onmiddellijk herkennen, ook al is het in een compleet andere setting en zien ze in een week tientallen, soms honderden mensen langskomen, daar is door de betrokkenen vaak weinig begrip voor. Dus heb ik toen geleerd om meteen te reageren, een soort reflex om niemand tegen de borst te stoten en enthousiast - en als het eventjes kan met een glimlach - terug te zwaaien.
Toen we naar Meulebeke verhuisden, zeventien jaar terug, kon ik deze geforceerde houding weer opbergen maar het is als een slapend mechanisme dat ergens in je lichaam wacht en als de gelegenheid zich voordoet spring ik nog steeds als een duveltje uit dat doosje, het is gewoon sterker dan mezelf en ik zwaai onverwijld terug naar de persoon op die fiets, me afvragend wie dat in hemelsnaam zou kunnen zijn.
En ook deze keer reageer ik meteen: 'Hela!' zeg ik met het nodige enthousiasme terwijl ik dat stukje gezicht probeer te plaatsen, 'met mij is alles oké… En met jou?'
'Met mij ook alles goed', zegt de man nu, plotseling een stuk ernstiger en dan neemt het gesprek wel een heel vreemde wending want hij zegt: 'En met jou, ook alles goed?'
En terwijl ik nattigheid begin te voelen hoor ik de man die achter me aanschuift: 'Ja hoor, ik mag niet klagen, alles prima met mij. En? Goed thuisgekomen vrijdagavond?'
Zo'n moment dus, waarop je in jezelf lacht van ellende - gelukkig draag je dat stomme mondmasker - en het liefste een heel klein beetje in de grond zou willen zakken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten