BESCHEETN

K woare an t wandeln mé Toets en k moeste peizn
an ne kée up Watou, oal n héel ende geleen
N tyde da Claus d r voarn zorgde dat de terrasse
van T Hommelhof groate klasse uutstroalde...
T wos ne vrée skoan n dag en k stoene
n twoasn by ne boam t ortn noa nen dichter
die vanuut de kruune mé n plechtige stemme
up zyn gemak héle reekn voarn las

Vanuut myne n éne n ooghoek zoage k twée wuvekes -
elk n roas-grysde pérmenante -
dichter komn, mé kléene stapkes, oarme in oarme
K concentreerde my were up miene n boam,
en ton oarde k d éne teegn d andre feezeln:
‘Déen ken t r van wei!’,
en ze skuufelde lichtjes tussn eur tann

K besefte da k doa verzekers wel n bitje
bescheetn stoene: pieleboet rechte,
mé myne n éne n oarme gekruust
en mé da t and de elletuute
van myne n andre n oarme vastoend,
zodoanig da k mé m n ander and
myne kinne koste stuttn

Toch woare k mé de slag in me gat gebeetn,
en nog ny weetnd wuk dak gienge werezeggn
droeie k my oliek - want k koste dat toch ozoa ny loatn -
en ton zoage k oe da ze t oveke van ne beweuner
doa vlak by an t bewoendern woarn;
t ges skoane gemillimeterd, diep groene
(géen roste spriete te ziene)
en overoal eevn lang...