zaterdag 20 juni 2015

PRYS

“Ge goa joe doar
olyk ny deure loatn doen zeekre!”
zei de moedre teegn eur dochtre
in wiens koamre ze n gedicht
van my gevoen a


“Oal die zéevre, k durve weddn
dat n voe ieder meiske
van die gedichtn skrieft
Ge moet oal die parlee ny geloovn,
en ge zyt doa vet mee,
mé ne dichtre

Ge zoe beetre éen pakkn
die n twuk mé z n andn kan
in de plekke van
éen die t goe kan zeggn!
Da zyn van die poaliengn;
ze smytn ne tettienk up de ruttle
in d oope dat r ne vissel byt”

Ze kéek noar eur dochtre
en ze skudde eur ooft
en ze zei: “gie dommelutte”
want ze zag da ze te loate wos,
de vis ad oal gebeetn

PECH

Vandaag moest ik remmen voor een duif die overstak
Ze liep op haar gemak over de maccadam en ze zat net
Op het andere vak toen ik naast haar tot stilstand kwam

Ze schommelde als een bejaarde vrouw met reuma
Het type dat niet opzij kijkt als ze een oversteekplaats kruist
Voor wie de openbare weg oplopen vanzelfsprekend lijkt


Maar niemand van de tegenliggers die tijd of meelij had
Want het was geen vrouw met reuma, het was een duif
Een duif die overstak, en er lag niet eens een zebrapad

ZOOMRE IN DE COMBI

Soms moe k nog ne kée peizn an de Combi,
oe da w doa zoatn up n noede taboerette
up uus gemak t middn de zoomre,
liefst overdag met de deure oopn
en de ruute toet oavege omoge
en de zunne die binn viel up de meur


Toantje, groatemoagre, met n witteke voa z n neuze,
de paras die olsan an t bieljarn woarn
teegn mekoar of teegn Schelle en Huplyk,
of wos t teegn Stoffel en Tjoale
T wos te warme voe ruuze te moakn en de fliekn
passeerdn troage mé under zunnebrils an

Noa buutn kykn of de pitjes telln
in n toog van oal de sigarittn die neevnst
de sanderjees woarn gevoaln
Verdooln in ne skilderie van ne Mexicoan
die ier joarn geléen n weke geweund a
en nog ookn ny weetn wuk daj d r van moeste peizn

De grammatschn daj makte uj wilde bestelln
an Daisy die moa ne meter verre zag
binst da j orte noa Fela Kuti of Linton Kwesi Johnson
Oaleman wos up reize en Sirre lag boovn
en Obelix, zyne bouvier, lag te bloazn in de skowte
binst dat t stof in de zunne uus in doolinge danste

BIENA T ZELSTE

K passeerde woa
da k als kiend geweund a
en oales wos nog t zelste:

T uus met de twée garoazjn,
de stroate en de meulne,
de boerderie (die schier up involln stoat)
T fyn stretje noa de platse
mé oalverwege de platteau over de beke
(woa da k in d ofdoalinge n kée
myne droai gemist ée mé de velo;
n éeste kée da s my éen genoaid)
De kerke, t frietekot, t kleen skooltje

Moar up de platse wos t r nu wok
ne supermarkt, appartementn, ne nachtwienkle,
en de stroatn woarn juust érrangeleid,
en langer, bridder, grodder

De bibliothéke up noek éek ny gevoenn,
héel da gebouw wos weg
en oal de boomn en t groen
moa d r stoenn wel twée keern
zoaveel uuzn!

En toch wos t nu lik klindre

zondag 14 juni 2015

T JOAR VAN (DE COMEBACK VAN) DE BEUTERBLOEMN


Katleen wos zot van hibiscus
Dora zag géern orchideen
Bernadette kwikte viooltjes
Magriet viel voe petunias
Tatjana trok thee van lelies
Annelies droogde magrietn
Nathalie gieng noa Olland voe dahlias
Delphine zette oaveroal stienkertjes
Ingrid a bakkn vul geraniums
Sonja plakte klaproozn in boekn
Elien a n zwak voe krokuusn
roend t ges van Dorine stoend t vul mé vuulneuzn
Julie plantte zunnebloemn
Anja kréeg troan in eur oogn van meiklokskes
by Bertha woarn t juste moa chrysantn


(Voe privé reenns zyn de noamn veranderd)

SHIT

K zoate up n terrasse
n twoasn up ne berg in Heuvelland
en k droenke n poar kléene kaffietjes
binst da k de gazette loaze


K kéeke up de rugge van twée gepensioneerde -
oed, moa verre van versleetn - skoane neevnst mekoar,
elk mé n klakke, en ze bestudeerdn
vrée up under gemak oales da passeerde
en miskien woarn ze vergeetn da k doa zoate
of miskien makte t ny uut

‘Joak’ zei t n éen ommedekée,
‘kée vannuchend ne perfecte stroent geskeetn!
Kée gén papier noadig héd!’
Nandern skuufelde lichtjes tussn z n tann
‘Goh, da kom je wok ny dikkns teegn!’
‘Néeh wei!’ zei t n éen, ‘en te peizn da k vroeger
noais myn gat of moeste voagn!’
‘Ja’ zei t nandern, ‘ge moe kunn stoppn uj em
ée ofgeneepn... Uj ton nog biestikt is t ne messienk!’

Ze zoatn olletwée te knikkn
en te kiekn noa n kloeke vrouwe
mé ne zunnebril en ne indelukske koffre
die n bitje te gemakluk n berg up réed mé eurne vélo
‘Joat’ zei t n éen, ‘uj ton nog duwt eej t zwéetn!’

T wos ny da t ny interessant wos,
moa k moeste weg,
myne kaffie begost te werkn

Busmins op de Tingling Square van het Kokopelli Wereldmuziekfestival op zondag 17 mei 2015


(18 mei)

Gisteren mochten we met Busmins aantreden op de verjaardagspecial op het zijpodium - The Tingling Square - van het Kokopelli Wereldmuziekfestival. Kokopelli beleefde zijn negende editie, The Tingling Square mocht vijf kaarsjes uitblazen. Muziek is altijd al een passie geweest maar dat ik op een gegeven moment zelf op een podium zou staan had ik ook niet verwacht. De gedachte dat ik voor een groep mensen zou staan waarvoor ik iets moest doen of zeggen zorgde er ooit voor dat ik al dagen van tevoren worstelde met ‘podiumvrees’, zeg maar gerust dat ik in mijn broek scheet van bangheid en hoe goed ik mijn zegje ook voorbereid had, het moment zelf draaide altijd uit op een catastrofe. Ik keek naar al die ogen, stelde me voor wat die verschillende hersenmassa’s die erachter zaten op dat ogenblik dachten, en daar ging mijn speech. Plots viel ik stil en hoe ver ik ook rondkeek in de ruimte in mijn hoofd, er viel geen woord, zelfs geen letter te bespeuren. Eén grote lege ruimte.
Omdat ik in een boekhandel werkte en we vaak boekvoorstellingen organiseerden, heb ik me ingeschreven in de Roeselaarse academie Muziek en Woord waar ik voordracht ging volgen. En daarmee een proces in gang gezet waardoor die belachelijke angst in een korte tijd volledig verdwenen is. Ze is als een ongemakkelijke, lelijke jas van me af gevallen.
Het gebeurt natuurlijk nog dat ik nerveus ben, maar van zodra ik het podium op mag om aan onze set te beginnen, verdwijnt alle stress.
En we amuseren ons te pletter. En het is ook heerlijk om te ervaren hoe onze tekstjes op muziek, nu eens spoken word, dan cabarettesk of een liedje, in de smaak van het publiek blijken te vallen. Niet iedereen is even onder de indruk van ‘Platte Katte’, ‘Wuk Zeg Je’ of ‘Moa Veugeltjes Toch’, maar dat hoeft natuurlijk ook niet. Maar de blikken van de mensen die nadien blijven hangen om een hand te geven, en te zeggen hoezeer ze ervan genoten hebben, en of ze de teksten ergens kunnen lezen (zie de blog ‘een alledaagse verwarring’) maken het helemaal de moeite waard.
En zo’n zijpodium op een festival als Kokopelli is de perfecte setting voor ons: de mensen zijn blij eventjes te kunnen zitten en ondertussen nemen we ze mee naar het universum van Busmins. Niet te lang, niet te moeilijk maar met een vleugje poëzie waarin het banale van het alledaagse onder de loep genomen wordt en dan eigenlijk helemaal zo banaal niet meer blijkt. Het is maar hoe je ernaar kijkt. Maar misschien moet u gewoon eens komen kijken als we ergens in een kleine tent, een schuur of in open lucht - met onze caravanne als mobiel podium - staan te spelen.
In elk geval: MERCI! fijne mensen van The Tingling Square - Kokopelli, voor de fijne ontvangst, de perfecte organisatie en het heerlijke maal nadien! En tot volgend jaar!




foto: Koen Cornelus