Ik was aan het opruimen rond de inkom van de winkel en zag Jacqueline
naderbij komen. Ze was op korte tijd erg verouderd. Maar nu liep ze nog
meer voorovergebogen dan anders, zette kleine, onzekere stapjes en
maakte een vermoeide, verkrampte indruk. Haar blik was op de grond
gericht waardoor ze me niet zag, zelfs niet toen ze bijna voor me stond.
'Jacqueline!' riep ik; ze richtte zich op en meteen kwam er een brede
glimlach over haar oude, benige gezicht, die echter onmiddellijk weer
verdween.
'Aah, menere!' zuchtte ze (ik had haar al vaker gevraagd
me bij mijn voornaam aan te spreken maar ze bleef meneer zeggen) 'moa ik
zyn bly da k ik ier zyn! Mins toch, mins toch…' Ze legde een hand op
mijn arm voor wat steun en schuifelde verder, richting deur.
'Oh
jujuj oalyk, wuk da k ik nu teegngekomm zyn, k durve t byna nie
vertelln…' En ze schudde haar oude hoofd terwijl ze met een gekwetste,
kwade blik voor zich keek.
'Ge wit wel, da beigne, leerne vestje da k ier gekocht éen?'
Jacqueline en haar leren jasjes… Iedere week vindt ze wel eentje, maar
telkens zijn ze te groot of te klein. Het zijn koopjes, maar ze zou zich
blauw betalen om ze te laten verstellen tot ze haar passen.
Aandoenlijkst is haar ongeloof wanneer we er haar op wijzen dat je iets
dat te groot is kunt verkleinen, maar iets dat te klein is niet kunt
groter maken…
Ze is heel erg mager, en klein van gestalte, maar
doordat ze zo krom is gegroeid moet ze haar gading tussen de iets
grotere maten zoeken. En ze kan haar kledij hier niet passen, daar heeft
ze hulp bij nodig. Dus neemt ze alles mee met de afspraak dat ze het
terug kan brengen om te ruilen. Wat ze nadien meestal ook doet.
'Ziej t voa joe? Da zat echt perfect é? Wel, k benne t kwyt!' En ze keek
naar me, met een hysterische blik vanuit die opengesperde ogen. Zo had
ik haar nog nooit gezien.
'K zyn kwoad! menere, kwoad, kwoad, goh,
echt, k zoe moetn kunn...' en ze balde haar vuisten terwijl haar ogen
zich vernauwden, maar toen ontspande ze zich, liet haar blik zakken en
zei: 'jah, en k moete pertanks up niemand dul zyn buutn up mezelvn...
Ze richte zich weer naar me op: 'Oale weke, oale weke komm n em achter
zyne n aperitief, zukke gloazn' – ze hield haar duim en wijsvinger van
haar rechterhand zover mogelijk uit elkaar – 'oale weke, en nie oalene
by my wei! By véél minsn in de stroate! En oale weke zitn doa, in myne
beste zetel, en verleen weke, ja zeg ne, wuk n skoan vestje dat r doa an
die stoel angt! En k zegge nog: Jamoa, t is t myne wei, oal lachn. En k
zegge, moej t ne kée passn? En je doet em da an, en k moete zeggn: je
wos t er echt skoane mee. Doet moa weer of wei, zegge k, were oal lachn
moa je zegt: zeg Jacquelientje, meuge k t ne kée mee doen voe te toann
tuus? Da ze weetn wukn vestje dat t is da k zoeke? Ge wit gy toch wok oe
moeiluk dat is teegn da j n twuk teegn komt da noa je gedacht is. En
jée t em da vestje meegedoan, moe joenk toch, mè myn klietoarn! Oe dom,
oe dom kuj toch zyn!' En ze sloeg met haar hand tegen haar eigen hoofd.
'Zoe j nog zuk éentje een menere? Ge wit wel, da beigne vestje da k ier
overlatst gekocht een, zukn skoan vestje! Kée t joe ton komm toan! Of
wil je kykn ut er nog zuk éentje binn komt, voe t upsiets t oedn? Ge
wit, k komme oale weke, en oaltemets n poar kéern te weke…' Ik vroeg
haar wat er nu eigenlijk precies gebeurd was.
'Ewél' zei ze, 'ja,
je wos em doa mee weg née! En vandeweke, j is em doa ommédekée were, en
je zit em were in die zeetle, en skienke k ik zyne n aperitief uut, t
wos de réeste van de floske, en je pakt em ne goe slok en je geboart em
van niet. K zegge jamoaja in myn eign, da goat ier géen woa zyn wei! En k
zegge: éwel? Woar is myn vestje? Wit je wuk dat n zei? Wuk n vestje? K
weete k ik van géen vestje! Jacqueline, ge zy gy n bitje an t deuresloan
wei! Kee k ik ier géen vestje gezien, k loate voarn, meegedoan!'
'Eej da nu nog va j leevn geweetn! K zegge: Wuk! Gyne vuuln dief! De
floske ier is uut, ziej t? Wel, t wos de latste! En t is gedoan mé ier
aperitief te komm drienkn, ge moe moa elders goan voe je gat te warmm!'
Ze raasde, ze was buiten zinnen, maar ondertussen haalde ze een grote
zakdoek uit haar handtas en depte haar ogen.
'Ooh menere toch, ge zyt olyk noais t oed voe te léern né…'
'Jamoa, verleen weke, k a zukkn zéer am myn tann, wit je t nie mée da k
ier roend liepe mé n and an myn koake? En k zoate doa an toafle binst
dat n em in myne zeetle zat, en echt, k vergienge k ik van t zéer, en k
zegge: Géet oaltemets nietn by joe zeekre? N Dafalgan of zoa? En nei,
nateurluk ad n nietn by em, en k zegge: T is kart voa te zessn, ge zoe
nie noa n apoteeker willn goan zeekre, ier n poar uuzn voddre, teegn da k
ik doa zyn is t oal geslootn… Oeieoei, k a tonne twuk gezeid! Wuk? Is t
oal zoa loate? In éne kée zyn glas uut en je moeste zéere weg, want je
moeste éegluk oal in Ronse zyn! J ah voe nietn géen tyd mée, en in géne
wiend wos t n weg…'
'Kée der noais nietn van gét, en kée oalsan
gegeevn, an diene gierigoard, diene krebbebietre, goh, k meuge der nie
an peizn, oal die joarn… En ik, domme lutte, k geeve ton nog myn skoan
vestje mee! K ligge snachs wakker van d erup te peizn!' Haar zakdoek
ging gedurig heen en weer, van oog tot oog.
'Orte kée
Jacqueline' zei ik, 'g goa gy da géen twée kéern teegn komm!' ('Oalesies
niet' mompelde ze.) 'En we goan wieder ier wel were zukkn vestje
binnkriegn; miskien nie in t selste kleur, of t selste model, moa n
skoantje da joe goa zittn lik gegootn! Ge wit, véel geld goat nie kostn,
t éenigste da ier moet éen is tyd van wachtn.'
'Moa dat éek wi' zei ze, 'kée oal n tyd van de wéreld! En k goa nog méer komm nu!'
'En kée noa de gebeurs gewist en verteld wuk dat er gebeurd is, en
zyder éen t wok were deure gezeid, en in uuze stroate moetn nie mée zyn,
de niewéerd!
Moa vanneuchnd, uk upstoene stoend t skréemm my
noader dan t lachn en k kunne zoa moeilijk weg voe t moment, myn béenn
zyn gezwolln, en ka géen vervoer, moa k zeie, dat t is da t wilt! K
moete noa de Kringloopwinkle! En kée n stik mét n otobuus kunn doen, en
de réeste te voete, en kée der wel lange over gedoan, moa k zyn ier
oalyk né! En binn n eurenoalf komt myn gebeursvrouwe my oaln, dus doa
moe k ny mée inzittn!'
En door haar tranen heen lachte ze naar
me en ze greep naar mijn armen en ze zei: 'Goh, ge goa t oalichte
geloovn zeekre? Uk zegge da k ier géern komme?' En toen liet ze me los,
nam de tas op die ze had neergezet en zei: 'Kyk, en kée nog n poar
diengn méegebrocht voe of te geevn…'
woensdag 27 april 2016
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten