maandag 3 juni 2019

ANDERS

Het is de warmste zaterdag van de lente. Tijdens de pauze zitten we in ons tuintje, in de schaduw.
'Nawid, wat zijn voor jou de grootste verschillen tussen hier en Afghanistan?'
Hij schudt zijn hoofd van ontzetting, wat een vraag! Dan is het eventjes stil.
'Ik weet niet, Rino... Alles hier is anders! Eten is anders! Mensen zijn anders! Culture, culture is anders... In Afghanistan no cafés. Maar daar wel veel restaurants waar je thee kunt drinken.’ Hij denkt na.
‘En de mensen zijn niet vreindelijk hier.'
'Hoezo, de mensen zijn niet vriendelijk hier?'
'Nee, altijd boos kijken. In Afghanistan zijn de mensen wel vreindelijk.'
'Ben ik niet vriendelijk?'
'Ja maar dat is omdat jij bent chef. Jij moet vreindelijk zijn!'
De winkel is gesloten, Almas is de laatste om te vertrekken. De bus is later op zaterdag, dus hij heeft geen haast.
'Almas, wat is hier anders dan in Afghanistan?'
Hij lacht naar me, schudt zijn hoofd.
'Alles!' Hij steekt zijn armen in de lucht.
'Niets is zelfde! Food is anders. Weer is anders, daar is veel warmer...'
Hij blaast en trekt zijn t shirt los van zijn bezwete lichaam.
'Nawid zegt dat de mensen hier niet vriendelijk zijn.'
'Nee, dat is niet waar. Hier heb je ook vriendelijke mensen, net als in Afghanistan. Daar zijn ook boze mensen, net als hier. Alle mensen zijn overal!'
Ik laat hem uit, sta klaar om de poort te vergrendelen, als hij zich omdraait.
'Maar in Afghanistan, de mensen meer samen. Zij eten altijd samen. Hier de mensen willen altijd alleen zijn. Zij willen niet samen, zij sluiten de deur, niemand kan komen!'
Hij glimlacht ter verontschuldiging, maar tegelijk lees je in zijn gezicht dat hij het ook niet kan verhelpen - het is nu eenmaal zo.
‘In weekend ik ga naar Antwerpen of naar Luik, bij vrienden. Daar veel, veel mensen en dan, wij blijven soms twee, drie dagen samen, en eten en praten. Bij ons is normaal!
Als in Afghanistan iemand een tijdje in ziekenhuis is en nu opnieuw naar huis mag, gaan mensen naar huis van deze person. Zij brengen eten en blijven daar vele dagen, soms hele week om blij te zijn dat deze person weer beter is.
Wij praten veel met elkaar, en als iemand problems heeft, helpen wij denken wat te doen. Because caring is sharing, snab je?' Hij glimlacht, hijst zijn rugzak op zijn rug.
'Hier de mensen willen je problemen niet kennen, go away with you problems!’
En hoewel het eigenlijk niet om te lachen is, lacht hij luid, en roept: ‘Goede weekend!' terwijl hij over het grind naar de bushalte loopt.

Geen opmerkingen: