Het was dit jaar mijn beurt om haar
naar het kerkhof te escorteren.
Het rook er naar zeep en bleekwater,
er was een grote schoonmaak aan de gang.
'Het is waterkoud' zei ze, en ik huiverde
toen ze haar verkleumde hand
tegen mijn wang bracht.
Er stonden bordjes met kennisgeving
van tot ontruiming gelastende ambtenarij.
Zo bleek dat aan het verbond tussen
haar ouwelui alsnog een einde kwam.
Ook bij een broer en enkele zussen
werd het contract eenzijdig opgezegd.
'Het zal mollenjongen regenen'
zei ze, terwijl ze in de verte staarde.
We ontweken donkere plassen
tussen verstarde, anonieme graven.
Een oude treurwilg hield
zijn wortels bovengronds.
Toen ik haar terug reed, liet ze
me stoppen bij een bakker.
'Verbrand mij maar' zei ze, en
nam een hap uit een éclair.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
1 opmerking:
Dit fraaie stukje, Rinoceros,
Schonk me de ingeving even dag te gaan zeggen aan ma en pa, op het kerkhof. Wandelend, onderweg er naartoe, kwam ik jou tegen, toeterend en zwaaiend achter het stuur van een donkere Peugeot. Oh wonder der toevalstreffen!
Op de gedenkzuil bij de strooiweide een kiezelsteentje nagelaten. Het vorige was alweer verdwenen. Door een zwarte kraai, of door een overijverige kerkhofambtenaar? Wat hebben ze nog meer gemeen, die twee?
Tot ergens onderweg, Kadee.
Een reactie posten