Een kleine dertig jaar geleden ging ik op een gezegende dag naar de Billboard in Roeselare en kocht er 'Room to Roam' van The Waterboys op cd.
The Waterboys waren toen nog niet dat instituut dat ze vandaag geworden zijn, maar een stelletje jonge, zoekende muzikanten. Niet voor een gat te vangen leidde hun muzikale reis, die zijn wortels had in de new wave en punkrock, via country en blues tot diep in de Keltische folk.
Toevallige ontmoetingen onderweg resulteerden in tijdelijke collaboraties en een bont, getalenteerd gezelschap, stuk voor stuk bezielde, multi-instrumentalisten die niet bevreesd waren voor een experimentje min of meer. Avonturiers, die muziek aten en ademden en elkaar - in de nasleep van de Fisherman's Blues tour, de concertreeks die volgde op het vorige album - op het podium opzweepten tot een grandioze muzikale orgie.
Het ensemble bestond uit de oorspronkelijke Waterboys uit die tijd, met Steve Wickham op viool, Ant Thistlethwaite op de sax en de mandoline, Trevor Hutchinson op de bas en Mike Scott op piano en gitaar, aangevuld met fluitist Colin Blakey, drummer en percussionist Noel Bridgeman, en de piepjonge, accordeonsensatie Sharon Shannon.
The Waterboys waren toen nog niet dat instituut dat ze vandaag geworden zijn, maar een stelletje jonge, zoekende muzikanten. Niet voor een gat te vangen leidde hun muzikale reis, die zijn wortels had in de new wave en punkrock, via country en blues tot diep in de Keltische folk.
Toevallige ontmoetingen onderweg resulteerden in tijdelijke collaboraties en een bont, getalenteerd gezelschap, stuk voor stuk bezielde, multi-instrumentalisten die niet bevreesd waren voor een experimentje min of meer. Avonturiers, die muziek aten en ademden en elkaar - in de nasleep van de Fisherman's Blues tour, de concertreeks die volgde op het vorige album - op het podium opzweepten tot een grandioze muzikale orgie.
Het ensemble bestond uit de oorspronkelijke Waterboys uit die tijd, met Steve Wickham op viool, Ant Thistlethwaite op de sax en de mandoline, Trevor Hutchinson op de bas en Mike Scott op piano en gitaar, aangevuld met fluitist Colin Blakey, drummer en percussionist Noel Bridgeman, en de piepjonge, accordeonsensatie Sharon Shannon.
Eind 1989 gingen ze met z'n allen samen wonen in Spiddal House, in het Ierse County Galway, waar The Waterboys eerder het 'Fisherman's blues' album opgenomen hadden. Vier maanden lang zouden ze er - begeesterd door dat ongerepte landschap daar in het westen van Ierland, de magie die in en om het oude landhuis hing, en volledig in de ban van de Keltische cultuur - jongleren met polka's, zeemansliederen en traditionele folk. Daarbovenop een flinke scheut psychedelica; Sgt. Peppers van The Beatles en Donovan maakten deel uit van de vaste soundtrack tussen de repetities en de opnames door. Er werd gegoocheld met achterwaarts afgespeelde geluidsfragmenten, gespreksflarden, lachende menigtes, geroezemoes in een pub, een Dixieland-band, meeuwen en aanrollende golven, in combinatie met die aangrijpende, romantische teksten van Mike Scott die er zijn zuiverste stemgeluid voor boven haalde. De schepping heeft de tand des tijds met glans doorstaan en is tot op de dag van vandaag nog steeds het album in mijn collectie waar ik het gelukkigst van word. Hoog tijd om de vinylplaat in huis te halen, dacht ik…
Geen opmerkingen:
Een reactie posten