Nog Honderd Dagen, En Wat Dan?

Ik had nog één en ander moeten opzoeken na sluitingstijd. Op straat leek er een oorlog aan de gang. Pas na een tijdje drong tot me door dat de luidruchtige knallen in de verte van ongeïnspireerde studenten met voetzoekers afkomstig waren, zichzelf en omstaanders als waanzinnigen toe takelend met markeringsstiften in allerlei verschillende kleuren. Een substantie waarvan de sporen na een week schrobben nog niet verdwenen waren, en eigenlijk bedoeld voor het merken van koeien, varkens en schapen.
Ik tikte de naam van een auteur is. Obscure, allang uit de winkelrekken verdwenen boeken waar iemand vanuit een diep en onbestemd innerlijk gemis al een eeuwigheid naar zocht. Een merkwaardige kronkel in de bovenkamer had de zoekende er gaandeweg van weten te overtuigen dat het leven draaglijker zou worden dankzij dit ene, jammer genoeg onvindbare boek.
"Je zult ze zien komen", zei een oudere collega, aan het gefronste voorhoofd en de kennersblik te oordelen al duizend jaar ten dienste van Het Boek, "als ze horen dat je ook tweedehands aanbiedt."
Hij had het me voorspeld.
Een uit de krant gescheurd stukje papier, waarop titel, auteur en een in onbruik geraakt isbn-nummer vermeld stonden, of een vage krabbel op een verfrommeld, liefdevol opengestreken post-itje, en af en toe zelfs hele boodschappenlijstjes; memorandums van uit druk genomen, door god en uitgevers verlaten geschriften. Troostende, als talismannen gekoesterde kattebelletjes - alweer bezig tot stof te vergaan door het jarenlange, onaangeroerde verblijf in portefeuille's of handtassen, zomaar pardoes uit hun winterslaap gewekt, in shock verkerend door het onverwacht felle daglicht. Voorzichtig werden ze opengevouwen, en zelfs dat kon in een aantal - tot schrijnende toestanden leidende - gevallen niet verhinderen dat ze verpulverden voor ze gelezen konden worden.
Die hoop in de ogen van een klant!
Wie weet had de nieuw beginnende boekhandelaar ze wel ergens voor een zacht prijsje staan, er als dom groentje geen idee van hebbend wat hij in huis had.
Tot mijn grote verwondering en dankzij de digitale snelweg, kon ik algauw enkele burgers een paar tellen lang gelukkig maken.
Het boek van Bod Pa. De Bekentenissen van Barney. De Verhalen van Tatjana Tolstaja. Op virtuele schattenjacht, alsof het de normaalste zaak van de wereld was, en dat terwijl ik me midden in een veldslag bevond; aanhoudende explosies, al dan niet gecombineerd met geroep en getier, en een zeldzame keer ook brekend glas. Genoeg om zich een levendige voorstelling te kunnen maken van hoe de huisbewaarder van de bibliotheek van Alexandrïe zich ooit moet hebben gevoeld.
Later bleken de gesneuvelden in dit drama enkel lege fruitjeneverflessen. Collateral damage. De oorlog op zijn kleinst. Misschien probeerden de studenten op deze dag hun kwetsbare positie in de toekomstige maatschappij te benadrukken. Nog honderd dagen, en wat dan? Een vorm van protest om wat hen nagelaten werd. Maar meer waarschijnlijk waren zij zich in het geheel niet bewust van de symbolische waarde van hun actie.
Soms brengen scherven geluk.