maandag 30 mei 2022

ECHT GEBEURD

Opvallend veel nieuwe gezichten in alle leeftijdscategorieën de afgelopen dagen in onze kringloopshop. Moeders en dochters, die in de kledingafdeling of bij de boeken blijven hangen. Je hoort ze vol ontzag tegen elkaar bezig: 'Mooie, grote winkel hé hier?', 'Ja, je hebt er geen idee van als je voor de deur staat!'
Mannen in het pak die kuieren door de hobby afdeling, de rekken met electro controleren of de bakken met vinyl doorploegen.
Ook vroegere klanten, die ons een beetje uit het oog verloren waren, komen de boel opnieuw opmeten. Dat ze hier al meer dan half jaar niet meer zijn geweest valt af te lezen aan de verbazing en het enthousiasme waarmee ze ons feliciteren met onze vernieuwde inkom en winkeluitbreiding.
Kortom, de komst van de koning is niet onopgemerkt gebleven.
Dat het momenteel vakantie is, zal er ook wel iets mee te maken hebben maar we kunnen ons niet herinneren dat het eerder dag na dag zo druk was.
De eerste dagen na het bezoek wierpen sommigen ons een nieuwsgierige blik toe maar meestal bleef het daarbij. Af en toe wou iemand meer: 'Niet normaal zeker, de koning op bezoek?’, wat dan gepaard ging met glinsterende pretoogjes maar evengoed kregen we bewonderende blikken. Ze hadden het verhaal via de radio vernomen of gelezen in de krant maar wilden het nu, ter plaatse, nog eens uit de eerste hand horen.
Wonderlijk, zeg maar bizar, als er aan de kassa een lange rij in stilte stond aan te schuiven, iedereen in volle ernst voor zich uitkijkend, de meesten wildvreemden voor elkaar en dan plots iemand die voor elkeen duidelijk hoorbaar dé vraag stelde: 'En, heeft de koning dan echt niets gekocht?'
Ogenblikkelijk algemene hilariteit, iedereen begon te lachen en door elkaar te praten, de vragen kwamen ineens van overal; je ging er medelijden van krijgen met wie aan de kassa werkte en er het hoofd moest zien bij te houden.
Maar allen reageerden ze op hun manier. Timothy, bijvoorbeeld, bleef er heel rustig onder alsof het allemaal niet zoveel voorstelde hoewel zijn stem een beetje trilde toen hij die bewuste dag tegen de koning sprak en probeerde uit te leggen hoe belangrijk ons werk voor het klimaat en het behoud van de wereld was. Nu zei hij dat de koning ook maar een mens was die dagelijks naar het toilet moest. Jan was dan weer blij dat hij niet in die vorstelijke schoenen moest staan want dat het toch niet gemakkelijk kon zijn om altijd op de voet gevolgd te worden. Bjorn, blij het er nog eens over te kunnen hebben, vond het een heel geschikte kerel, waar hij zeker voor gestemd zou hebben, had je moeten stemmen voor een koning! Dat laatste was een vorm van vergelding en viel alleen door insiders te begrijpen want het vloeide voort uit een discussie waarbij de voorkeur van de andere partij naar een president ging omdat die, in normale omstandigheden toch, door het volk en niet door het lot verkozen werd.
Maar ondertussen is de storm alweer gaan liggen en dat Filip I van België hier twee weken geleden rondliep, komt nu aan de kassa amper nog ter sprake.
Ook in onze keuken lopen de meesten alweer zonder op of om te zien langs de bedankingsmail die we enkele dagen na het bezoek van het paleis kregen en waarin iedereen hier nog eens nadrukkelijk bedankt werd voor zijn of haar rol in onze organisatie en die nu ingekaderd op het aanrecht staat. Behalve Jan dan. Keer op weer leest hij de mail om telkens weer glunderend op te kijken. Zoals ook deze middag, als we aan tafel zitten tijdens het half uurtje dat de winkel dicht is. Het is Bjorn evenmin ontgaan waardoor die het nog eens heeft over de grappige reacties van bepaalde klanten die eerste dagen, of ons eraan herinnert hoezeer sommigen onder de indruk waren.
‘Maar het is ook ongelofelijk,’ zegt Jan, net iets te luid, waardoor het klinkt alsof hij ergens tegen protesteert, ‘als je erover nadenkt. Dat dit echt gebeurd is!’
Daarna is het tijdje stil, op het getik van het bestek na, waarmee opgewarmde schotels of resterende kliekjes van de dag voordien naar binnen worden gewerkt. Tot Ahmed, zijn hoofd een beetje schuin, plots zachtjes mompelt: ‘Het was mooi. Heel mooie dag voor alle mensen hier.’ En dan glimlacht hij hoofdschuddend, alsof hij het nog steeds niet kan geloven.
‘Ja,’ zucht Marjan met een dromerige blik in de ogen terwijl ze zich van haar kruiswoordraadsel opricht, ‘het was de mooiste dag van mijn leven.’



Geen opmerkingen: