GODVERDOMME

Twée doenkere posteurn in de verte, voar n roam.
T is moa uk binn komme da me voadre my verkend.
“Moa godverdomme...” zeg n ne.
“Wien is da?” vroag me métre.
‘’Moedre” zeg me voadre,
“t is myne zeune, miene noedste zeune.”
Métre kykt vul verboazienge noa my.
“K wiste ny da j gy ne noedste zeune at!”

“Moedre zit doa géern” fezelt voadre.
“Van doa zie ze héel de gank.”
Je pak n tasse en skiengkt kaffie.
“Vers van van nuchnd” zegt ne,
“ge ziet t, jis ny oal te straf, moa wel lik vroeger,
nog mé frut gemakt!”

“En? Wit je nog oakn ny
wie da da is?” vroag me voadre.
“Nu wel, nu wel” zeg me métre knikknd
binst da ze noar eur sleffers kykt.
“Vuufnnegentig” zeg me voadre,
“en z é nog géne stok nodig, ze vliegt deur die gank!
‘Méen da nog noois gezien’
zeggn de verpleegsters,
up die oede.”

“Wuk zeg je?” vroag me métre,
ze nypt eur oogn toe
en oed eur oofd n bitje achteruut.
“Da j ier zo goe slapt” zeg me voadre.
Eur ooft skommelt en wupt
lik of dat up ne resoar stoat.
“Joak wi” zeg ze,
“byzoenderluk snachs”.

Ze zwoain, métre en voadre,
oal lachn en oal knikknd
noa n twien in de gank.
D r achter kykn ze wére serieus:
“Ze passeert ier wel twientig kéern up ne n dag,
en olle kére zwoai ze lik of da we mekoar
voe n éeste kée zien vandoage.”

“Gif n kée n koeke!” kommandeert me métre.
Binst dat n pak Madeleintjes pakt
zucht ne en je skud mé z n ooft.
“T wos n t wuk te zeggn mé die griep overlatst!
Oale doage kwam t r ier ne koamre vry,
en sommigte doagn zelfs twée!
Da t angt in de lucht é, ze moetn moa teegn
je babbeln en ge kunt t oal vangn...”
Je kiekt upsyts, en fezelt byna in m n oore:
“Moa moedre é zelfs géen vollinge gét!”

D r stoa n twie in t deuregat, moa k kunne t ny zien,
voadre en métre buugn under toope noa vanvoorn;
verzekers n twien die stille klapt.
“En t wuuveke van ier néevnst is weg?”
“J oas” zeg me voadre.
“T is ne skoane foto da z an n entree gezet één...
Ee j wok éen gèt?”
Voadre en métre skudn van néen.
“Ik wok ny, moa noa da k oore ée nymand éen gèt.
Nu ja, ze wos ier wok nog moa ne moand…”

“Joen oar is skoane zo lank.”
K zegge: ‘Ja? En t is nog moa gesnéen!”
“Wèl, k zie t géern ozoa.”
“Wuk zeg je?” vroag me métre, ze nypt mé eur oogn
en oed eur ooft n bitje skéef.
“Da z n oar skoane is zegge k” zeg me voadre.
“T is lank” zeg me métre.

Ze zit te kykn noa my, ze verpienkt ny
en ze siekt up n twodde,
miskien n twodde van lange geleen,
eurne voet vrieft weg en were over de groend,
“t is omda ze van de zenuuwn wit”, zeg me voadre
binst dat n ooge toenypt juste lik vroegre,
ut n twuk zei da zeker ny voe te lachn wos.
“Wuk zeg je?” vroag me métre.
“Da j ier zoa goe zit, oaltyd in de warmte
en ge moet ier ny werkn!”
Ze kykt noa de groend, en ze zwiegt.

We loopn noa n ontree
“en ge moe ny te lange wachn van komm é,
k zy k ik wok oal viern-tsjeevn-tug”!
Je kykt noa de doenkre lucht
en j géf my n kruuske
“seen tjen bewoar je, en goa j
joen boane vinn
van ier?”