SUBSIDIE

Ik had een lange dag achter de rug, was moe, en leed nog steeds een beetje onder de kater van de avond voordien, toen we de vernissage van Eric Steyaert's nieuwste tentoonstelling, Mixed Media, iets te uitbundig hadden gevierd. Verder was de dag rustig weggekabbeld, met het gebruikelijke opzoekings en begeleidingswerk. De winkel sloot op zaterdag om zeven uur 's avonds maar het was halfnegen toen ik eindelijk in mijn wagen zat. Ik had mijn collega van de andere winkel aan de lijn.
Ook hij stond ergens stil langs de weg.
Naast me sloot een meisje haar fiets, een sigaret in een mondhoek. Tijdens deze handeling kantelde ze haar kin omhoog, en vernauwde haar ogen. Hierdoor werd ze gedwongen naar het projectiescherm te kijken dat uitzag over het Polenplein. Ze richtte zich langzaam op en nam dromerig een nieuwe haal van haar sigaret, maar bleef kijken naar het scherm. Ik stelde mijn spiegel van binnenuit bij zodat ik tijdens mijn telefoongesprek zonder achterom te kijken kon zien wat geprojecteerd werd. De winkelprogrammatie was zonet over het scherm gerold, en nu keken we naar


Het meisje nam haar sigaret met een elegant gebaar tussen de gestrekte wijs en middenvinger van haar rechterhand, en streek haar haar achteruit. Ze bleef staren naar de tekst.



Het projectiescherm mat een kleine drie op anderhalve meter en was leesbaar tot op een afstand van meer dan dertig meter, bijna tot aan de overkant van het plein dus. Er waren al verschillende projecties aan voorafgegaan waarbij ik iedere projectie verfijnde: de grootte van de letters, de tijd dat een zin zichtbaar was... Nu was de tekst - tussen het aan en afrollen door - precies twee seconden in beeld. Dat bleek net lang genoeg om alles rustig te kunnen lezen.



Auto's reden traag voorbij, en passanten die hoorbaar goedgemutst langsliepen en waarschijnlijk hun uitgaansavond inzetten, keken nieuwsgierig op naar wat het meisje zo leek te fascineren, maar hun aandacht werd direct weer afgeleid. Heel jonge mannen riepen iets onverstaanbaars stoers, maar het was alsof ze het niet hoorde. Langzaam bracht ze de sigaret weer naar haar mond en nam een lange haal.




Mijn collega had het over de massa volk die bij hem over de vloer gekomen was, maar helaas bleek die toeloop zich niet te vertalen naar een fantastisch eindresultaat. Niet dat het ellendig was maar toch...
Ik kon me niet voorstellen dat het meisje nog cooler kon zijn dan zoals ze hier nu dromerig, rokend stond te lezen. Dit was het meisje op haar mooist.



Het meisje keek nog steeds. Ik zweeg, en ook mijn gesprekspartner zei niets meer, alsof hij de betovering voelde. Ze draaide haar hoofd heel even opzij, alsof ze het gevoel had dat ze werd bespied, maar keek toen weer voor zich, om niets te missen van de tekst. Het restant van haar sigaret mikte ze naar de goot.


Nadat Koenraad's naam verdwenen was, verscheen het logo van de Zondvloed.
Ze bleef kijken, ook toen het gedicht voor de tweede keer verscheen. Ik slikte. Ze las het nog eens helemaal opnieuw.
'Ik projecteer momenteel 'Een manier om te stoppen met roken' van Koenraad Goudeseune op het scherm', zei ik.
Het meisje draaide zich om, stak een nieuwe sigaret op, en haalde een gsm tevoorschijn die meteen al haar aandacht opeiste. Langzaam werd ze weer een gewoon, alledaags meisje.
'We zouden subsidie moeten krijgen', mompelde mijn collega.
Voor wat zei hij er niet bij, maar waarschijnlijk doelde hij op het promoten van de poëzie. Want, in alle eerlijkheid - ik kon niet geloven dat iemand hierdoor zou ophouden met roken.