WILDE LIEBILLN

Ne vrydagoavnd roend n elvn. De toafels woarn bezet, n toog zat vul en in t middn stoend r n bende volk. G oarde oal oale kantn véel toateringe, en nu en ton minsn lachn. Kléene lachskes, korte lachskes, lange lachskes en zels ne kée ne skruwle moa die éegluk wok ne lach wos. De keukne wos upgekuust. K a de frigoos angevuld, en k kwoame van Jackie McLean en Gene Ammons en k gienge lanst Lou Donaldson en Les McCann noa Jimmy McGriff en Grant Green. D joenges bachtn toog an oales oender controle, en k liepe juste deur de café ut r ne vint in z ne trainienk binn kwam. Roend ooletwée zyn oarms at n bandeke mè n lampe da flikkerde. K a die vint nog noais gezien moa an z ne blik zoage k da t n my zochte. K liepe noar em toe en je pakte myne noarme vaste en je zei: ‘Joengne, joengne, ze zyn ier buutn n twien an t doa sloan, ge goa moetn de poliesje belln, z goan n doa sloan, z goan n doa sloan!’ en je droei em omme, en je kéek verskrikt noa de deure.
‘Woa?’ vroege k. ‘Wel, ier voa de deure!’ Zyn luchtjes flikkerden zenuwachtig.

Jah myne oarme goe vaste en t ei géen deugd moa k trokke my nie weg, en we liepn toape noa buutn. Ze stoenn roend em, joenge gastn mè gloazige blikkn moa ze zoagn uus komm en t liepn der direct oal n déel weg. En ton zette de réste wok an, t skipte nog éen n gat in de lucht en ze woarn weg. T woarn lafoards, ze woarn mè n héle bende binst da wieder moa mè twéen woarn. K erkende de mins die upgekruld up de groend lag, oal is t dat n zyn andn roend zyn oofd ield. Twos Marnik.

‘Moa Marnik toch’ zeie k, n bitje lullig éegluk, en k zoage oe da de vint in zyne trainienk - toen dat n oarde da k de mins die up de groend lag kende - weg liep. Achternoa ak der spyt van da k em nietn getrekteerd a want t wos lik t verskot van z n leevn gewist. Moa je wos te rap weg.
‘Woa zyn ze, die laffoars, is t oal da ze kunn?’ riep Marnik die ommédekée in bewegienge kwam en k ielp em rechte stoan. K weete t, t wos doenker moa éegluk zag n der nog goed uut – zyn lippe wos wel geskeurd, en j a ne krabbel up zyn voaroofd en zyn linkerooge zat dikke – moa t a veel erger kunn zyn. K kéeke kée noar em, je stoend doa mè ne dwoaze grijns – zukkne vint! Myn voader at n moetn zien, j ienk zeggn: ‘J is dubbel gelet’. Je zei da van minsn die n kasse an voe bokseur te zyn. Marnik a zukkn kasse. Gelukkulluk wos t oo fong ne froaie kirle, moa je kost nie teegn drank. Allez, t is te zeggn, ut n em sméet en ut n over n grenze gienk, kost n nie mée stoppn en tenn de reke kost je d r ton géen weug mée mee wan je droenk ut oal deur mekoar.

‘Kom’ zeie k teegn Marnik, komm binn ne kaffie drienkn, en wost ne kée joen oanzichte’. Moa je lachte en je zei binst dat n mè ne vinger wées oal woa da ze weggeloopn woarn: ‘Moet ne kée goed ortn: ge meug noais, noais, NOAIS! benoald zyn van de wilde liebilln!’ En je bléef lachn, en ton zoage k dat n éegluk oal goe zochte wos. ‘Goan we ze were goan pakkn?’ ‘Wie?’ vroege k. ‘Wel! Oal die gastn in Billy Jean né!’ zei t ne. Da wos ne café een poar uuzn vodder woa da w legendarische tydn meegemakt éen mè Fredje, moa we goan doa nu nie over begunn, da s voe ne noaste kée. Ten de reke liet Fredje zyne café over, en van ton voars gieng t niveau zere noa beneen. Je gaf my ne djok, ‘goan we ze pakkn?’
‘Wuk is t r wel gebeurd da z achter joe zittn?’ vroege k. Je kéek noa my, je begoste were te lachn en zyn oogn vieln toe, en k moest em vast oenn want je wankelde up zyn beenn. ‘Ge moet ortn!’ zei t ne. ‘Ge meug noais, noais, NOAIS! benoald zyn van de wilde liebilln!’

K koste my oal perfect voarnstelln wuk dat r gebeurd wos. Je wos verzekers begunn zoagn, rekesteekn of dubbelzinnige upmerkingn moakn, en héel woarskynluk at n were zyn andn nie kunn tuus oedn - t wos ne gezoende joengne moa nie oaleman is doamee gediend. ‘Kom’ zeie k, ‘drinkt éest ne kaffie da je der n bitje deur komt’ moa j oenderbrak my ‘K goan ze goan pakkn, k goa ze goan pakkn, ge peist toch nie…’ en je waggelde mè groate stappn van my weg richting n Billy Jean en t deurde n ende moa k oarde ommédekee muziek, nuja, t wos méer kaboal, in de verte - n poar secoenn lange - en ton viel t were stille. K gienge noa binn. K zoage em nie géern goan, moa kende em oal n bitje: der wos niemand in stoat voer em teegn t oedn. Moa k woare der nie gerust in, ge meug gy nog zukne n béer zyn, u ze mè genoeg zyn moej gy ploain, en k moete zeggn da k die noavnd toch nog een héel ende mè da voarvool bezig gewist zyn.
Een poar doagn loatr kwam n were binn, en éegluk zag d r redeluk goed uut voe n twie die zoa teegn z ne kop gét a. En vele kost n der nie van voars vertelln, wan je wiste der nietn mée van.

Joarn loatr zat r ne geméenschappelukke moat by uus an toafle, en m an t over Marnik. Dat n intussn getrouwd wos, kindjes a en véle gekalmeerd wos. Je vertelde dat n ne kée mè Marnik en zyn vrouwe wos goan fietsn. En da Marnik up bepoald moment oal fietsn lik éen die deure sloeg roend em wos begunn sloan en in éne keer oenderd meter vodder wos. Zyn vrouwe lachte. ‘Verzekers een liebillle’ a ze gezeid. Een liebille! ‘Moe kée peizn’, zei ze, ‘en t is blykboar n twodde van ut n nog kléene wos: j is em van nietn en niemand benauld, buutn van wilde liebilln...’