OUDE KRANTEN

Ons wc papier raakt op. Het is nog niet dramatisch: er hangt een half rolletje in het toilet in het atelier van G., een drie kwart volle rol in de badkamer boven, en een pas begonnen rol in het toilet, hier beneden. Daar moeten we het voorlopig mee doen. Dus nog geen code rood, maar er mag niets misgaan of we zitten in de shit.

Vorige week dinsdag kwam ik op weg naar huis voorbij een supermarkt waar ik snel nog even binnenliep.
Ik had het hier en daar al gelezen, en er ook filmpjes over gezien op sociale media. Dat mensen massaal begonnen waren met hamsteren; handzeep en pasta, maar vooral toiletpapier. Dat laatste leek zo bizar én gek, dat er allerlei filmpjes met winkelkarren bedolven onder grote verpakkingen wc papier over circuleerden, die tientallen, honderden keren gedeeld werden.
De woordvoerders van de warenhuizen en overheidsinstanties wisten te melden dat dit nergens voor nodig was, dat de consument geen schaarste hoefde te vrezen. De voorraden pasta, handzeep en toiletpapier waren zo groot dat ze lange tijd onafgebroken aangevuld konden worden.

Maar daar stond ik dan, oog en oog met de werkelijkheid. De rekken oogden angstaanjagend leeg. En plots was er dat miserabele gevoel van onrust, dat voorspelde dat toiletpapier nu snel een voorkeursbehandeling zou krijgen op mijn prioriteitenlijst. Zonder te overdrijven natuurlijk, we zijn maar met zijn tweeën dus met een pak van vier of zes rollen kunnen we weer een tijdje weg. Maar bij een volgend winkelbezoek moest ik dan wel zo'n pak aan de haak zien te slaan.

Vanmorgen was het zover.
We zijn gezegend met een warenhuis dicht bij de deur. De mensen die het uitbaten, hebben het in de jaren dat zij gerant zijn, uitgebouwd tot een huis van vertrouwen. Het fruit lijkt net geplukt en de sla komt zo van het veld, er is een grote afdeling bier en wijn, en verder hebben ze alles in huis om er het overgrote deel van de recepten van Meus mee te bereiden, dus wat wil je nog meer?

Ik had verwacht dat ik mijn beurt ging moeten afwachten, aangezien er een beperking gold van één klant per tien vierkante meter, maar de parking stond maar voor de helft vol met wagens en ik kon meteen doorlopen. Ik had een lijstje in mijn hand met de zaken die we nodig hadden, zoals koriander, broccoli, mosterd en kikkererwten, maar ik toog eerst en vooral naar het rek met wc papier. Ik kon mijn ogen niet geloven: er was geen enkele rol te bekennen. Ook de voorraad keukenpapier was volledig uitgeput. Ik stelde me voor hoe de klanten, diep ontgoocheld, overgeschakeld waren op keukenrollen. Hoewel ernstig, verdrong ik de gevoelens van paniek. Want zoals ik al zei, het water stond ons thans nog niet tot de lippen.

Ik haastte me naar de kassa. Vroeg zo rustig mogelijk of er nog toiletpapier was. De kassierster keek op. Ik schrok. Was dat medelijden in haar ogen? Tegelijk zag ik overal spottende blikken.
'Oei!' zei een man waarbij zijn opengesperde ogen wegdraaiden terwijl zijn vrouw hun aankopen op de lopende band zette.
'Moest je interesse hebben, ik heb nog een stapel oude kranten thuis…'
Een lachsalvo brak los onder de met de nodige afstand aanschuivende aanwezigen.
Ik hoorde de kassierster in de verte nog iets zeggen over leveringen en morgen, en het volgende ogenblik stond ik weer op straat met mijn lege boodschappentas. Nu had ik ook de andere goederen niet mee.

Maar geen zorgen. Morgen kom ik gewoon terug. Rustig blijven. En tot slot misschien nog deze oproep aan al wie dit leest: bent u in het bezit is van één of meerdere oude kranten, geef me een seintje of, als u zich in een vergelijkbare situatie bevindt, hou ze zelf, en koester ze. Maar gooi ze voorlopig niet weg.