RESET

Hij keek naar de klok die in het midden van de hal hoog aan een muur bevestigd was, goed zichtbaar vanuit alle richtingen. Het was vijf voor één. Nog vijf minuten en zijn shift zat erop.
Soms vloog de tijd voorbij, als alles goed functioneerde en de machines de aangeleverde grondstoffen gretig verwerkten. Spoelen dienden vervangen te worden aan een razend tempo, en tussendoor moest er gecontroleerd, gesorteerd en verpakt worden. Computers registreerden iedere beweging. Als er een automaat uitviel, ging er een lampje branden in het bureau van de ploegchef. Na tien minuten kwam er een mechanische stem uit de machine om te informeren wat er aan de hand was. Alsof ze het niet wisten. Met die camera's was er weinig dat hen ontging. Om nog over 'de vlieg' te zwijgen, zoals het kleine, gevreesde spiegelballetje dat tussen de muren van de fabriekshal stuiterde door de arbeiders werd genoemd en waarvan ieder spiegeltje de reflectie daarboven in de controlekamer weergaf op een scherm. Als nooit voorheen spanden machines en oversten samen.

Terwijl het gevaarte in werking was hoorde de bediener verschillende parameters in het oog te houden en machine-onderdelen terug af te stellen naargelang de afwijkingen die elke nieuwe spoel ten opzichte van de vorige vertoonde. Echt moeilijk was het niet, voor iedere bewerking duwde je op reset. Reset was het toverwoord.
De verschillende operators van uiteenlopende origine hadden een haarnetje op en hosten in papieren jassen rond de brullende machines. Ze hielpen elkaar waar mogelijk, als huurlingen die een uitputtingslag leverden; men vs machines.
In de deuropening van de kleedkamer stonden hun collega's van de namiddagploeg in hun werkkledij zichzelf op te peppen, klaar om over te nemen. Alle papieren waren ingevuld en de controles afgewerkt. Zo dadelijk kon hij deze surrealistische plaats die dag en nacht, zeven op zeven, in het daglicht baadde met een gerust gemoed verlaten en terugkeren naar de bewoonde wereld. Soms dreigde je hier te vergeten dat er daarbuiten nog iets anders was. Vooral als je hopeloos in de shit zat, en dat grote metalen monster niet mee wou werken, uit balorigheid of metaalmoeheid vierkant draaide. Dan was er geen haar op zijn hoofd die er aan dacht dat het waaide, of koud was, of dat de zon scheen. Eén ding stond vast, hier wou hij niet zijn als de wereld verging.

Hij nam zijn fles water uit de metalen kast met reserve onderdelen, zette ze aan z'n lippen en keek naar de klok terwijl hij enkele grote slokken nam. Vijf voor één. Hij schroefde de dop op de fles, stak ze in z'n tas en keek nog eens naar de klok. Het was duidelijk dat ze stilgevallen was. Wat een moment om op te geven! Ieder ogenblik verwachtte hij het signaal te horen waarop de twee ploegen stilzwijgend wisselden. Het moment waarop de last op verse schouders overging. Hij keek om zich heen, maar niemand anders leek te hebben opgemerkt dat er in de grote wijzerklok geen beweging te bespeuren was. Het moest een mechanish defect zijn, het kon toch niet dat die dingen nog op batterijen werkten. Het verlossende sein liet op zich wachten. Hier klopte iets niet.

Elke spoel was goed voor een vol kwartier en de laatste, die hij er om iets minder dan tien voor had opgezet, liep af. Hij overwon zijn tegenzin, wist dat het gevoel van onrecht kleinzerig was en met een automatische reflex verving hij de rol, en startte een nieuwe cyclus. Ook de andere operators vervingen de lege spoelen en gingen verder met hun werk. Het bureau van de ploegchefs aan het eind van de fabriekshal lag bovenaan zodat ze alles met een oogopslag konden overzien. Omgekeerd kon ook de operator zijn directe overste in de gaten houden. Zijn chef stond met zijn jas aan tegen de hoofdman van de namiddagploeg te praten. Ook de collega's die het hier straks zouden overnemen, waren in gesprek en maakten vooralsnog geen aanstalten om naderbij te komen. Hij staarde naar de zopas ingeworpen spoel die ook alweer zijn eindpunt naderde, terwijl hij de nodige controles bij de vorige nog niet had afgewerkt. Wat was er verdomme aan de hand? Hij haalde zijn mobieltje uit zijn tas, voorzichtig, want het was verboden om je gsm bij je te dragen. Hij klapte het toestel open, voorovergebogen in een kast zodat hij uit het zicht van de camera's bleef, en keek ongelovig naar de cijfers op het kleine scherm. Vijf voor één.