DE CORONA VAN 2 APRIL IN EEN NOTENDOP

Na de bijna bevlogen toespraak van Jambon gisteren, zitten we op het topje van onze stoel om er weer in te vliegen. Maar we moeten nog eventjes rustig blijven.
Hoelang, daar hebben we het raden naar, vooral nu de sterftecijfers weer verontrustend stijgen.

Dus bladeren we nog maar eens in de krant, in dit geval De Standaard, die eigenlijk net zogoed 'De Corona' zou kunnen heten. Zesendertig pagina's van de achtenveertig worden gewijd aan de crisis en de gevolgen ervan. Bij de resterende pagina's reken ik de puzzelpagina, de pagina met strips en colofon, de twee pagina's met de tv programma's voor vandaag, de sportpagina en de pagina met kennisgeving van overlijdens - hoewel die laatste twee, au fond, ten dele ook over het virus gaan.

Ik lees dat er zonder maatregelen momenteel meer dan 91.000 doden zouden te betreuren zijn in België, maar ook dat we wereldwijd op de derde plaats staan wat betreft het meeste aantal doden per miljoen inwoners.
Dat Maggie de kop van jut is in de mondmaskersaga die maar blijft voortduren. We wisten al dat haar onervaren collega geblunderd had bij een recente bestelling, en dat een voor noodgevallen bedoelde voorraad RRP2 maskers in zo'n slechte omstandigheden bewaard werd dat men ze twee jaar geleden diende te vernietigen, en helaas, niet opnieuw aanvulde.
Iemand zal daar op een dag voor opdraaien.
Maar wie dacht dat er momenteel eendracht zou zijn temidden deze crisis, nu er gefocust moet worden op het zoeken naar allerlei oplossingen en er vooral goodwill nodig is, lijkt eraan voor de moeite. Er zullen koppen rollen, corona of niet, nu ook de politie dreigt om te staken als er niet snel maskers beschikbaar worden gesteld.

Verder valt er te lezen dat het leger gisteren voor het eerst ingeschakeld werd voor het vervoer van patiënten wegens overvolle ziekenhuizen in Limburg.
Dat de familie van het twaalfjarige meisje dat stierf, diep teleurgesteld is en zich aan hun lot overgelaten voelt; dat verdomde rotvirus laat het voorkomen dat jonge besmette mensen geen risico lopen waardoor ze geen prioriteit vormen, en slaat dan alsnog op lafhartige wijze toe.
Ernaast: dat mensen die alarmerende ziekteverschijnselen gewaar worden, nalaten om zich naar de spoedafdeling te haasten; de enen om geen overbelasting te veroorzaken en de anderen uit angst om besmet te worden. Waardoor velen ernstige complicaties oplopen, soms zelfs met de dood tot gevolg.
Ik lees dat er een wildmarkt voor tests om een besmetting vast te stellen is ontstaan: meer dan tweehonderd soorten automatische tests zijn momenteel beschikbaar.
Goed nieuws, ware het niet dat door een nijpend tekort aan bijproducten in het labo van het UZ in Leuven 85% van de tests nog steeds manueel moet gebeuren, wat veel meer mankracht en tijd vraagt.

BNP Paribas Fortis probeert, na een reeds geslaagde poging in 2008, om zich opnieuw tot arrogantste van de klas te laten kronen door in volle crisis aan te kondigen om zichzelf nu dividend uit te keren voor het ronde bedrag van 1,9 miljard euro, hoewel de Europese Centrale Bank opgeroepen heeft om voorlopig geen winst uit te keren maar het geld beschikbaar te houden ter ondersteuning van de economie.
Op de linkerpagina staat dan weer dat Jambon gisteren, toen hij een nieuwe reeks maatregelen bekend maakte - tot ieders verrassing - wereldleiders als John F. Kennedy en Nelson Mandela citeerde, mannen die voor eendracht en samenwerking pleitten. Het is de pil die moet vergulden dat Jambon de dag voordien als Vlaams minister van Buitenlandse Zaken koos voor onthouding - een eerder symbolisch protest - tijdens de stemming over het vrijmaken van Europese noodfondsen bedoeld voor de zwaarst getroffen regio's door het coronavirus, dit evenwel zonder overleg te plegen met zijn regeringspartners.

In instellingen worden jongeren gek en boos op iedereen, en voelen zich oneerlijk behandeld door de strenge maatregelen.
In het algemeen slapen we slechter, zitten elkaar voortdurend op de huid - figuurlijk dan - zijn eenzaam of dreigen ter hervallen in oude verslavingen. Voor anderen is meer tijd voor elkaar en de kinderen dan weer iets positiefs.
Er is een hoopvol verhaal, van een man die al wat achter de kiezen had toen corona er nog eens bovenop kwam, maar die begin deze week naar huis kon.

Daarna is er een luikje 'na de crisis' waarin deskundigen proberen te voorspellen hoe ons leven er straks zal uitzien: we gaan elkaar minder of zelfs geen handen meer geven, ongerust opkijken telkens we iemand horen niezen, meer thuiswerken, meer gebruik maken van videoconferenties, onze schoenen uitdoen als we bij vrienden op bezoek gaan en gemakkelijker een mondmasker dragen als we ziek zijn en toch boodschappen moeten doen.

Trump heeft zijn versie nogmaals aangepast, misschien komt er ooit nog een boek van, Orban doet een gooi naar het woord van het jaar met 'coronadictatuur', en de VN noemen het virus de grootste uitdaging sinds de tweede wereldoorlog.
In Bangladesh dreigen miljoenen arbeiders in grote problemen te komen nu westerse modeketens hun geplaatste bestellingen weigeren te betalen, en vanuit de Griekse vluchtelingenkampen, waar 20.000 mensen langs alle kanten ingesloten zitten op een plaats die voorzien is op 3.000 migranten - in de steek gelaten door god en heel de wereld, kunnen we de komende tijd de vreselijkste beelden verwachten.

In enkele filialen van Delhaize braken er spontane stakingen uit toen bekend werd dat de coronapremie geen 1.000 euro zou bedragen zoals in Frankrijk, maar slechts 450, en de bouw ligt bijna voor de helft stil. Gelukkig staat ons geld dankzij het garantiefonds veilig op de bank. Best wel handig als je betrapt wordt wanneer je zonder geldige reden de weg opgaat: de politie heeft een terminal bij zodat je de boete van 250 euro meteen kunt overmaken.
Dikke Freddy heeft dan weer een idee om aan centen te komen en stelt voor aan Alexander De Croo om toch nog eens goed te schudden aan de boom met 700 schatrijke Belgen wiens namen op onverklaarbare wijze in de doofpot verzeild raakten nadat er nochtans een grootschalige belastingontduiking aan het licht kwam dankzij de Panama Papers.

Op de laatste pagina getuigt een huisdokter over zijn vrouw die als verpleegkundige werkt, hoe ze 's avonds elke keer weer naar het front trekt, een ware nachtmerrie. Over de onvoorspelbaarheid van de ziekte, en hoe stabiele patiënten plots een doodstrijd leveren. Over hulpeloosheid, beproevingen, oververmoeidheid en dat de hel bestaat: de dienst intensieve zorg.
En tot slot wijst de Nederlandse schrijver Ilja Leonard Pfeijffer er ons vanuit het noorden van Italië op, dat de stilte niet went.

Ziedaar, voor u: 'De Corona' van 2 april in een notendop.