BED

Ze vroeg of we een eenpersoonsbed hadden staan. Dat hadden we. Of ik het wou reserveren. Ik zei dat dit niet kon via de telefoon. Ze beloofde dat ze meteen zou vertrekken en er binnen een kwartier zou zijn en ik reserveerde het ding toen toch. Ze was van haar woord, bekeek het bed en opperde dat het wel wat klein was voor een volwassen man. Vroeg aansluitend of we een andere matras hadden. Ze had gelijk, de matras zag eruit alsof ze al enkele oorlogen had meegemaakt. Maar voor de nieuwe matrassen die we op aanvraag aanboden toonde ze weinig interesse.

'Doaby, je moet moa weetn!' siste ze ineens, alsof ze tijdelijk verdoofd was geweest maar nu wakker werd.
'Je moe moa zyn maniern oenn, je mag oal bly zyn da k wille elpn kykn!'
En dus nam ze het bed met de bijhorende lattenbodem en de verlepte matras. Of het deze week nog geleverd kon worden. Ik zei dat ik daarvoor op moest bellen maar dat de kans eerder klein was aangezien we al halverwege de week waren. Ze besloot dat ze het eerst eens aan haar zoon zou vragen; een dubbeltje op zijn kant - die had weliswaar een bestelwagen maar als zelfstandige zo weinig tijd.

'En je moet doa weg ée! Oe rapper dat n doa weg is, oe liever da ze t een. Nuja, kunne t verstoan, je verwyt die minsn hele doagn, t is doa niemand mee gediend. En j eet drie woarschuwingn hèd. Kee t èm nog gezeid. K zeie 'Pa, ge goa moetn uplettn of goa d ier nog buutn vliegn!' Moa t wos géen avance. En kyk, t is zoaverre!'
Ik vulde een kaartje in waar bovenaan 'Afhaling' stond.
'T is slichtst van oal voe moedre' zei ze.
'Z is ool n stik in de tachntig en ze begunt te dementeern. En ze zit zy héle doagn te screemn... Kee der zukkn compasje mee... Ze zyn ool zoalange toope en je moet èm nu weg! Ze kan zy da nie verstoan...'
Ze zuchtte terwijl we afrekenden.

'Ja moa pas up ee, k ginge en je zei 'Ja, tis nu dadde, k moete k ik ier nu weg!' En t verwonderde my dat n doa zoa rustig oender bléef. En zels uk zeie dat zyn eign foute wos - ke koste t nie loatn - kwam n nie dul en je kan pertank nie vele gezeid zyn...
Meen zoa lange moetn zoekn teegn da we een twuk voendn woa da ze toope noartoe kostn...' Deze laatste zin sprak ze tergend traag uit - het was duidelijk dat de zoektocht enige moeite had gekost.
'Ge moe da ne kée vienn, een rustuus woa da je voader en je moeder tegelykertyd noartoe kunn!'

'En der is nietn mée an te doen?' Een stomme vraag, ik wist het maar iets beters kon ik op dat ogenblik niet verzinnen.
'Ja, ba nint née... J is te verre gegoan, jee zels liefdesbrievn geskreevn noa die joenge verpleegsters... J is godver tjeevntig joar oed!'
Het duurde eventjes voor die laatste woorden tot me doordrongen.
'Oe, en j is èm nog moa tjeevntig...'
Alles is relatief.

'En is n nog goed?'
'Ja oolesys! Ut n zukke maniern eet!' Ze schudde haar hoofd, nam het kasticket met afhaalnummer en stopte het in haar handtas.
'Jah, jis em zoveel joenger dan moedre, wuk moe j doamee doen? En jee noais n strooi van d éerde heft in t uusoenn, je kan em zyne plang nie trekkn oolene...'

Het was duidelijk, ze hadden vader iets te snel opzij gezet.

'Nu moa wé' zei ze, alsof ze er toch al een beetje in berustte, 'je goa zyne plang wel moetn trekkn nu...'