De in New York wonende journalist Paul Kemp verkast naar de Caraïben om er aan de slag te gaan bij een plaatselijke, Engelstalige krant. We bevinden ons aan het begin van de jaren vijftig en alles ademt de sfeer van een veelbelovend, exotisch avontuur. Maar wat aanvankelijk een opstap naar een nieuw leven lijkt, evolueert in de kortste keren tot een compleet zinloze onderneming. Er heerst een gespannen sfeer op het eiland, en de redactie blijkt een samenraapsel van verlopen talent, gefrustreerde alcoholisten en voer voor psychologen. Uitgebluste, cynische hypocrieten die aan de ene kant lak hebben aan het kapitalisme, maar anderzijds met plezier in het witte zand bijten voor de Yankee dollar.De hoofdredacteur probeert de doodzieke krant op alle mogelijke manieren te redden, maar gedraagt zich tenslotte als de kapitein van een gekapseisd schip. Wat volgt is een afvaart in een slingerende reddingsloep naar de donkere afgrond die de verdoemde personages reeds vanaf de eerste pagina's als een magneet naar zich toe zuigt. Een onontkoombare draaikolk waar alles in verdwijnt en die uiteindelijk het einde van de krant inluid. Maar terwijl de ratten het zinkende schip verlaten, slaat Kemp nog snel een bloedmooie nimf aan de haak. Sinds hij met haar op het vliegtuig naar Puerto Rico stapte, lijkt hij geobsedeerd door de jonge vrouw. Dat zij de vriendin van een gewaardeerde collega is, doet er dan allang niet meer toe.
Tussendoor wordt er rum gedronken, liters rum. Eenzaam, in muffe hotelkamers of bij collega's thuis. Op straatfestivals, in achterbuurten, op privéfeestjes of in groezelige bars. Ergens in de goot, of op witte stranden in de schaduw van palmbomen. Puur, aangelengd met water, ongekoeld als het niet anders kan, maar liefst met ijs. Uit dure glazen of goedkope flessen, en dat van ergens rond de middag tot diep in de zwoele nacht, dag na dag...
De publicatie van 'Rumdagboek' is voor een groot deel te danken aan Johnny Depp met wie de excentrieke, betreurde schrijver nauw bevriend was geraakt. Tijdens de opnames van 'Fear and loathing in Las Vegas' ontdekte Depp een stapeltje vroege dagboeknotities uit de tijd dat Thompson zelf als verslaggever in Puerto Rico werkte, eind de jaren vijftig. Hoewel hij aanvankelijk tegen publicatie was, kon Depp hem overhalen, onder meer door te wijzen op de documentaire waarde van het vergane tijdsbeeld dat hier wordt geschetst. Later gaf Thompson toe dat ook de financiële kant een rol had gespeeld. 'Rumdagboek' werd voor het eerst gepubliceerd in 1998.
Als lezer ervaar je een gezonde bewondering van de jonge schrijver voor het werk van grote literaire voorbeelden zoals Fitzgerald en Hemmingway. Maar daarnaast kun je hier ook al eens proeven van wat later als Gonzojournalistiek bekend zou worden: die ingenieuze mix van avontuurlijke gekte en overdrijvingen die Thompson op meesterlijke wijze wist te vermengen met ware feiten. Zoals de volledig uit de hand lopende, hilarische restaurantscene, die tussen de regels door de gespannen relatie tussen de lokale bevolking en de arrogante Amerikaanse journalisten blootlegt. 'Rumdagboek' is geen meesterwerk, maar een hoogst vermakelijk boek van een ooit eens veelbelovend, aanstormend talent.
Rino Feys © Cutting Edge
Geen opmerkingen:
Een reactie posten