BOEDIEST

Het was de heetste dag van het jaar, de wereld stond in brand en ik werd aan de kassa gevraagd. Daar trof ik een klein stokoud, mager dametje dat me stond op te wachten. Ze droeg een kleedje met een art deco motiefje dat ondertussen zelfs voor onze retrohoek te gedateerd was, en haar hoekige vormen leek te accentueren.
Aan haar knokige hand had ze een sproeituig op wieltjes.

‘Menere, ik é zuk éen tuus zoender wieln moa ké kik nie veel gén macht mée… Dat ier zoe idjoal zyn, moa ‘k moetn ton wel zekers zyn dat ’t nog marcheert, verstoajt?’

Ik knikte en samen liepen we naar buiten, de parking op. Ik pompte een tijdlang, drukte de sproeiknop in maar er gebeurde niet veel. Auto’s reden op en af, het was kort na de middag en het leek of de zon een oud record probeerde te breken. Ik pompte, zweet parelde langs m’n slapen.

‘Pffft, pffft’, deed het ding ineens en er kwam een klein, verlegen straaltje tevoorschijn.
‘Oeie menere…’ zei het vrouwtje geschrokken, ‘’t Is lik manneke Pies!’

We lachten, en ik pompte nog wat verder op. Toen ik de sproeiknop opnieuw indrukte sputterde het ding al iets heviger en ik mikte op een eenzaam sprietje gras dat tussen twee tegels omhoog stak.

‘Goai da oenkruud woater geefn te?’
‘’k Peise da da gesprietje grootn dust ét in die itte.’

‘Nen boediest’, mompelde het vrouwtje.
‘Miskien ne noolvn…’ relativeerde ik.
‘En woarom gene heeln?’
‘Omdak d r ton nevenst zoe n zittn, en nie mée rechte zoe stoan’ zei ik.

Ze keek me peinzend aan. ‘Ge zie gie een bitje lik oe da miene vint wos’, zei ze. ‘Mos da wos wel ne heeln boediest.’

Ik pompte nog een tijdje, drukte de sproeiknop in, en toen begon het toestel plots te sputteren. Het bleken de laatste stuiptrekkingen van vastgekoekt vuil want een mooi vernevelde straal vulde ons gezichtsveld. De aanblik alleen al zorgde voor verfrissing en ik zag hoe haar ogen verheugd oplichten.

‘Allez how, k goan da spel kopen’. We liepen de winkel weer in, en ik leverde het ding af aan de kassa, wenste haar er veel succes mee en maakte aanstalten om weg te lopen. ‘Wachtte’, zei ze, ging in haar handtas en haalde er een envelop uit die ze me toestak.
‘Omda j ne goe kérle zyt’, glimlachte ze.
‘D r zit toch géen geld in é?’ zei ik een beetje beduusd, ‘Want da meuge k nie anvéren…’
‘Je zy gie nog van n goe joar gie! Kben kik moa ne n arme mins wei!' Ze lachte en nam mijn arm vast, alsof ze steun zocht en schudde haar hoofd. 'Ninint, t is een twodde da miene vint olsan bie em adde en nu en ton an n twien gaf dat n teegnkwam. Tis de latste da k nog é.’

Ik nam de envelop in ontvangst maar kreeg op datzelfde ogenblik opnieuw telefoon. Ik zwaaide nog eens naar haar terwijl ik pratend in het toestel verder liep. Toen ik even later in mijn bureau arriveerde bekeek ik de brief die in de envelop stak.