CORONAVERLOF

Gisteren blokletterde De Morgen op hun digitale editie bij het bekend maken van het aantal overledenen die dag: 'Ongehoord dat sommigen dit als een alternatieve vakantie zien.'
De quote komt van Yves Stevens, professor sociaal recht aan de KU in Leuven. Wie toegeeft dat hij van de opgelegde stilte en de rust geniet, moet zich dus schuldig voelen. Zo typisch Belgisch. We worden aangemaand om thuis te blijven. Niet bij elkaar te komen. Afstand te houden. Je ziet je geliefden door het raam, of via videochat. Het nieuws is versmald tot één thema.
Mensen proberen de tijd door te komen. Sommigen blijken heel creatief in het maken van filmpjes waarin het gezin figureert. Een vorm van gedag zeggen tegen familie en vrienden. Schrijvers lezen live voor uit eigen werk of uit boeken van andere schrijvers. Cabaretiers delen stukken van shows, of verzinnen er nieuwe. Muzikanten maken liedjes. We trekken ons plan.

G. gaat halve dagen werken. Omdat zij in de zorgsector zit, blijft ze voorlopig aan de slag. Ik ben thuis en verdoe mijn tijd met lezen en schrijven. Ontspanning met Laurent Binet, en zijn nieuwe boek 'Beschavingen'. Spanning met de magazines en de kranten. Ik was vroeger al verslaafd aan het volgen van de actualiteit, het is nu nog erger. Opiniestukken, interviews, samenvattingen, commentaren, dagboeken, brieven, columns, analyses; kortom, lezen en herlezen tot je er gek van wordt. Daarna de afwas doen. Wat opruimen in huis. Een was insteken of uithangen. Een beetje werken in de tuin. Ik heb mijn vinylplaten eens op volgorde gezet. En daarna weer lezen in het boek van Binet, onder mijn strooien hoed, in het zonnetje. We komen zo weinig mogelijk buiten, en enkel voor het hoogstnoodzakelijke. Het is grote kuis in onze diepvries. We zijn creatief met bijna niets.

We kunnen niet anders, we maken er het beste van. Zo kan ik me heel goed bezig houden. Ik heb me nog geen moment verveeld. Naast al dat lezen ben ik ook nog aan het schrijven. Ik beschouw mezelf als een geluksvogel want ik ben niet getroffen door deze ziekte, en niemand van mijn geliefden op dit moment. Het is verschrikkelijk voor wie het wel zo is, en ik besef zeer goed dat dit ook voor ons snel kan veranderen. Maar voorlopig kom ik de tijd door zonder verscheurd te worden door verdriet, of doodziek te zijn. We kunnen niet naar etentjes, een optreden of een voorstelling of op café maar het zij zo, we moeten ons gelukkig prijzen dat de overheid hier ingegrepen heeft, en niet zoals in sommige andere landen, een deel van de bevolking opgeeft voor immuniteit. Ondertussen proberen we het leefbaar voor elkaar te maken. Thuisblijven is nu een noodzakelijk kwaad. Dus doe ik alsof het vakantie is.