MONSTERS

De wereld brandt langs alle kanten. De vluchtelingencrisis, het milieu, het coronavirus. Het lijkt alsof we in een spiraal zitten die steeds sneller draait, richting afvoerputje.
We hebben dringend regeringen nodig, overal ter wereld. Ernstige mensen die elkaar de hand reiken en proberen om samen, in het belang van onze aardbol en alles wat er op leeft, de juiste beslissingen te nemen. Die op zoek gaan naar oplossingen voor de problemen in de samenleving. Die ernaar streven het leven voor alle levensvormen leefbaar te maken. Die proberen om te verzoenen waar er verdeeldheid is, zodat er geen onnodig leed berokkent wordt.
Er is een grote kans dat u die dit nu leest, zit te grinniken. Of kwaad wordt omwille van zoveel naïviteit. Misschien bent u al gestopt met lezen.

Lang geleden keek ik bewonderend op naar hoe de grote mensen alles goed geregeld hadden. De maatschappij waarin we leefden, de wereld, hoe we het grote universum onder controle hadden. Een droombeeld dat afbrokkelde toen ik opgroeide en ouder werd; de funderingen onder alle verwezenlijkingen zakten één voor één weg, tot alles nog met ogen en haken aan elkaar hing. De dag dat het laatste beetje pellicule wegsmolt en er niets meer overbleef van die illusie, is ondertussen ook alweer een hele tijd geleden.
Het heeft me niet bitter of ongevoelig gemaakt of tot een gefrustreerd wezen getransformeerd zoals zoveel mensen van mijn leeftijd of ouder. En ik lees nog steeds de krant.

En in iedere krant van de laatste weken lijken we op het diepste punt aanbeland. Elke dag worden we gewezen op die miljoenen mensen die als speelbal dienen voor een machtsstrijd tussen mogendheden. De wereld kijkt werkeloos toe hoe ze dag na dag worden afgemaakt door mensen die de geschiedenisboeken zullen ingaan als de grootste monsters van deze tijd. Boeken die we later hoofdschuddend zullen lezen. Wie de barbaarsheden ontvlucht, komt in een nieuwe hel terecht. Ze zijn nergens welkom en worden overal als paria's behandeld. Want iedereen is bang dat hij of zij zal moeten helpen, bijdragen, iets zal moeten afstaan. We zijn allemaal zo verschrikkelijk bang om iets te verliezen.

Als twintiger werkte ik in een fabriek met een oudere man die een eenvoudig theorietje over de mensheid had. Volgens hem kon je ze in vier soorten indelen, het betrof een combinatie van intelligentie en goedheid.
Zo had je goeie maar domme mensen. Zij stonden op de vierde plek, de laagste trede van de ladder. Ze vormden het ideale kanonnenvlees in tijden van oorlog. In tijden van vrede lieten ze de fabrieken optimaal draaien.
Een trapje hoger had je de slechte domme mensen. Deze mensen bereikten iets meer in het leven, omdat ze geen scrupules hadden. In gunstige omstandigheden slaagden ze er zelfs in om kleine criminele imperiums te creëren en veel leed aan te richten vooraleer hun roemloze ondergang, mede dankzij de goeie slimme mensen, die op de tweede plaats stonden.

Deze mensen dachten na over de wereld en probeerden er, tegen beter in, een betere plek van te maken.
Soms beperkte dit zich tot hun directe omgeving, maar evengoed bevonden zij zich aan het hoofd van organisaties die poogden om iets uit te maken in het grotere geheel. Het kwam erop neer dat ze de enigen waren die in staat bleken om druk uit te oefenen op de laatste groep die op nummer één stond, jammer genoeg tevergeefs. Hij vond de goeie slimme mensen de grootste losers van de vier. Gelukkig bestond de kans dat ze dankzij frustratie muteerden, en tenslotte deel gingen uitmaken van de slechte slimme mensen.
Want dit was de groep waar hij naar opkeek.
De groep die alle anderen manipuleerde en het verste kwam. Misdadigers die, vrij van een moreel kompas, in alle richtingen probeerden om hun macht en positie uit te breiden. Zij waren de groep die de massa domineerden en de wereld regeerden.

Een beetje simplistisch misschien, maar tegelijk is er iets van aan. De wereld van vandaag lijkt in handen van narcisten en dictators die erop uit zijn zoveel mogelijk buit binnen te halen.
Het punt is, we zijn gewoon eeuwige amateurs die steeds weer in dezelfde vallen trappen of putten vallen. We onthouden en leren niets. De wereld draait op testosteron en geld.
Ondertussen lees ik de krant en bloedt mijn hart.