OPSPORINGSBERICHT

Het is bijna middag, en ik
en het dametje dat op haar bus wacht
en zuinig van haar Kriek nipt
met haar jas aan en haar muts op,
zitten op bleke rozen
in de versleten stoffering
van verchroomde toogstoelen
met benauwende armleuningen
in Hotel-Brasserie De Verdwaalde Ooievaar.

De barman vervangt het knetterende haardvuur
door het nieuws, het weerbericht,
en een opsporingsbericht waarin men oproept
om uit te kijken naar een zestigjarige,
kalende man met een vals gebit en beginnende snor,
bijziend, fors gebouwd en in het bezit
van zijn paspoort, die gisteren zijn woning verliet
om scheermesjes te kopen, en sindsdien
ontbreekt elk spoor, aldus een vrouwelijke stem
die klinkt alsof de vemiste een verre oom is
die ze nauwelijks heeft gekend.

''t Is hier warm', zegt het rood aangelopen dametje
maar ginds verschijnt de bus, dus wipt ze
van haar stoel en drinkt haar Mort Subite
in één keer leeg terwijl de zestigjarige,
kalende man ons een beetje scheel
maar verder hard en onscherp toelacht,
zet het glas neer, veegt haar mond af
en mompelt schor dat, wat er ook gebeurt,
het niets wordt met die snor.